για πόσο ακόμη;
Με κάρφωσε η εμμονή με τ’ αμείλικτα νύχια της,
να φτιάξω λέξεις για τη φρίκη.
Μα η φρίκη στέκει πιο πάνω απ’ τη λέξη
Κι ο ποιητής στέκει γυμνός..
Μες στις παλινωδίες των καιρών
χάσκουν εντός μου κραταιές οι αντιστάσεις
γδέρνουν με νύχι’ ακονισμένα απ’ τη σιωπή
το σκληρό κέλυφος
της ηττημένης σκέψης μου.
Το σάπιο σώμα μου
κείται βουβό
κι από τα μάτια του στάζει η πίκρα
γι’ αυτά που αντίκρισαν
ακούσιοι μάρτυρες
καιρών απάτη ενδεδυμένων
Και το μετέωρο βλέμμα μου
εκκρεμές πόνου ανίδωτου
Και το βουβό μου κρώξιμο
ζυμάρι ατελές
σε χέρια τρύπια
απ’ το νίπτειν
Για πόσο ακόμη;
να φτιάξω λέξεις για τη φρίκη.
Μα η φρίκη στέκει πιο πάνω απ’ τη λέξη
Κι ο ποιητής στέκει γυμνός..
Μες στις παλινωδίες των καιρών
χάσκουν εντός μου κραταιές οι αντιστάσεις
γδέρνουν με νύχι’ ακονισμένα απ’ τη σιωπή
το σκληρό κέλυφος
της ηττημένης σκέψης μου.
Το σάπιο σώμα μου
κείται βουβό
κι από τα μάτια του στάζει η πίκρα
γι’ αυτά που αντίκρισαν
ακούσιοι μάρτυρες
καιρών απάτη ενδεδυμένων
Και το μετέωρο βλέμμα μου
εκκρεμές πόνου ανίδωτου
Και το βουβό μου κρώξιμο
ζυμάρι ατελές
σε χέρια τρύπια
απ’ το νίπτειν
Για πόσο ακόμη;
Σχόλια
ζυμάρι ατελές
σε χέρια τρύπια
απ’ το νίπτειν"
Ωραία, Ειρήνη. Εξέχει μες στο ποίημα.
πολύ σκληρά γράφεις τελευταία
αληθινά βέβαια αλλά σκληρά
αντέχεις όμως μέσα σε ότι πνιγηρό και μαύρο κι αυτό είναι μια παρηγοριά για μας
ένα χαμόγελο μέσα από τη καρδιά μου το κερδίζεις πάντως κάθε φορά που σε διαβάζω
κωστας