Είδα εικόνες ντροπής και σήμερα.

Γιατροί ,νοσηλευτές αλλά και όλοι όσοι εργάζονται στα δημόσια νοσοκομεία δεν έχουν ανάγκη κανένα χειροκρότημα και κανέναν τίτλο. Έχουν ανάγκη το αυτονόητο. Κι αυτό είναι τα όπλα για τον αγώνα που δίνουν. Τα όπλα τους διεκδικούν σήμερα.
Αν θέλετε να μιλήσουμε με τη δική σας γλώσσα. Έχουμε πόλεμο, λέτε. Και σε καιρό πολέμου, ο στρατιώτης δε βγάζει γλώσσα στον αρχιστράτηγο.
Κι επειδή η γλώσσα που χρησιμοποιείς είναι αυτό που σκέφτεσαι, αξιότιμε συνομιλητά, θα σου πω εγώ τι κρύβεται στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Ακόμη κι αν εσύ αδυνατείς να το συλλάβεις, γιατί τα μέσα μαζικής ύπνωσης έχουν κάνει καλά τη δουλειά τους.
Σκέφτεσαι πως η δική σου ζωή έχει αξία μεγαλύτερη από τη ζωή του ανθρώπου που τάχθηκε να στην προστατεύσει. Το γνωρίζεις πως αυτός είναι ένας πεζός στρατιώτης σε μια άνιση μάχη και ζητά τα όπλα του. Μα φωνάζεις πως δεν έχει το δικαίωμα να τα ζητήσει τώρα. Και χειροκροτείς στο μπαλκόνι σου τον ίδιο γιατρό, νοσηλευτή, εργαζόμενο στα δημόσια νοσοκομεία , τον ίδιο αυτόν που τώρα κατηγορείς, γιατί βγήκε έξω από τον χώρο εργασίας του να ζητήσει τα αυτονόητα.
Είδα εικόνες ντροπής και σήμερα. Είδα τα ματ απέναντι σ' αυτούς που μέχρι χθες αποκαλούσαν ήρωες.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν