Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Μάιος, 2020

Με τα χέρια σε όρθιο καημό.

( 1 ) Την πέτρα που κουβαλώ στο βραχνό στήθος μου δίνουν μαντζούνια να σπάσω.   Με συμβουλεύουν με λόγια γεμάτα αγάπη. Να τη βαστώ πιο χαμηλά να τη χωνέψω ευχάριστα με χάπια.   Σχοινιά να ράψουν το χαμόγελο στις άκριες των χειλιών μου.   Σχοινιά να με κρατήσουν όρθια σε λάσπη που κινείται. Σχοινιά να στήσουνε το χέρι μου σε  μακαρία στάση χαιρετισμού στην τύφλα μου και στο ραμμένο στόμα.      ( 2 )   Τώρα στέκω στην ακμή του κύματος.   Ακροβατώ στο πονεμένο πόδι.   Και παλεύω να φτύσω το χώμα που μου στόμωσε τα σπλάχνα.   ( 3 )   Σας κοιτώ μικρά μου χωνεμένα κάρβουνα και δεν το θέλω να σας σβήσω. Να γίνω πέτρα θέλω πυρωμένη ν’ αντέχω τα χτυπήματα του πλάστη και να σας δώσω τη φωτιά ν’ αναστηθείτε. (  4 ) Αυτός που είπε Προμηθέα το μυρμήγκι κι ακούμπησε τραχιά την όψη του στο χώμα στέκει αντίκρυ και με δείχνει με τα χέρια διπλωμένα στο στέρνο και τη φωνή χαλίκι μπερδεμένο στα σχοινιά. Λέει πως είναι φύλ

Ο Πεσσόα και η ποίηση με τα χίλια πρόσωπα της αλήθειας.

Αυτό που με κάνει να επανέρχομαι στα ποιήματα του Φερνάντο Πεσσόα είναι η αίσθηση ότι μιλά μέσα απ' αυτά. Καταφέρνει με όχημα τις λέξεις να πλάσει μια ολόκληρη κοσμοθεωρία. Τα ποιήματά του δεν είναι μόνο γλώσσα. Χρησιμοποιεί τις λέξεις για να φτάσει στην ψίχα των πραγμάτων. «Μόνο η πρόζα διορθώνεται. Ο στίχος δε διορθώνεται ποτέ. Η πρόζα είναι τεχνητή. Ο στίχος είναι φυσικός. Δε μιλάμε με πρόζα. Μιλάμε με στίχο. Μιλάμε με στίχο χωρίς ομοιοκαταληξία και ρυθμό.» Δεν είναι διόλου τυχαία η επανάληψη της λέξης «μιλάμε». Η ποίηση γι' αυτόν είναι ο τρόπος του να μιλήσει. Ο Πεσσόα είναι ο ποιητής που δεν αρκέστηκε ποτέ στο να γράφει όμορφα. Μέσα από τα ποιήματά του πάσχισε να διαλαλήσει τα χίλια πρόσωπα της αλήθειας, το μάταιο της αναζήτησης του νοήματος, την άρση της βεβαιότητας. Ο Πεσσόα είναι ο ποιητής που βλέπει “με βλέμμα καθαρό σαν ηλιοτρόπιο” ότι οι σκέψεις είναι αλυσίδες αθέατες. Με την ποίησή του παλεύει να σπάσει αυτές τις αλυσίδες και ν' αντικρίσει ξανά τον κόσ

Ο Αλμπέρ Καμύ και οι λίγοι τρελοί που επιμένουν να νιώθουν.

Δυο φράσεις του Αλμπέρ Καμύ με ακολουθούν αυτές τις μέρες. Η μία έχει να κάνει με τη μνησικακία που κατάφερε να σκοτώσει μέσα του και η άλλη με την προσπάθειά του να στέκεται σε ίση απόσταση από την αθλιότητα και τον ήλιο. Δεν είναι, νιώθω, τυχαίο ότι ο σπουδαίος αυτός διανοητής μνημονεύει την Ελλάδα και τους κλασικούς στο έργο του. Η πίστη στην ομορφιά συνυφασμένη με τη σπουδή στον θάνατο και τις τόσες μορφές του είναι αυτό που έκανε τους Έλληνες να στέκουν αγέρωχοι μπροστά στους θεούς τους, χωρίς όμως να φτάνουν στην ύβρη. Γιατί το είχαν νιώσει στο πετσί τους πως όποιος ξεχνά τη θνητή φύση του κατακρημνίζεται στα πιο πυκνά σκοτάδια και δεν είναι εύκολη η επιστροφή. Αυτό το πάντρεμα των αντιθέσεων ήταν που τους οδήγησε στα πιο σπουδαία έργα του ανθρώπινου πνεύματος, είτε ήταν η οφθαλμαπάτη στους κίονες του Παρθενώνα είτε η βαθιά αντινομία στην προσωπικότητα του τραγικού ήρωα του Σοφοκλή. Και η πιο βαθιά μου απογοήτευση για τον σύγχρονο τύπο ανθρώπου που σιγά σιγά ξεπροβάλλει, είνα

Η δική μου έκθεση

Μου ζητάτε να μιλήσω για την ευθύνη του επιστήμονα.  Λοιπόν.  Ο επιστήμονας έχει χρέος, ήδη από τα γεννοφάσκια του, να συνειδητοποιήσει αυτήν την πολύ απλή αλήθεια. Ότι η επιστήμη και η τεχνολογία δεν υφίστανται χωρίς χρήμα. Και το χρήμα δεν παράγεται δίχως αγυρτεία. Έχει ευθύνη λοιπόν ο μελλοντικός επιστήμων, από τα πρώτα του χρόνια στο σχολείο, να μάθει να ομιλεί σωστά τη γλώσσα της αγυρτείας.  Εξηγούμαι. Γλώσσα της αγυρτείας σημαίνει να κλείνεις τα μάτια της ψυχής σου από νωρίς στις σειρήνες που γύρω σου βοούν. Ή καλύτερα ακόμη να παραδεχτείς ευθύς εξαρχής ότι ψυχή δεν υπάρχει. Έτσι, όταν χρειαστεί να την πουλήσεις στο διάβολο ( διάβολος = χρήμα ), δε θα διστάσεις καθόλου. Πώς να πουλήσεις κάτι που δεν υπάρχει;  Τα πράγματα θα είναι πολύ απλά στην επιστημονική σου πορεία, αν ήδη από τα πρώτα χρόνια σου στην επαφή με τη γνώση, καταφέρεις να σκοτώσεις τη φωνούλα μέσα σου που σε ωθεί να θέτεις ερωτήματα υπαρξιακά. Αν μόνος σου σκοπός είναι η κατάκτηση αυτής της απειροελάχιστη

Αυτό δεν είναι ποίημα

Το βλέπω να 'ρχεται. Βλέπω τους ανθρώπους να σέρνουν τη δίψα στα μάτια τους . Και να μην έχουν πνευμόνι γι' ανάσα. Και να μην έχουν το σώμα για χάδι. Ν 'αλλάζουν σιγά και αθόρυβα, όπως η πέτρα που τη γλείφει το αλάτι της θάλασσας. Θα ' ρθει καιρός που αυτοί θα βαφτιστούν οι υπήκοοι της νέας τάξης πραγμάτων. Δε θα΄ χουν μάτια τότε να δουν τους άλλους. Αυτούς που κρίθηκαν ανεπαρκείς και λίγοι δοσμένους στις μυλόπετρες της φρίκης. ... ( Αυτό δεν είναι ποίημα. Και δεν μια ακόμη θλιβερή διαπίστωση. Είναι μια κραυγή που φωνάζει : Αντισταθείτε στη νέα τάξη πραγμάτων. Μην αφήσετε το βλέμμα σας να σβήσει. )

Η Τέχνη είναι Επικίνδυνη.

Η Τέχνη είναι Επικίνδυνη. Αλλά, για να καταστεί επικίνδυνη, οφείλει πρώτα να υψωθεί πάνω από το περιστασιακό. Το νιώθουν αυτό οι άνθρωποι της Τέχνης. Και δεν περιμένουν στήριξη από καμία εξουσία. Αυτό που παλεύουν να διαφυλάξουν είναι ο μυστικός τους κήπος. Το λεπτό νήμα που τους οδηγεί πέρα από το συγκυριακό . Στη θέαση της ενότητας του κόσμου. Το ξέρει καλά αυτό η όποιας μορφής εξουσία. Γι΄αυτό και φοβάται τον αγέρωχο άνθρωπο. Πασχίζει να τον συντρίψει με το μόνο μέσο που διαθέτει. Τον φόβο.

Δυστοπία

Η Γερμανία παίρνει πίσω την απόφαση για το άνοιγμα των σχολείων, με βάση νέα μελέτη για τη μεταδοτικότητα του ιού σε παιδιά και εφήβους. Εδώ στην Ελλάδα προσκυνούμε τον Τσιόδρα και τον κάθε Τσιόδρα και δεν βάζουμε αυτό το πράγμα που έχουμε στο κρανίο μας να δουλέψει. Κι επειδή δεν έχω μάθει να μασάω τα λόγια μου, για να φανώ αρεστή, θα πω μόνο τούτο. Ποια παιδαγωγική σκοπιμότητα θα μπορούσε ποτέ να οδηγήσει στο άνοιγμα των σχολείων σε μια τέτοια βάση; Επαναλαμβάνω ΣΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΒΑΣΗ. Γνωρίζει η κ. Κεραμέως ποια σχολεία ανοίγει; Ας δώσει στη δημοσιότητα μόνο μια κατάσταση. Αυτήν με την κτηριακή καταλληλότητα των σχολείων στην Ελλάδα. Μόνο αυτήν. Εικόνες με τους καλούς ανθρώπους με τις στολές που απολυμαίνουν τις σχολικές αίθουσες δεν πείθουν τους γονείς ότι το σχολικό περιβάλλον είναι ασφαλές για τα παιδιά τους. Τους πείθουν τα στοιχεία. Ας τη δώσει στη δημοσιότητα την κατάσταση. Μαζί με μια ακόμη . Αυτήν των σχολικών λεωφορείων στα οποία στοιβάζονται τα παιδιά μας πρωί μεσημ