Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Μάρτιος, 2017

...

Εικόνα
Κάποτε θα καταφέρω να μιλήσω για το κομμάτι σίδερο που' χω καρφωμένο στα σπλάχνα για το μέταλλο που σπρώχνει το μεδούλι στις δυο χαράδρες δεξιά κι αριστερά στους κροτάφους και δεν αφήνει τα μάτια να δουν τίποτα πέρα απ' το βουνό της άγριας λαχτάρας. Μέχρι τότε ας αρκούμαι σε ασκήσεις ύφους που μύωπες οι ειδήμονες θα βαφτίζουν ποιήματα. Ω είναι ωραίο να σε λένε ποιήτρια. Είναι κι αυτό μια δίκαιη ανταλλαγή. Δίνεις τα σπλάχνα σου, παίρνεις τον τίτλο. Ανόητοι εσείς που θαρρούσατε πως θα γελάσετε το αίμα. Μη μου δίνετε πια συγχαρητήρια. Μονάχα πάρτε το καρφί απ' τα μάτια μου. Κι αν δεν μπορείτε, έστω σταθείτε από κάτω και βαστάξτε τα καυτά πετράδια που μου καίνε τη γλώσσα. ( ανέκδοτο ) .. ( Η φωτογραφία από τον Κώστα Αντωνιάδη )

βίος ανωφελής και μάταιος και βαρύς

Από χθες σκέφτομαι μια φράση από τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη. " Εις εικόνας, εις σκηνάς και εις οράματα, της είχεν επανέλθει εις τον νουν όλος ο βίος της, ο ανωφελής και μάταιος και βαρύς." Αυτές οι τρεις λέξεις, γραμμένες από άντρα, πασχίζουν να μιλήσουν για τον εγκλεισμό στον οποίο μια αντροκρατούμενη κοινωνία καταδίκασε "τα αδύνατα μέρη της ". Υπάρχει μεγαλύτερη φυλακή από τις κοινωνικές συμβάσεις; Αυτές που καταδικάζουν από τη γέννησή του έναν άνθρωπο να ακολουθήσει ένα συγκεκριμένο μονοπάτι. Του έχουν χαράξει τον δρόμο πριν καν υπάρξει. Γεννιέται προικισμένος με όλο το πείσμα και τη γενναιότητα και την ομορφιά της ψυχής. Και του μολύνουν τη σκέψη από τα μικράτα του με το πιο αποτελεσματικό όπλο ενάντια στην ελευθερία. Τις ενοχές. Ενοχές για το σώμα του, ενοχές για τη σεξουαλικότητά του, ενοχές για την ομορφιά του, ενοχές για τον δυναμισμό του. Μιλάω για έναν άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που τον καταδικάσαν να είναι αλυσοδεμένος για μια ολόκλη

ανοίκεια θεάματα

Οι τραγικοί ποιητές δεν έδειχναν ποτέ τον φόνο επί σκηνής μπροστά στα μάτια των θεατών. Τα θεωρούσαν ανοίκεια θεάματα. Πίστευαν δηλαδή πως η βίαιη εικόνα δε διδάσκει. Αντίθετα, εξαχρειώνει. Η λογοτεχνία τους ωστόσο, από τον Όμηρο μέχρι τους μεγάλους τραγικούς ποιητές ήταν μια μελέτη θανάτου. Δεν ξέρω άλλον λαό που να τόλμησε να δει κατάματα τη γύμνια του ανθρώπου μπροστά στο αμετάκλητο του θανάτου . Κι αυτή η επίγνωση του ανεπίστρεπτου τον ατσάλωσε με πείσμα να δώσει στο “τώ ρα” όσα μπορεί. Με ακεραιότητα και ήθος. Μια μικρή λεξούλα γύρω από την οποία έφτιαξε μια ολάκερη ζωή με πείσμα και αγώνα . Αιδώς. Και βλέπω τον άνθρωπο σήμερα. Μοιάζει μικρή κουκίδα σε μια γιγάντια οθόνη με σκηνές που εναλλάσσονται. Φρίκη , διαμελισμένα πτώματα, αίμα, σεξ, χάχανα, λάσπη, χαζοχαρούμενα αστεία, φρίκη. Μια ατάραχη λίμνη καμωμένη από εικόνες. Κι ο άνθρωπος ανήμπορος να κολυμπήσει. Και ποιος θα τον πάρει από κει; Ποιος θα τον τραβήξει έξω, να τον κάνει άνθρωπο φτιαγμένο από πηλό κι