Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούλιος, 2009

προσευχή

Δεν ξέρω τι ν’ ακουμπήσω εντός σου Μαρμαρωμένη στο τέμπλο σου Κοιτώ τα μικροσκοπικά σου μάτια Κι είν’ η ματιά σου αμάλγαμα φωτιάς Που με αλώνει Χριστέ μου Κύματα εισβάλλουν Απρόσκλητα εντός μου Με κατοικούν Και με ελαύνουν Μυρμήγκια ηλεκτρικά Τη σπασμένη ραχοκοκαλιά μου Ψηλαφούν Τρυπώνουν Στους ανοιχτούς της πόρους Με ακκίσματα Και μειδιάματα ειρωνικά Ο πόνος Γιγάντιο Σαδιστικό ερπετό Στη ραχοκοκαλιά μου Σφηνωμένος. Αν η κραυγή μου έβγαινε απ’ τα σπλάχνα Πέτρα να εκτοξεύσω το θυμό μου Πελταστής να γείρει του πόνου.. Κι Εσύ Χριστέ μου Να κοιτάς Τόσο αγέρωχα μονάχος. Μονάχα λίγο απ’ το φως σου ζήτησα Ν’ αλείψω την ταλαίπωρη όψη μου Την εκ γενετής αλλοπαρμένη μου ψυχή Να γαληνέψω..

πένθους εραστής

Θα’ ρθούν Τρικυμισμένα θα μιλούν Λόγια στυφά θ’ αγρεύουν Φύλλα Σ’ ένα Φθινόπωρο κραυγής. Θα τα σωριάζουν μυστικά Στο βυθό τους Τακτικά προπαντός Ένα ένα Σαν να φυλλομετρούν ένα σκοτάδι σύννεφο. Θα’ ναι το δέρμα τους πετσί σκληρό Τα πόδια τους λιγνά Το βλέμμα αιματόχτιστο. Κι εσύ Μια ακίδα στη φτέρνα τους Με τα χαζόγελά σου Και με τις εθελούσιες τσιριμόνιες.

μοναχικός σκατζόχοιρος

Ένας αϊτός ο χρόνος Τα αιμοβόρα νύχια Στο συκώτι μου κάρφωσε. Τα μάτια του στάζουν φωτιά Γιγάντιες φτερούγες σκοτεινές Φυλλομετρούν Τις μέρες. Μα γω Δεν είμαι Προμηθέας Να βαστάξω Αγέρωχα τα μάτια να στυλώσω Στο Δία Μ’ απειλές. Ένας μοναχικός σκαντζόχοιρος είμαι Μονάχα που Τ’ αγκάθια μου Ανάποδα φυτρώνουν Και Σπαράσσουν τις σάρκες μου.

Νικολάι Σταβρόγκιν

Μια αληθινή αποκάλυψη για μένα στάθηκε ένα μυθιστόρημα που έγραψε ο Φίοντορ Ντοστογιέφσκι το 1871, ένα έργο ξεκάθαρα πολιτικό, ιδιαίτερα προφητικό για την εποχή του και τόσο επίκαιρο σήμερα. Οι δαιμονισμένοι ο τίτλος του ή αλλιώς οι δαίμονες όπως το είχε τιτλοφορήσει ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι. Και σε μια εποχή όπως αυτή ,που μας έχουν κατακλύσει κάθε λογής δαίμονες, οι εκδόσεις Ίνδικτος επιλέγουν να το φέρουν και πάλι στο προσκήνιο με μια έκδοση-κόσμημα. Έχω διαβάσει κάποια έργα του Ντοστογιέφσκι. Ο ωμός ρεαλισμός του με ελκύει τόσο ,που οι χαρακτήρες του συντροφεύουν τις σκέψεις μου σαν να πρόκειται για πρόσωπα υπαρκτά στη ζωή μου. Ίσως όμως να πρόκειται και για μια παραξενιά που μου κόλλησε από παιδί, τότε που πραγματικές φίλες είχα ελάχιστες και με συντρόφευαν οι ήρωες των βιβλίων. Ευτυχώς για μένα στην πορεία άλλαξα.. Στους δαιμονισμένους όμως δεν είδα μόνο έναν συγγραφέα ικανό να πλάσει αληθινούς ήρωες αλλά και έναν διανοητή που στέκει πιο πάνω από την εποχή του και με προφ