Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Μάιος, 2016

Ιστορίες από το αρχιπέλαγος Φουάν , Βασίλης Χουλιαράς

Εικόνα
ΌΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ Όλοι γνωρίζουμε ότι Θεός δεν υπάρχει. Όμως αυτός δεν ξέρει πως έχουμε μάθει την αλήθεια και συνεχίζει να σουλατσάρει έξω από τα σπίτια μας. Θα μπορούσα να βγω απόψε, να του το σφυρίξω και να τον εξαφανίσω. Μα τα βήματά του εκεί έξω είναι κάποια βράδια που μου κρατάνε συντροφιά. ΠΕΡΙ ΠΤΗΤΙΚΗΣ ( απόσπασμα ) Πώς να ξεχάσω το βράδυ εκείνο με πόση μανία σε μια συζήτησή μας υποστήριζε ότι όλα είναι θέμα πίστης. Ισχυριζόταν πως όταν βρεθεί ο πρώτος ο οποίος θα καταφέρει να υπερνικήσει το φόβο και τις προλήψεις χιλιετιών και με σίγουρες κινήσεις ανοίξει τα χέρια του σαν φτερά και πετάξει πάνω από την πόλη μας, δεν θα αργήσει και η στιγμή που οι ουρανοί θα γεμίσουν με ιπτάμενους ανθρώπους. Τότε είχαμε γελάσει μαζί του και τον τσιγκλάγαμε να μας πει και άλλα τέτοια. Δεν είχαμε υποψιαστεί ότι μπορεί εκείνος να μην έμενε μόνο στα λόγια. Έτσι ένα βράδυ τον βρήκαμε πεσμένο στον ακάλυπτο. Πριν

Ιωάννα Καρυστιάνη

Τη γνώρισα προχθές. Η πρώτη της κουβέντα, όταν της έδωσα το χέρι. " Έχεις κινηματογραφικό πρόσωπο. " Και με κάρφωσε με τα τεράστια ,υγρά ,υπέροχα μάτια της. Μετά ανέβηκε στην εξέδρα του Πολύκεντρου να μιλήσει. Ο λόγος της χειμαρρώδης, εκρηκτικός, απροσποίητος, μα παράλληλα έβγαζε μια θαλπωρή και μια αυθεντική συγκίνηση. Το τρέμουλο στη φωνή της, όταν μιλούσε για τον τόπο της, τον τόπο μας , την Κρήτη. Στις ερωτήσεις που ακολούθησαν, η ανταπόκρισή της άμεση , κοφτή. Λες και ήθελε να ξεκαθαρίσει εξαρχής πως δεν υπάρχει χώρος για ψευτιά στη ζωή της , για προσποίηση, για κάλπικα λόγια. Μα μετά, κοίταζε πάλι πέρα, αγέρωχα και αφηνόταν στα λόγια της, στο μέσα της, αυτό που μοιραζόταν γενναιόδωρα μαζί μας. Έχω την εικόνα της ακόμη μέσα μου τώρα που διαβάζω το Φαράγγι, το τελευταίο της βιβλίο. Και σκέφτομαι πως αυτή η αμεσότητα, η αδήριτη ειλικρίνεια, η καθαρότητά της βγαίνει και στα βιβλία της. Κι αν είναι κάτι που αναζητώ τώρα πια στα βιβλία είναι τουλάχιστον αυτό. Η

Γιώργος Χριστοδουλίδης, Πληγείσες περιοχές

Εικόνα
Αιωνόβιοι Εκεί στην Ινδία υπάρχουν άνθρωποι 180 χρόνων. Πίνουν νερό και τρώνε ήλιο. Μου το είπε ένας σοβαρός τύπος το έψαξα στις παράξενες ειδήσεις και πρέπει να με πιστέψετε. Είναι 180 χρόνων περίπου ερημίτες στις μυστικές τους κρύπτες πάνω στις κορφές των βουνών στα κλαδιά των πλατάνων και διαβάζουν το σύμπαν. Οι ζωές τους είναι τόσο μακρές όσο το άθροισμα των χρόνων των παιδιών που πνίγηκαν τελευταία ή πέθαναν σε κάποια διαδρομή. Αλλά και πάλι δεν φτάνουν. Περισσεύουν μερικά χρόνια. Ζωές μακράς και μικρής διάρκειας. Έζησαν πολύ αυτοί οι γέροι είναι όμως ανέκφραστοι –λες και η χαρά δεν είναι σοφία ή η λύπη είναι σοφία αν δεν λυπάσαι για κάποιον– δεν απολαμβάνουν τίποτα γύρω τους ο κόσμος τους είναι ένα αυστηρό ιερατείο στο οποίο μπήκαν και κλείδωσαν την πόρτα από μέσα. Και τι δεν θα έδιναν αυτά τα παιδιά για λίγα χρόνια ακόμα – τόσα χρόνια περισσεύουν στην εξίσωση. Κι εγώ θα αντάλλασσα όλη την ποίησή μου για ένα τέτοιο θαύμα. Όμως οι γέροι τούτοι δεν νομίζω ν