Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιανουάριος, 2015

Νίκος Εγγονόπουλος

Και τώρα ν' απελπίζουμαι που ίσαμε σήμερα δεν με κα- τάλαβε, δεν θέλησε,δε μπόρεσε να κατα- λάβη τι λέω,κανείς; ( απόσπασμα από το ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου Μπολιβάρ, ένα ελληνικό ποίημα) .. Διαβάζω ξανά τα ποιήματά του από τις εκδόσεις Ίκαρος . Η φωτογραφία του στο εξώφυλλο . Με κοιτάει με μάτια παιδιού που ένιωσε νωρίς τη γύμνια των μεγάλων. Με γοητεύουν κάποια ποιήματά του. Η μάλλον με συγκινούν. Δεν τη φοβάμαι τη λέξη. Αποφάσισα να μη φοβάμαι πια τις λέξεις με φορτίο βαρύ. Το ίδιο έκανε κι αυτός. " Πρέπει να πω πως η γλώσσα που χρησιμοποιώ στα ποιήματά μου είναι η γλώσσα που μιλώ. Άλλωστε πρωτεύουσα σημασία δεν έχει το να γίνεται κανείς αντιληπτός από εκείνους που επιθυμούν ,πραγματικά, να τον καταλάβουν; Νόμιμη γλώσσα για μας είναι η γλώσσα η ελληνική." " Τα ποιήματα τα ζει κανείς, δεν τα " γράφει". Σκέφτομαι πόσο τον πλήγωσε η απόρριψη που δέχτηκ
Όταν η ρητορική μίσους αρθρώνεται ως προεκλογικό σύνθημα από τα χείλη του ίδιου του Έλληνα πρωθυπουργού, όταν στη Γαλλία η ακροδεξιά Λεπέν ετοιμάζεται για την εξουσία με συνθήματα απροκάλυπτα ξενοφοβικά, όταν εγκλήματα τυφλού φανατισμού προβάλλονται καθημερινά στις οθόνες, μονάχα ένα μοιάζει να είναι το διακύβευμα, για μένα τουλάχιστον : η υπεράσπιση της αθωότητας και της ομορφιάς. Να σμιλέψουμε τις λέξεις που θα πλάσουν αυτήν την ομορφιά την αλώβητη από τα σκάγια των γνωστικών και θα την προσφέρουν απλόχερα σε όποιον έχει τη δίψα να τη γευτεί. Αυτή είναι η αποστολή της Τέχνης σε μια άνυδρη εποχή. Να φτιάχνει πυλώνες δροσιάς σε συνθήκες ανελέητης ξηρασίας. Και ο ρόλος της παιδείας είναι να πλάθει ανθρώπους εκπαιδευμένους να νιώθουν τη δίψα τους .