Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Νοέμβριος, 2015

το λάθος

Νομίζω πως η μεγαλύτερη ζημιά όταν διδάσκεις λογοτεχνία γίνεται στην περίπτωση που νομίζεις ότι ξέρεις την απάντηση στην ερώτηση που έθεσες στα παιδιά. Στην περίπτωση δηλαδή που έχεις στο μυαλό σου μια μόνο αλήθεια, τη δική σου αλήθεια και κλείνεις τα μάτια στην αλήθεια που αυτά προσπαθούν να σου καταθέσουν. Και το χειρότερο ακόμη είναι όταν την "αλήθεια" αυτήν τη διάβασες σ' ένα βοήθημα, τη φωτοτύπησες και τους τη μοίρασες ,για να τη γράψουν στο διαγώνισμα. Σ΄ αυτήν την περίπτωση ,δεν είσαι πια δάσκαλος , είσαι απλός διεκπεραιωτής μιας υπόθεσης . Και η λογοτεχνία ξεψυχάει στα κόκκινα σημάδια που εσύ χαράσσεις στα νεανικά γραπτά.

Ποιητής : αυτός ο ξένος

Εικόνα
Ο ξένος με το παράξενο όνομα “Χριστιανός” που πηγαίνει να τον φιλοξενήσει η οικογένεια του φίλου. “ Η μοίρα του ξένου σέρνεται από τον φίλο”. “ Όλοι τον χρησιμοποιούν μ΄εκείνο το τυραννισμένο πάθος που είναι προορισμένο για ειδικούς ανθρώπους κι ο ξένος με μια απελπισμένη καρτερία έγινε ο άνθρωπος κι ο τρομαχτικός εαυτός του καθενός.” “ Ζουν απ ' αυτόν”. Ο ξένος θα μπορούσε να είναι ο ποιητής με το βλέμμα του να καρφώνεται αμείλικτο στην όψη των ανθρώπων που στοιβάζονται γύρω του. Ο ποιητής που κουβαλά από παιδί την προίκα της ενόρασης ως μια βαθιά αναπηρία, ένα κεντρί που τον καρφώνει με τις ασθματικές ανάσες όλων των ανθρώπων που συναντά στο διάβα του. Το δέρμα του ποιητή είναι διάφανο . Ο πόνος τον τρώει λίγο λίγο μέχρι που τον αφήνει δίχως σάρκα. Όλη του τη σάρκα τη βάζει στους στίχους του και την προσφέρει βορά στα αχόρταγα νύχια των ανθρώπων. Και πώς θα ζήσει δίχως σάρκα; “ Τι ποταποί θα είστε αν δεν παραδέχεστε πόσο βαθειά με τι ελικρίνεια σα

βλέμμα

Υπάρχουν άνθρωποι που αχόρταγα κοιτούν στης αγωνίας τον γκρεμό κι άλλοι που στέκουν ήσυχοι με τα χέρια διπλωμένα στην ποδιά με μια καρτερία που μοιάζει θάνατος. Για κάποιον περίεργο λόγο, οι πρώτοι έχουν μάτια βαθιά. Καρφώνουν το βλέμμα τους μέσα στην πλανόδια γύμνια των ανθρώπων και προσμένουν. Οι δεύτεροι αποφεύγουν να κοιτάξουν ευθεία. Μονάχα πλάγια. Και τα μάτια τους είναι απλανή ,επίπεδα. Το βλέμμα σου γλιστρά πάνω στην επιφάνεια του δικού τους και χάνεται.

17 Νοέμβρη 2015

Να ψάχνεις μια κουβέντα, για να αποστομώσεις τους κάθε λογής ηθικολόγους που η σκέψη τους ζέχνει αμοραλισμό, τους κάθε λογής κάλπηδες που έχουν πουλήσει την ψυχή τους στο διάβολο και τώρα με ύφος αγορεύουν και μολεύουν τη μέρα και να μην σου' ρχεται τίποτα Να νιώθεις μόνο μέσα σου το ίδιο ρίγος που ένιωσες την πρώτη πρώτη φορά που διάβασες αυτήν την ιστορία για μια χούφτα παιδιών που προτάξαν την τρέλα της νιότης τους στον παραλογισμό της βίας και χαμογελούσαν κι είχαν στα μάτια τους σπίθες και ξέραν ποιος ήταν ο εχθρός και νιώθαν πόσο βαθιά είχανε μέσα τους νικήσει το φόβο και ξέραν ποιος ήταν ο εχθρός και χαμογελούσαν και ξέραν ποιος ήταν ο εχθρός και χαμογελούσαν και ξέραν ποιος ήταν ο εχθρός και χαμογελούσαν γιατί ξέραν ποιος ήταν ο εχθρός.

περί απαισιοδοξίας

Εικόνα
 11/04/2015 08:30:00 π.μ.   Στάθης Ιντζές Περί απαισιοδοξίας της Ειρήνης Παραδεισανού                                      Πεισιθανάτια εμμονή θα την πουν οι προφέσορες της  ποίησης                                      με το δάχτυλο το υψωμένο σε επίπληξη...                                 Θυμάμαι σε μια έκθεσή μου στο Δημοτικό, με ηδονή που τότε δεν ήξερα να της δώσω όνομα, έγραψα μια ιστορία για ένα πλοίο που ναυάγησε στο πέλαγος και όλοι οι επιβάτες πνίγηκαν. «Γράφεις όμορφα Ειρήνη. Μα μην είσαι τόσο απαισιόδοξη».  Η παρατήρηση της δασκάλας. Έμεινα με το παράπονο. Από τότε, τα χρόνια πέρασαν και αυτήν την παραίνεση την ακούω συχνά. Να σκέφτομαι θετικά, να βλέπω την όμορφη όψη των πραγμάτων, να σταματήσω επιτέλους να διαμαρτύρομαι. Να καθίσω στ' αβγά μου. Τα κλούβια αβγά που μου έβαλαν μπροστά μου από τότε που συνειδητοποίησα το βάρος της ύπαρξης και με έπεισαν πως αν φωνάξω θα σπάσουν. Κι αν σπάσουν, το φταίξιμο θα είναι δικό μου. Το φταί