Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούλιος, 2015
Εικόνα
Παραδεισανού Ειρήνη, Ρητορική ένδεια, Vakxikon .gr 2013,  γράφει ο Γιώργος Λίλλης Θα σας προσφέρω τη δίψα μου Θα τη στραγγίξω σε κανάτι διάφανο Και θα προσμένω τα χορτάτα λαρύγγια σας Να’  ρθουν να καμωθούν πως τα’ γγιξε η δίψα Θα σας προσφέρω τη λύπη μου Θα τη στερνιάσω σε χωμάτινο σινί Και θα προσμένω τα δάκρυα του πόνου σας Έτσι ως θα καμώνεστε τους πένητες Θα σας προσφέρω τους στίχους μου Εγώ ο μόνος Ο στερημένος από νότες ουρανού Εγώ που μ’ άγγιξε  η λάβα του κενού Μου τσουρούφλισε το νου Κι από τότε σέρνω τα βήματά μου και τρεκλίζω Σε τούτη τη γη που με διώχνει Παραθέτοντας το παραπάνω απόσπασμα από την πρώτη ποιητική συλλογή της Ειρήνης Παραδεισανού , θέλω να δείξω με τον πιο έμπρακτο τρόπο, δηλαδή αφήνοντας την ίδια την ποίηση να μιλήσει, πώς η ποιήτρια εισχωρεί στον χώρο των γραμμάτων  με τον πιο ελπιδοφόρο τρόπο. Διαβάζοντας την Ρητορική ένδεια, διέκρινα ένα πηγαίο ταλέντο, μια φωνή π

γιαγιά Σοφία

Χθες αποχαιρετήσαμε τη γιαγιά Σοφία. Ήταν η γιαγιά του συντρόφου μου στη ζωή. Μα ένιωθα ,στον τρόπο που με κοιτούσε, στον τρόπο που με αγκάλιαζε, στα λόγια της ,πως δε με ξεχώριζε από τα εγγόνια της, σαν να μοιραζόμασταν το ίδιο αίμα. Έζησε πάνω από εκατό χρόνια. Δεν ήξερε και η ίδια πόσα. Δεν έχει σημασία τώρα πια. Σημασία έχει πως ακτινοβολούσε ολόκληρη το πιο σπάνιο φως. Το φως της αγάπης. Μιας αγάπης όμως που έκρυβε μέσα της απίστευτη δύναμη. Το έβλεπες στον τρόπο που στεκόταν - λαμπάδα το κορμί της μέχρι το τέλος. Στον τρόπο που σε κοίταζε. Το βλέμμα της έμεινε καθαρό απ' όλη τη βρωμιά μιας ζωής που επέμενε να την ραπίζει . 'Εζησε στο πετσί της όλη τη σκληρότητα ιστορικών στιγμών που περνούν και παίρνουν στο διάβα τους τις ζωές των ανθρώπων, αδιαφορώντας για τον πόνο τους . Έζησε δυο πολέμους- ο ένας της στέρησε τον άντρα της - τη βασανιστική φτώχεια, τη στέρηση, την αδικία που τα θηλυκά ως αδύναμα μέρη υπέμεναν σε μια ασφυκτικά κλειστή κοινωνία ,όπω

σκασμός

Δεν έχω κανένα πολιτικό σχόλιο να κάνω. Δεν υπάρχει και λόγος εξάλλου. Οι μάσκες έπεσαν επιτέλους και όλα είναι διάφανα για όποιον έχει μάτια να δει. Το μόνο που θα πω είναι πως, για μια ακόμη φορά, αυτοί που θα είχαν κάθε δικαίωμα να μιλήσουν σωπαίνουν. Αυτοί που σωπαίνουν - όχι από δειλία αλλά από τη συναίσθηση του μάταιου - είναι οι δικοί μου ήρωες. Είναι αυτοί που με το χαμόγελο στα χείλη , με άδειο πορτοφόλι κι έναν φόβο να τους σφίγγει το στομάχι, πήγαν στις κάλπες εκείνη την Κυριακή - που τώρα φαντάζει τόσο μακρινή - και σταύρωσαν το ΟΧΙ. Νιώθοντας βαθιά μέσα τους για μια ακόμη φορά πως θα νικηθούν απ' τα θεριά. Και τώρα συνεχίζουν να χαμογελούν. Συνεχίζουν να μάχονται και να ελπίζουν. Σφίγγουν τα δόντια και παλεύουν για την επιβίωση . Σφίγγουν τα δόντια κι επιμένουν να είναι ακέραιοι και μόνοι σ΄έναν κόσμο ψευτιάς και αλητείας. Και δεν τρέφουν καμιά μνησικακία σε όλους τους χορτάτους που τους κουνάν το δάχτυλο. Δεν καταδέχονται να γκρινιάξουν, να μιζερ

το αυγό του φιδιού

" Η Χ.Α είναι το μόνο κόμμα που εξακολουθεί να εκφράζει το περήφανο όχι της εθνικής αντίστασης των Ελλήνων." Αυτά τα λόγια του Κασιδιάρη δεν είναι τυχαία. Απευθύνονται στο θυμικό όσων ανθρώπων βλέπουν τα πράγματα υπό τον παραμορφωτικό φακό του φανατισμού. Και νιώθω πως ο μεγαλύτερος κίνδυνος που απειλεί την Ελλάδα μα και ολόκληρη την Ευρώπη σήμερα είναι αυτός ακριβώς. Η άνοδος του φασισμού . Η Αριστερά είναι το μόνο αντίβαρο σ' αυτήν την απειλή. Το μόνο. Και μιλώ για την ιδεολογία της Αριστεράς. Αυτήν που χτυπήθηκε ανελέητα από μια ομάδα σκιάχτρων που κρατούν στα χέρια τους την τύχη των λαών της Ευρώπης. Και τους βλέπω και χαμογελούν και μιλούν για ενότητα και αλληλεγγύη , ενώ το μόνο που τους νοιάζει είναι να σώσουν το τομάρι τους. Είναι οι ίδιοι που μετά θα μιλούν με βδελυγμία για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Κι εγώ το μόνο που σκέφτομαι είναι ο Καρλ ο ήρωας του Χάινριχ Μπελ που μαστόρευε ένα ποδηλατάκι για το μικρό γιο του στις όχθες του Ρ

το πρόσωπο του θεριού

Το δικό μου όχι ήταν απόλυτα συνειδητό. Ήταν το όχι στην υποκρισία, τη διγλωσσία και τον ξύλινο λόγο της πολιτικής. Ήταν η απαίτηση να πέσουν οι μάσκες και να μιλήσει η αθώα παιδική ματιά. Ήταν μια κραυγή που ζητούσε επιτακτικά να ακουστεί. " Πολιτική είναι να ξερνάς." Έλεγε ο Χάινριχ Μπελ. Κι έρχεται μια χούφτα ανθρώπων που μιλούν μια γλώσσα ξένη στα τερτίπια των πολιτικών. Βάζουν στο στόμα τους λέξεις πεθαμένες από καιρό και μου ζητούν να τις αναστήσω με την ψήφο μου. Τη λέξη " δίκιο", τη λέξη " δημοκρατία" ,τη λέξη "ανθρωπιά". Έχω το δικαίωμα να κάνω τώρα πίσω από φόβο? Η απάντηση είναι μια. ΟΧΙ !! .. Αυτά έγραφα κάποιες μέρες πριν. Και σήμερα, μετά από ένα πραξικόπημα από τους θεσμούς που εξανάγκασαν τον Έλληνα πρωθυπουργό να ταπεινωθεί και να χάσει επιτέλους αυτό το χαμόγελο που τους εξόργιζε, τα ίδια ξαναλέω. Δεν αισθάνομαι παρά ένα μούδιασμα, μια αίσθηση ότι αυτό που ήθελα το πέτυχα. Η Ενωμένη Ευρώπη - που μό