Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Νοέμβριος, 2011

ανθρωπιά

Θα σας εξομολογηθώ το πρόβλημά μου. Τώρα τελευταία έχω μια αδυναμία να μιλήσω και να πω όλα όσα πυρπολούν το κεφάλι μου . Και αν δεν αισθανόμουν το μυαλό μου μια ωρολογιακή βόμβα έτοιμη για έκρηξη, ειλικρινά δε θα με ένοιαζε καθόλου αυτή μου η αδυναμία. Μα έχω τέτοια τρομακτική εσωτερική ένταση και τέτοιο θυμό , που αρχίσω να πιστεύω πως θα τρελαθώ αν δεν πω κάτι. Γι’ αυτό με μεγάλο πόνο κάθομαι τώρα μπροστά στην οθόνη. Θα’ θελα να μην πω τίποτα. ΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ. Σιχασιά ..αυτό νιώθω. Οι άλλοι φτύνουν πάνω μου τη μικρότητά τους κι εγώ χαμογελώ ..μα ως πότε; Μπα ..δεν έχει νόημα… δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθείς να συγκρουστείς με την ανοησία που σε περιβάλλει από παντού ..να κλείνεις τη μύτη σου να μη σε φτάσει η μυρωδιά αυτού του οχετού ..μα πώς; είσαι μέσα του και κολυμπάς .. Κι όχι αυταπάτες προπαντός ..που λέει κι ο ποιητής.. Πώς λέτε να αισθάνεται ένας άνθρωπος που προσπαθεί σ’ ένα απάνθρωπο σχολείο- φυλακή να διαφυλάξει την αθωότητά του, το γέλιο του, την αγάπη του για αυ

ίνες χωμάτινες

Μη με αρνείσαι θάλασσα Κραυγάζει ο ποιητής Στιγμές γονατιστός στην αρμύρα της Σχίζει τα πουκάμισα του δέρματός του Θυσία τα προσφέρει στη βοή της Κι ύστερα βγαίνει μουσκεμένος απ’ τη δίνη της Γράφει σε κύκλους τη σιωπή του Σκάφτει χαντάκια και τη θάβει Να’ ρθει κάποτε Να δέσει τις φλέβες του Να τις ισιώσει Να μη φουσκώνουν ποτάμια αίμα τα μάτια του Να ξαστερώσει η μιλιά του Να μιλήσει. Μάταιος κόπος.

μονάχα οι άνθρωποι

Θέλω να κρατηθώ απ’ το ποίημα και να νιώσω και πάλι πως είμαι εκεί πίσω στην ασφάλεια της μήτρας, με μόνο ήχο το ρυθμικό παλμό της καρδιάς της μάνας μου. Μα τι γίνεται, όταν όλες οι βεβαιότητες γκρεμίζονται και δεν απομένει πια καμιά μα καμιά ανάσα πέρα απ’ την στερνή εκείνη του πνιγμού.. Τι γίνεται όταν σωπαίνουν ένοχα οι λέξεις κι ό, τι κι αν γράψεις σου φαίνεται στιλέτο στην πλάτη σου; Μονάχα οι άνθρωποι πια μου απομείναν.. Μονάχα οι άνθρωποι .. Τι αστόχαστα το ξεστόμισα αυτό το «μονάχα..»

πώς να σε πλάσω από γρανίτη

για τον Γιώργο μου Κρατήσου μάτια μου. Θα’ ρθουν καιροί ζαλισμένοι Το ξέρω Θ’ αναρωτιέσαι ποιος άνεμος σου χαϊδεύει την όψη Και ποια κραυγή σου μαστιγώνει τη σιωπή Θα ξύνεις τη μάσκα των άλλων με το βελούδινο βλέμμα σου Ξανά και ξανά Γιατί είσαι αθώος Το βλέπω στην αγωνία σου να μάθεις Και στη σιωπή σου σαν πικραίνεσαι. Ο κόσμος μάτια μου γυρίζει αδιάκοπα Πώς το πασχίζεις στα δυο μικρά σου χέρια να τον κλείσεις ; Θα πληγωθείς και θα πονέσεις Πώς τη σκληράδα μέσα σου να στάξω ; Πες μου τον τρόπο να σε πλάσω από γρανίτη. Γιατί τρομάζω μάτια μου Αυτά τ’ αθώα σου τα μάτια Πόσα γιατί να βαστάξουν δίχως να μαραθούν. Μα πιο πολύ τρομάζω μην τύχει τις δυο λίμνες που εντός τους κλείνουν και τις στερέψει η αγριάδα των καιρών. Μη δω τα μάτια σου σαν πέτρα να παγώνουν Όταν ο φόβος τα στοιχειώσει. Μην τον αφήσεις μάτια μου το φόβο να σ’ αγγίξει. Μην τον αφήσεις στη ματιά σου να λιμνάσει. Πώς να σε πλάσω από γρανίτη μάτια μου.. 11-10-2006