παρείσακτη

  Ποιήματα της ύπαρξης και ποιήματα ποιητικής. Η συλλογή καταθέτει το πρόβλημα της ποίησης και το πρόβλημα του κόσμου. Και τα δύο είναι προβλήματα του ποιητή. Η Ειρήνη θέτει και τα δύο ως ερωτήματα: τι είναι η ποίηση; και αποφαίνεται: αίμα και ανάσα. Μέσα από αυτήν την οπτική προσεγγίζεται και ο κόσμος.  Τι είναι ο κόσμος; Μια πέτρα, που αν και τρύπια, βαραίνει μέχρι πνιγμού.  Σαν αυτούς τους πνιγμούς που συντελούνται καθημερινά στο Αιγαίο.  Τι προτείνει η Ειρήνη;  Στη βαριά ανάσα του κόσμου, την ανάσα της ποίησης!  Στη βαριά πέτρα του, τα καυτά και λάμποντα πετράδια της ποιητικής γλώσσας που καίει τους συρμούς και φωτίζει τα έγκατα. ...................... ( Πολύτιμα λόγια του ποιητή Δημήτρη Περοδασκαλάκη για το τρίτο βιβλίο μου " Στη φλέβα της πέτρας".  Ο Δημήτρης ζει στο Ηράκλειο της Κρήτης και με τιμά με τη φιλία του. Ένας άνθρωπος και ποιητής με ευγένεια ψυχής. )

  Όταν ένας δάσκαλος έχει να επιλέξει αν θα σταθεί στο πλευρό του αδικημένου μαθητή του που στιγματίζεται ως καταληψίας, κακός μαθητής, τεμπέλης, αδιάφορος για τη μάθηση , με λίγα λόγια καμένο χαρτί, αυτόν τον μαθητή τον οργισμένο, με την κουκούλα στο κεφάλι με δυο τρύπες στη θέση των ματιών, αυτόν τον μαθητή που στην ερώτηση " γιατί, παιδί μου, κρύβεις το πρόσωπό σου;" απαντάει " για να μη με αναγνωρίσουν και με αποκλείσουν από τη σύγχρονη εκπαίδευση" κι επιλέγει να σταθεί απέναντί του υπακούοντας εις στους ανωτέρους του σκύβοντας το κεφάλι για να διαφυλάξει την τσέπη του αυτός δεν είναι δάσκαλος είναι διεκπεραιωτής μιας υπόθεσης χαμένης από χέρι. ( Η χθεσινή απόφαση του υπουργείου παιδείας που αποκλείει από την τηλεκπαίδευση τους μαθητές που συμμετέχουν στις καταλήψεις , υποχρεώνοντας τους καθηγητές να κάνουν τους ρουφιάνους των μαθητών τους, και διχάζει τους μαθητές σε " καλούς" και " καταληψίες" ,σε μια κοινωνία με δασκάλους που έχουν συναίσ

  Είναι ιαματική η θάλασσα του Οκτώβρη. Σε αγκαλιάζει με την αρμύρα της, αφουγκράζεσαι τους μυστικούς παλμούς της, αυτήν την παρήγορη κίνηση που εισχωρεί μέσα σου και σε ανυψώνει. Έχει τη μαγική δύναμη να σε εξαγνίζει. Σαν να σβήνει όλου του κόσμου την αποφορά μόνο με το γαλήνιο σεντόνι της, που κρύβει μέσα του απίστευτη ένταση. Ζωή.. Αυτό και μόνο. Δε θα ήμουν η ίδια χωρίς τη θάλασσα. Θα πέθαινα σιγά σιγά μέσα μου μακριά της.