παρείσακτη

" Αρνούμαι να υποθέσω , έστω και για ένα δευτερόλεπτο, ότι η αθωότητα ενδέχεται να καταντήσει να ζει καμπουριασμένη. " έγραφε στην Πτώση του ο Αλμπέρ Καμύ. Αυτό το όρθιο ανάστημα της ψυχής αναζητούν όσοι μένουν νέοι . Αυτό το γυμνό κοίταγμα που στοχεύει ίσια στο μεδούλι. Η υπεράσπιση της αθώας ματιάς. Να ένα όραμα για το οποίο αξίζει να ζήσει κανείς.

Κάθε χρόνο ξεκινάω με την ίδια αγωνία. Ο φόβος μου είναι μήπως ξεχάσω και ξεχαστώ. Μήπως μπω στη σχολική αίθουσα με τους ώμους σκυφτούς και το βλέμμα νεκρό. Και τότε τι θα δώσω σ' αυτά τα μάτια που με κοιτούν ή αποφεύγουν να με κοιτάξουν; Τι έχω άλλο να τους δώσω; Και κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, αυτά τα μάτια τους που με κοιτούν μ' εμπιστοσύνη με βγάζουν στ' ανοιχτά. Δεν το ξέρουν τα ίδια. Δεν μπορούν να το νιώσουν ότι από αυτά μαθαίνω. Ότι αυτά μου δίνουν το φως. Μόνο όποιος έχ ει μπει σε τάξη, μπορεί να το καταλάβει αυτό που λέω. Ότι, αν λείπει ο παιδαγωγικός έρωτας, μάθημα δε γίνεται. Ο έρωτας όμως, μπορεί ποτέ να είναι εύκολη υπόθεση; Ε όχι , αγαπητοί μου, που ουρλιάζετε την αδυναμία σας να νιώσετε μέσα από βαρύγδουπες κι αυτάρεσκες κοινοτοπίες. Ξέρετε τι θα πει έρωτας; Θα πει να δίνεσαι. Να ξεχνάς εκείνη την ώρα το σώμα σου. Να ξεχνάς τους γήινους ρόλους σου. Γιατί εκεί είσαι ο Πήτερ Παν στη χώρα του ποτέ. Στη χώρα όπου όλα είναι εφικτά.

Νυστέρι χαράσσει το δέρμα της άμμου το κρατά στο χέρι άμαθη παιδούλα στρέφει τα μάτια αγέννητοι ήλιοι σαλεύουν στις κόρες της μα δεν το ξέρει ντυμένη Ινδιάνα τρεκλίζει στο αχανές προαύλιο πολεμά ν' αποφύγει το βλέμμα του φακού που την καρφώνει και να άπειροι φακοί την τουφεκίζουν τα παιδικά παπούτσια με την πεσμένη κάλτσα κι αυτή η μικρούλα τρύπα στο δάχτυλο - ή μήπως δεν υπήρξε;- Η υπόνοια μονάχα ότι το δάχτυλο μεγαλώνει τη νύχτα μονάχα αυτό σε ολάκερο το σώμα το δάχτυλο του ποδιού τρυπά την κάλτσα το δάχτυλο του χεριού τρυπά το στόμα τις νύχτες βυζαίνει δέρμα φτασμένο ως τον φάρυγγα.-

Αυτό που αγαπώ στα κείμενα του Καστοριάδη είναι η καθαρή ματιά με την οποία αντικρίζει τη ρίζα της σκέψης των αρχαίων Ελλήνων και η επιμονή του στην επικαιρότητά της. Μελετούσε τα κλασικά κείμενα από το πρωτότυπο και είχε την τόλμη να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια τους και τη νηφαλιότητα να τα ερμηνεύσει αρνούμενος τον παραμορφωτικό φακό της προγονοπληξίας και του φανατισμού. Είδε στη βαθιά αντινομία του αρχαιοελληνικού πολιτισμού τη βαθιά αντινομία της ίδιας της ανθρώπινης φ ύσης. Και το είδε γιατί προσέγγισε τα αιρετικά αυτά κείμενα με τη σκευή του φιλοσόφου. Το είδε γιατί άφησε τα ίδια αυτά να του μιλήσουν. " Η ελληνική παιδεία κατακτάται αντιμαχόμενη την ύβριν". " Ύβρις η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη". Δεν το επινόησε ο Καστοριάδης. Το ανέγνωσε στα αρχαία κείμενα, από την Ιλιάδα, στον Αναξίμανδρο και στα έργα των τραγικών ποιητών. Κι αν επιμένει να μιλά για τα κείμενα αυτά μέχρι τον θάνατό του στην εκπνοή του εικοστού αιώνα, είναι που έβλεπε πόσο πολύτιμα θα