Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2018

ο ρατσισμός του "αλλά"

Χθες βράδυ, οδηγούσα και νόμιζα πως άκουγα Δεύτερο πρόγραμμα και ακούω έναν τύπο να ξερνάει ρατσισμό και νόμιζα πως άκουγα Δεύτερο και ανεβάζω την ένταση του ήχου γιατί είμαι και λίγο μάλλον πολύ βαρήκοη και ακούω τον τύπο να επαναλαμβάνει " δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους, εγώ ακραίος δεν είμαι αλλά.. " και να ακολουθεί ο οχετός μετά από το αλλά .. και να νομίζω πως ακούω Δεύτερο και μετά να συνειδητοποιώ πως μπλέχτηκαν τα ερτζιανά και ακούω έναν ακροατή που ξερνούσε ρατσιστικά στερεότυπα σε εκπομπή που έδινε το λόγο στους ακροατές και συνειδητοποιώ τότε ότι δεν άκουγα δεύτερο και συντονίζομαι στο Δεύτερο και ακούω την παρήγορη φωνή του Νίκου Αϊβαλή να διαβάζει ποίηση μα και πάλι παρηγοριά δεν μπορούσα να βρω γιατί το ξέρω πια πως το θηρίο ξύπνησε κι εγώ μοιάζω στρουθοκάμηλος που χώνει το κεφάλι στην άμμο και βαυκαλίζεται πως όλα βαίνουν καλώς και αυτοί είναι οι ρατσιστές κι εγώ είμαι η άλλη και αυτοί είναι οι φασίστες εγώ είμαι η άλλη και αυτό μέχρι το τέλος του κόσμο

δυσανεξία στις ευχές

Είναι κάποιοι άνθρωποι που στις ευχές στέκουν σιωπηλά αμήχανοι και δεν ξέρουν τι ν' απαντήσουν. Δεν είναι που δεν πιστεύουν στα θαύματα. Είναι που ζουν δυο ζωές. Μία εδώ και την άλλη την αληθινή, μέσα τους. Και δε θέλουν αυτήν την άλλη, την αληθινή, να τη δείξουν. Την είχαν αυτήν την ιδιοτροπία από παιδιά. Είναι αυτά τα παιδιά που τα βλέπεις στις φωτογραφίες να σκυθρωπιάζουν. Ειδικά όταν αυτές είναι τραβηγμένες σε τραπέζι γιορτινό. Μην τους ξεσυνερίζεστε  🙃

Τρέμισμα

Αγαπήστε το κόκκαλο που εξέχει στο λαιμό της κόρης και τα μάτια της με το νερό που τρεμίζει και το βυθισμένο κορμί της και τον ασάλευτο μέσα στα σπλάχνα της γκρεμό που σας κοιτά και χάσκει. Κι αν φεύγουν στη στροφή σας τα μισάνοιχτα θεριά κι αν σας βυθά και σας στριφώνει τρόμος ελάτε αγαθά μου στοιχειά εσείς που σας τυλίξαν στο βαμβάκι της Βιρτζίνιας κι ανάπηρους σας βάλανε για ύπνο ελάτε κι ας ήταν βάλσαμο τα πιο στυφά σας βέλη ελάτε να χορέψουμε ξανά στο λίκνισμα της στάχτης ........ ( Δεκέμβρης 2018 )

Μιλώντας την πέτρα μέσα της

Ποια, άραγε, μυστηριώδης σύνδεση στην υπόσταση των εννοιών ονομάζει φλέβα τον μικρό αιμάτινο αγωγό του αίματος, της ουσίας που τροφοδοτεί το σώμα των ζωντανών όντων αλλά και την ακανόνιστη διείσδυση -τη ροή- ενός πετρώματος σε ένα άλλο; Με τόσο διαφορετικούς μηχανισμούς, αλλά ωστόσο με τα ίδια λόγια ονοματοδοτούνται σχήματα και μορφές τόσο αλλότριες. Σαν οι ορυκτοί σχηματισμοί να έχουν μια κρυφή αιμάτινη κυκλοφορία, σαν να υπάρχει μια λίθινη καρδιά που πάλλεται και ζωοποιεί το ψυχρό και το ακίνητο. Λεπτή ισορροπία του φαντασιακού των ανθρώπων που δανείζεται από την πέτρα τις μεταφορές της ακινησίας του θανάτου. Ποιος δεν θυμάται το γυάλινο βλέμμα της Μέδουσας, τους μαρμαρωμένους βασιλιάδες, τη Νιόβη και τέκνα της, τη Μαυρομαντηλού, τη λίθινη κόρη του Παπαδιαμάντη, τις πετρωμένες ηρωίδες των παραμυθιών, το τέλος της ζωής σαν μια μνημείωση στο κρύο, στο αιώνιο του πετρώματος, μαγική ανταλλαγή με τις μυστηριώδεις ιδιότητες της ψυχής. Σκέψεις μετά την ανάγνωση της ποιητικής συλλογής

Στη φλέβα της πέτρας

Εικόνα

Ποιος το θυμάται εκείνο το καρφί;

Στην Υεμένη πεθαίνουν καθημερινά πάνω από 130 παιδιά από υποσιτισμό. Πού βρίσκεται η Υεμένη; Ποιος το θυμάται εκείνο το καρφί; .... Η θάλασσα της Μεσογείου ένας υγρός τάφος για χιλιάδες πρόσφυγες. Πού βρίσκεται η θάλασσα της Μεσογείου; Ποιος το θυμάται εκείνο το καρφί; ... 10000 προσφυγόπουλα αγνοούνται στην Ευρώπη. Πού βρίσκεται η Ευρώπη; Ποιος το θυμάται εκείνο το καρφί; ... Χέρια λιγνά σε δείχνουν μέσα από τρύπιες οθόνες. Εσένα που τώρα καμώνεσαι τον ξέγνοιαστο και ράβεις το στόμα. .. ( κι ας μην ξεχνάμε αγαπητοί συνταξιδιώτες να πατήσουμε το κουμπάκι μας και να βγάλουμε τον σκασμό )

Κράχτες

Εικόνα
στη Γαλλία οι άνθρωποι φυλακίζουν τις πάπιες σε σιδερένια κλουβιά κράχτες να παρασύρουν στο θάνατο τ’ αδέρφια τους στην Ελλάδα οι άνθρωποι φυλακίζουν τα παιδιά τους σε ηλεκτρικά κλουβιά κράχτες να παρασύρουν στη συρμάτινη ζωή τ’ αδέρφια τους και το σύννεφο με του νερού το ξάφνισμα κι η ασημένια θάλασσα με του κήτους τον πόνο και τα πουλιά με τον χωνεμένο ύπνο τους κι εμείς με τα πλοκάμια της δίψας στο στέρνο κι οι λέξεις που γελάνε μαζί μου δίχως ήχο κι αυτό το ποίημα που με χλευάζει πίσω από την ορθάνοιχτη πόρτα του ονείρου .... ( 4/11/2018 )

Στη φλέβα της πέτρας

Εικόνα

Γκιούλιβερ

Έχω μια τρύπα στη θέση του στόματος. Μπαινοβγαίνουν μυρμήγκια με κεραίες από σκόνη. Με κοιτούν με μάτια κόκκινα μισόκλειστα γερτά στην ειρωνεία. Εγώ ο Γκιούλιβερ στη χώρα των μικρών τεράτων καρφωμένος με πασσάλους στη λάσπη των λιωμένων ανθρώπων που σάλεψαν κάποτε στη γλώσσα μου περήφανοι περπάτησαν σε βήματα αητού χορέψαν τη σιωπή τους στη ριπή του κύματος ισιώσαν το αλάτι κι εκεί που ολόρθοι στέκονταν τους βρήκε η σφαίρα στο μεδούλι των οστών κι άρχισαν να ζαρώνουν από μέσα η ψίχα της σάρκας τους έγινε δέρμα το μαύρο του ματιού τους πήρε να λιώνει και κύματα τους σκέπασαν. Κείτομαι πάνω στους λιωμένους ανθρώπους καρφωμένος με πασσάλους στη γη τους και φωνή δεν έχω να μιλήσω τη γλώσσα μου κλέψαν τα χέρια τους την πήραν μαζί τους στο χώμα λίπασμα για τα μικρά τέρατα τα βλέπω σκαρφαλώνουν πάνω μου με λύσσα και μου τρυπούν με ιαχές τα μάτια “ Ξύπνα, βαρύ θανατικό την πόρτα σου χειμάζει κι εσύ τη λάσπη

να ονοματίσουμε τον εφιάλτη

" Το σημαντικό είναι ότι δεν υπάρχουν στον αρχαίο ελληνικό κόσμο η διπλοπροσωπία, το ενσωματωμένο ψέμα στην πραγματική λειτουργία της κοινωνίας και στην παράσταση που φτιάχνει η ίδια για τον εαυτό της και η οποία εξακολουθεί να υφίσταται από το Μεσαίωνα μέχρι τον σύγχρονο κόσμο μας." Κορνήλιος Καστοριάδης , Η ελληνική ιδιαιτερότητα, τόμος β' ( Η Πόλις και οι νόμοι ). .. Η μόνη επανάσταση που θα είχε νόημα σήμερα είναι να ονοματίσουμε τον εφιάλτη που μας κυκλώνει. Με εντιμότητα να σταθούμε μπροστά στο τεμαχισμένο είδωλό μας σε καθρέπτη και να τον δείξουμε. Τουλάχιστον έτσι τα παιδιά μας θα είχαν ένα όνομα να δώσουν στον πόνο τους, μια εικόνα στέρεη να νοσταλγήσουν . Αυτή η τεχνητή αφή της εικόνας που τείνει να υποκαταστήσει το άγγιγμα με τρομάζει.

περάστε !

Ο νεκρός μέσα του ανθρωπάκος που με κοιτά στην οθόνη και μιλά για τα δίδυμα παιδάκια που πέθαναν αγκαλιασμένα και δεν καταπίνει τη γλώσσα του και η γλώσσα του συνεχίζει να πάλλεται και η φωνή του βγαίνει στριγγή από τον φάρυγγα και "Περάστε, αγαπητοί πελάτες, να πάρετε ! Έχουμε όλα τα είδη των πόνων ! Έχουμε κοριτσάκια και αγοράκια και βρέφη και γέροντες και γερόντισσες αγκαλιασμένους , έχουμε μανάδες να σπαράσσουν, έχουμε τη βοή του αίματος που αυλακώνει τους κροτάφους των λιωμένων ανθρώπων , τα' χουμε όλα , σας λέω . Περάστε ! "

αξιότιμοι συνάδελφοι

Αξιότιμοι συνάδελφοι εσείς οι ποιητές με τη βούλα εσείς που υπήρξατε υπάκουοι μαθητές σχολών δημιουργικής γραφής εσείς που τιθασεύσατε το μέσα σας υγρό εσείς που βγάλατε τον μεγαλοπρεπή σκασμό κι έπειτα είδατε τις πύλες των εκδόσεων ν’ ανοίγουν και το σινάφι να σας κουνά την ουρά μεγαλόψυχα εσείς που μάθατε να σκύβετε τη μέση με μιαν ευλυγισία αξιοζήλευτη εσείς που τώρα κοιτάτε με συγκατάβαση και το αυτάρεσκο χαμόγελο του ανθρώπου που επέτυχε κάντε τον κόπο να σκύψετε το βλέμμα ο Οιδίποδας με τα τυφλά του μάτια σας τείνει τα χέρια να ψαύσετε ζητά το σκοτάδι του.

άτιτλο

Αυτή η φλούδα που ξεκολλά στο κρανίο μου στρέφεται γύρω απ’ τα μάτια και χάσκει τριγύρω παιδιά κρατημένα σφιχτά στο λαιμό μου με τραβούν προς το χώμα. Κι ένα δέντρο υψώνεται στο μέρος που παίζαν. Τα κλαδιά του σαλεύουν στα χέρια μου και υπαγορεύουν το τελευταίο ποίημα.

Να σώπαινες το αίμα

Έλατα ριζώνουν σε ραγισμένο νερό η φλούδα τους απλώνει κύματα στο δέρμα όρθια σε τρύπα που χάσκει απλώνω σπασμένα κλαδιά τα χέρια μου με πείσμα να τρυπήσουν τα τοιχώματα του πηγαδιού που σκάφτει στο κρανίο μου ο μπέτης σου άθλιε στιχοπλόκε έστω να σώπαινες το αίμα

γυμνό βλέμμα

Το μόνο αντίδοτο στη σήψη είναι το γυμνό βλέμμα. Δίχως παραπλανητικούς φακούς. Το δίλημμα τότε χάσκει με τον ίλιγγο του γκρεμού στο στέρνο. Ο Οιδίποδας, γυμνός από την πλάνη του, κρατά τα σκοτωμένα μάτια στα χέρια του και μας περιγελά.

Γράμμα στον Κώστα Καρυωτάκη

Εικόνα
Ποιητή με το διάφανο δέρμα, το δέντρο που σε ίσκιωσε ρίχνει τα κλαδιά του στον όρθιο ύπνο μας. Μ’ αυτά παλεύουμε να σε κοιτάξουμε. Κι αν σε πουλήσαμε κι εσένα, κι αν βγάλαμε απ’ το αίμα σου θεωρίες φιλολογικές που βαριεστημένοι φοιτητές σε αίθουσες πνιγμού αναμασούν συγχώρα μας ποιητή, μα δεν ξέραμε τρόπον άλλο να υπάρξουμε . Εμείς οι φιλόλογοι με τα γαριασμένα πετσιά με την εμμονή στο ακέραιο καθήκον με τα μάτια σταχτιά εμείς που δε θα πεθάνουμε ποτέ από αηδία σε χαιρετούμε ποιητή μέσα από το βυθισμένο στη σκόνη κλουβί μας. ... ( από την ανέκδοτη συλλογή " Στη φλέβα της πέτρας" )

τρία ποιήματα

Εικόνα
Ειρήνη Παραδεισανού, "Τρία ποιήματα" Γυμνή από δέρμα Μικρή που ταλαντεύτηκες στο σχοινί των ανθρώπων γυμνή από δέρμα φαίνονταν μέσα σου τα όργανα καρδιά, πνεύμονας, συκώτι, σπλήνα, χολή κι η γλώσσα δεμένη στο φάρυγγα. Διπλωμένη στα χέρια σου η φωτιά ίσιωνε τα σώματα των αιώνιων χορευτών μέσα στην άκαρπη κοιλιά του κήτους. Μελάνι να σιωπήσει Αυτά τ’ ανθάκια που γεννά η ροδακινιά μας έτσι ως ξεμυτούν στο γάλα θέλω να δω στα μάτια του θεριού στρεψόδικα να φέγγουν να του τρυπούν το μαύρο και να γκρεμίζεται με πάταγο στα βάθη της θάλασσας και ως βυθίζεται στα κύματα του νου να κλείνω μέσα στα ταραγμένα στήθια αυτήν την τρεμώδη μπίλια που μου τίναξε μονάχα εγώ εσείς μη δείτε εσείς γλυκά μου αθώα μακάρια ν’ απλώσετε στα νέφη τα μαλλιά σας και τα μέλη σας μ’ εμπιστοσύνη να δωρίσετε στον ήλιο. Το θεριό που κοιμήθηκε μέσα σας έδωσε στο ποίημα μελάνι να σιωπήσει. Όρθια μπροστά σας

η κόρη και ο θεός των πραγμάτων

Η κόρη ισιώνει το πόδι στου χορού τα βήματα κι ο θεός των πραγμάτων ανοίγει τα έκπληκτα μάτια ορθώνει την παλάμη στην πλάτη της κόρης της σφαλεί τα τσίνορα με το δέρμα του ύπνου με τα χέρια φτερά να σκάφτουν ανάποδα στην αλυκή του παράλληλου κόσμου. Η κόρη μιλά. Στάθηκα στην ακμή του κύματος που αργοσαλεύει στους κροτάφους. Το δέρμα γίνηκε ατσάλι πηχτό κολλημένο στα κόκαλα. Δεν έχει σάρκα πια. Μονάχα αλάτι. Μονάχα το αίμα που σφυροκοπά μέσα απ’ το σάρκινο δέρμα. Θεέ των πραγμάτων εσύ που τον πόνο τους τον δώρισες στο αλάτι του ορθωμένου κύματος κι ύστερα απόκαμες και ξάπλωσες στην άμμο κι άφησες την πνοή σου να σαρώσει τα σκουριασμένα σύννεφα τη μπίλια της θλίψης που έγειρε μετέωρη στο εκκρεμές της πέτρας εσύ που με γύψινα χέρια αγγίζεις τη σάρκα αυτήν τη μπίλια που στέκει πάγος στο κύμα πώς να τη σπάσεις; Δε σου’ δωσε ο Θάνατος να νιώσεις το μαύρο βουητό της σμέρνας στα χέρια σου Σε κοιτώ με τρεμάμενο το μάτι του ύπνου κι ας το νιώθω πόσο μικρός σαλεύεις μέσ

χλευασμός

Ένας ιδιότυπος καθρέπτης της ανθρώπινης φύσης ,με την υποκρισία της και την απελπισμένη ανάγκη της για αποδοχή είναι και το fb. Μοιάζει με ένα καφενείο που εκτείνεται στο άπειρο. Μέσα στριμωγμένοι διαδηλώνουμε την ηχηρή μας απουσία και γύρω μας παραμορφωτικοί καθρέπτες μεγεθύνουν την δίψα μας, τον πόνο μας, την αλήθεια και την ψευτιά μας. Αδιάψευστος δείχτης τα γενέθλια ανθρώπων που είχαν λογαριασμό εδώ μέσα και έχουν φύγει από τη ζωή. Το μηχάνημα εξακολουθεί και ειδοποιεί τ ους εικονικούς φίλους τους και τους παροτρύνει να γράψουν μια ευχή και να τους φτιάξουν τη μέρα. Και πρόθυμοι κάποιοι ανταποκρίνονται. Είναι στ' αλήθεια ένας ιδιότυπος σουρεαλισμός αυτό. Θα μπορούσε να δώσει υλικό για το πιο τρελό ποίημα. Ψεύτικοι φίλοι να στέλνουν ψεύτικες ευχές στον εκλιπόντα. “ Να ζήσεις χίλια χρόνια ευτυχισμένα” Κι εκείνος μακάριος κάτω απ' το χώμα να τους βγάζει τη γλώσσα χλευάζοντας την τύφλα τους. Αυτό το παράλογο που ο Αλμπέρ Καμύ προσπάθησε να περιγράψει στο δοκίμιό