Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Νοέμβριος, 2009

Κ.Π.ΚΑΒΑΦΗΣ

ΤΡΩΕΣ Είν’ οι προσπάθειές μας, των συφοριασμένων` είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων. Κομμάτι κατορθώνουμε` κομμάτι παίρνουμ’ επάνω μας` κι αρχίζουμε να’ χουμε θάρρος και καλές ελπίδες. Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά. Ο Αχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας βγαίνει και με φωνές μεγάλες μας τρομάζει.- Είν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων. Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά, κι έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε. Αλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει, η τόλμη κ’ η απόφασίς μας χάνονται` ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει` κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή. Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω, στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος. Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα. Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε. Κ. Π. Καβάφης Πόσες φορές δε σιγοψιθύρισα μέσα μου τους τελευταίους στίχους.. «πικρά για μας…» Ο Καβάφης είναι μεγάλος, για μένα ο πιο μεγάλος ποιητής που γέννησε η Ελλάδα. Και τον γέννησε η Ελλάδα . Έσκυψε στην ιστο

παιδί μου

κάρφωσα τις λέξεις μου στο θυμό σου να’ ρθεις να τις λυγίσεις μία μία δίχως ψίχα να τις αφήσεις όταν γυμνές από λυγμό και έγνοια θα αιωρούνται μες στην αίθουσα κι εγώ θα σε κοιτώ παιδί μου με μάτια σκοτεινά γεμάτα φόβο το φόβο πως σε μοίρανα με σάλιο απ’ τη χολή μου προτού σε φέρω σ’ αυτόν τον κόσμο αθώο και γυμνό παιδί μου το φόβο πως σου κάρφωσα στα μάτια το λυγμό μου την πρώτη κείνη τη στιγμή που στύλωσα επάνω σου περιδεές το βλέμμα την πρώτη κείνη τη στιγμή που τα ορφανά μου χέρια απλώθηκαν στο άσπιλο και τρυφερό κορμί σου να τ’ αγκαλιάσουν.. μα είμαι άνθρωπος παιδί μου και σέρνομαι στης γης την κυρτωμένη πλάτη δίχως μάτια να δω την πληγή μου δίχως αφής το χάρισμα ν’ αγγίξω τη ματιά σου και πώς να σου το δείξω πως σ’ όσες τροχιές κινδύνου κι αν ακροβατήσεις όσο κι αν βίαια στεριώσεις τα πόδια στο χαμό πάλι στη γη θα πέσεις άνθρωπος κι εσύ άχθος αρούρης..