παρείσακτη

Ο πόνος και η αρρώστια είναι το όριο.  Η απόλυτη μοναξιά.  Είσαι εσύ και το σώμα σου που σε φτύνει.  Το φθαρτό σου σαρκίο που σε χλευάζει.

Τη λαχανιασμένη ανάγκη για αποδοχή τη δεικνύει ο τόνος της φωνής . Όσο πιο τσιριχτή η χροιά της, τόσο πιο πολλές απορρίψεις ξέρεις ότι δέχτηκε ο λαλών. Είναι παρηγορητικό βέβαια αυτό. Να κλείνεις τα αφτιά σου στις τσιρίδες των άλλων και να χαμογελάς με κατανόηση στο υψωμένο τους δάχτυλο. Να νιώθεις βαθιά μέσα σου ότι είναι άνθρωποι καμωμένοι από πηλό και ματαιωμένα χάδια. Να τους βλέπεις μωρά που δεν τα σήκωσε η μάνα τους από την κούνια να τα χαϊδολογήσει , όταν έπρεπε.

Ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια μιλάει για τρεις τύπους βίου του ανθρώπου, τον απολαυστικό, τον δοσμένο στις ηδονές, τον πολιτικό, τον αφιερωμένο στην πολιτική δράση και τον θεωρητικό, τον δοσμένο στην πνευματική ηδονή. Τον βίο που στοχεύει μόνο στην απόκτηση χρημάτων τον παρακάμπτει και τον αποκαλεί βίαιο. Δε δέχεται καν ότι οι άνθρωποι του καιρού του έθεταν ως τέλος του βίου τους το χρήμα. Δύο αναφέρει ως τέλη του καιρού του, την ηδονή ( απολαυστικός βίος) και την τιμή (πολιτικός βίος ). Ο ίδιος ωστόσο απορρίπτει και τα δύο . Για τον Αριστοτέλη μόνο η αρετή μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην ευδαιμονία, που ορίζεται ως το υπέρτατο αγαθό του ανθρώπινου βίου. «Πάντων ἀκρότατον τῶν πρακτῶν ἀγαθῶν» η ευδαιμονία. Κι εφόσον το τέλος ταυτίζεται με το αγαθόν, τέλος του ανθρώπινου βίου είναι η ευδαιμονία. Σ’ αυτό το τέλος βλέπουμε ότι υποτάσσεται και η επιστήμη και η πολιτική. Πώς ορίζεται αυτή η έννοια όμως από τον φιλόσοφο; « ἐστὶν ἡ εὐδαιμονία ψυχῆς ἐνέργειά τις κατ᾽ ἀρετὴν τε

“ Μπαμπά κοίταξέ με.. Κοίταξέ με μπαμπά..”  Δυο πιτσιρίκια, αδελφάκια, αγόρι, κορίτσι, με μικρή διαφορά ηλικίας μπαίνουν στη θάλασσα. Ο άντρας κοιτάει στο βάθος. Η πλάτη γυρισμένη.  “Μπαμπά κοίταξέ με”.  Ο άντρας δε στρέφει το βλέμμα. Δεν ξέρω αν έχω δει πιο ανέκφραστα μάτια. Η θάλασσα κρυστάλλινη. Η ομορφιά της δεν τον αγγίζει. Η πλάτη στραμμένη στα δυο παιδιά.  “Μπαμπά κοίταξέ με.. Κοίταξέ με μπαμπά..”  Το αγοράκι πιο δυνατά, το κοριτσάκι διστακτικά , με παράκληση στη χροιά της φωνής.  “ Μπαμπά..”  Η πλάτη του άντρα στραμμένη, το βλέμμα του στον ορίζοντα, μέχρι που παίρνει βαθιά εισπνοή και βυθίζεται.  “Μπαμπά “ ουρλιάζει το μικρό αγόρι “Κοίταξέ με μπαμπά”  Ο άντρας άφαντος. Έχει βυθιστεί στο νερό. Κι όταν βγαίνει, επιλέγει να μη στρέψει καθόλου το βλέμμα στο μικρό αγόρι.  Μονάχα την αμίλητη πλάτη, μονάχα αυτήν έχει μπροστά του και ουρλιάζει “Μπαμπά, κοίταξέ με”.  “Θα πεθάνει” ψιθυρίζει στην αδερφή του.  Και τότε βλέπει ξανά τη γνώριμη πλάτη κι ο

Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι που πονάνε τόσο μέσα τους από την αγριότητα του κόσμου, που όλον αυτόν τον πόνο τον μετουσιώνουν σε τέχνη. Αγνή κι αμόλευτη από κάθε προσποίηση. Κόβουν την ψυχή τους μικρά κομματάκια και τη βάζουν μέσα στα έργα τους. Κι έρχονται μετά οι διψασμένοι για ζωή πεθαμένοι κανίβαλοι και τους κατασπαράσσουν. Μα, όσο και να πασχίσουν, το πάθος του βλέμματος δεν μπορούν να τους το κλέψουν. Αυτό είναι μονάχα δικό τους. Είναι αυτοί οι άνθρωποι της τέχνης που κράτησαν ατόφιο μέσα στη ματιά τους το δροσερό κοίταγμα του παιδιού που ξαφνιασμένο αντίκρισε πρώτη φορά τη βρωμιά του κόσμου. Στριμώχνονται γύρω τους οι ηχηροί. Παλεύουν να τους κλέψουν κάτι από την αθωότητά τους, κάτι από τον έρωτα που ανάβει στα μάτια τους φλόγες. Μα το πάθος δε μεταγγίζεται έτσι εύκολα. Και μένουν οι γνήσια μεγάλοι καλλιτέχνες με την ψυχή ματωμένη από τα βρώμικα χνάρια. Δεν τους θέλουν τους οπαδούς της ψυχής τους. Πασχίζουν να αποτινάξουν από πάνω τους αυτήν τη λέρα. Κλείνονται ολοένα μέ

Έξω από το ταχυδρομείο με πλησιάζει, με σπαστά ελληνικά μου δείχνει ένα χαρτί " Πώς θα στείλω τα λεφτά" λέει και ξαναλέει. Καταφέρνω να καταλάβω ότι ζητά φωτοτυπικό να βγάλει φωτοτυπία την ταυτότητα ή την άδεια παραμονής. Της εξηγώ. Καταλαβαίνει. Μετά από ένα δεκάλεπτο, παραζαλισμένη, περιμένω να έρθει η σειρά μου στο ταχυδρομείο. " Μήπως θέλετε βοήθεια;" Μια κοριτσίστικη φωνή δίπλα μου. Κοντό μαύρο φόρεμα, τα μαλλιά αλογοουρά , μικρά σκουλαρίκια στη μύτη.  Έχει γυρίσει ολ όκληρη και κοιτά τη γυναίκα. ¨Ναι. Πώς να στείλω τα λεφτά. Δεν ξέρω." Και το κορίτσι με τα σκουλαρίκια και το μαύρο κοντό φόρεμα σηκώνεται και την παίρνει παράμερα, να συμπληρώσει τα στοιχεία της, να την οδηγήσει στο ταμείο, να τη βοηθήσει να στείλει τα χρήματα. Τα παιδιά μας μας έχουν ξεπεράσει. Πιστέψτε το. ( 14/6/2017)

Δεν είναι οι πανελλήνιες που σακατεύουν ψυχικά τα παιδιά μας, είναι η δική μας η στάση απέναντί τους. Όλοι εμείς, γονείς, καθηγητές, φίλοι, που ανάγουμε αυτές τις εξετάσεις σε τοτέμ ενηλικίωσης και δεν τις βλέπουμε στις πραγματικές τους διαστάσεις. Είναι μια σοβαρή δοκιμασία για τα παιδιά μας, αλλά όχι η μόνη που θα ζήσουν στη ζωή τους. Ο γονιός που θα περάσει αυτό το μήνυμα στο παιδί του, όχι με διδαχές αλλά με τη στάση ζωής του, βάζει ένα μικρό λιθαράκι που θα βοηθήσει να γκρεμιστεί σιγά σιγά ένας μύθος ,υπόλογος για ψυχικά τραύματα που έχουν ταλανίσει γενιές και γενιές Ελλήνων. ... ( Η λοβοτομή έχει πολλές όψεις. Ίσως η πιο αποτελεσματική να είναι η αυταπάτη του στόχου. )