λυτρωτικό


Έφταναν –λέει- να δρασκελούν
Συθέμελα τα σπίτια αυτές οι σπίθες.
Τις γέννησε ο ουρανός πριν απ΄ το χάραμα
Και τώρα στέκει
Απάνθρωπα μακάριος .

Οι ωδίνες τέλειωσαν
Και το πρόσωπο γαληνεύει
Με μιαν αταραξία καρτερική.

Απλώναμε τα χέρια σε ικεσία άηχη
Στο γαλανό του ήλιου βλέμμα
Και ταιριάζαμε τις φωνές.

Κρατούσαμε στα χέρια πυρσούς αναμμένους
Τα μάτια των παιδιών μας
Λίγο πριν γίνουν άνδρες και ξεχάσουν.

Τι’ ταν αυτό που αντέχαμε χρόνια αχάραγα;
Προσμέναμε ίσως τις ωδίνες
Αφέλεια μας κάρφωνε τις φτέρνες στην έρημο
Και το νεκρό έμβρυο όργωνε με συσπάσεις το ξερό χώμα
Θαρρούσαμε τα σημάδια απ’ τα νύχια του πως ήτανε ζωής σημάδια

Οι πλανημένοι

Και πώς ν΄ ακουμπήσουμε κάπου τα χέρια μας;
Πώς ν’ ανατείλουμε κάπου τη θλίψη μας;
Πού να ουρλιάξουμε την εμμονή μας;

Πεισιθανάτια εμμονή θα την πουν οι προφέσορες της ποίησης
Με το δάχτυλο το υψωμένο σε επίπληξη

για μας

που το μόνο που ποθήσαμε
είναι να κοιτάξουμε τα χέρια μας
και να τα δούμε για λίγο δίχως αίματα

για μας

που το μόνο που μας άγγιξε κάποτε
ήταν
η δίψα για ομορφιά
ανέγγιχτη απ’ τα σκάγια των γνωστικών.

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
"Κρατούσαμε στα χέρια πυρσούς αναμμένους
Τα μάτια των παιδιών μας
Λίγο πριν γίνουν άνδρες και ξεχάσουν."
Αυτοί οι στίχοι τα λένε όλα. Εξαιρετικό ποίημα, από αυτά που λέμε ότι είναι πράγματι "βγαλμένα από την ψυχή". Λευτέρης Ανέστης
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
να'σαι καλά Λευτέρη

πώς έγραψες;
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Πολύ καλά δεν έχω παράπονο, αλλά αναμένουμε και την βαθμολογία γιατί δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για μερικά μαθήματα. Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον :)
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
"ανέγγιχτη απ’ τα σκάγια των γνωστικών..."
Έτσι πάντα να είναι, αγαπητή...
Ύμνος στην κρυφή δύναμη της αθωότητας το ποίημα σου!
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
στην κρυφή δύναμη της αθωότητας..

μου άρεσε και σ' ευχαριστώ..

γιατί όμως ανώνυμος;

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν