Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Σεπτέμβριος, 2010

Μάρτιν Ήντεν

Σε κρατούσε μια μικρή υπόγεια γραμμή στο μέτωπο Κάπου πιο πάνω απ’ το γκρεμό των ματιών σου Την είδα ν’ ανατέλλει Κι ήταν αυτή Εσύ ο ίδιος Γυμνός κάτω απ’ τα μάτια των αδαών Βορά στη μανία τους γι’ ανάλυση. Θα’ θελα να ψηλαφούσα τα μάτια σου Μάτια πυρετού Και να’ φτανα πιο κάτω απ’ τα βλέφαρα Ν’ άγγιζα το αίμα Πηχτό που σε καλούσε να πετάξεις Λίγη απ’ τη δίψα σου να κοινωνήσω Και να χαϊδέψω τις πληγές στην πλάτη σου Απ’ τα φτερά Που τόσο βίαια σου ξεριζώσαν

αφελής προσδοκία

Κορμός που βύθισε στη γη Τα μαύρα νύχια Ρίζες κραυγές Σε πέτρινο βάθος. Κορμός φλεγόμενος Πουλιά ξαρμάτωτα Τον κυκλοφέρνουν Σύναξη στάχτη Στο ουράνιο γλαυκό. Εγώ μετέωρη Τα μάτια σ’ έκσταση βουβή Στο πιο απάτητο κλαρί Ψηλά πολύ Κοντά – θαρρείς – στο μάτι του Θεού Στυλώνω την αναπνοή μου Στης στιγμής το τρεμάμενο δάκρυ Μην κυλήσει στης φλόγας το χείλι. Έχω ακόμη την αφέλεια να πιστεύω Πως κάποια απ’ τις μάταιες λέξεις μου Θα φτάσει - προσπερνώντας τις μαυλιστικές κόκκινες γλώσσες- στα βάθη της γης στης ρίζας το μαύρο νερό στου καιρού το αιώνιο υφάδι.