παρείσακτη

Καρφί στο μυαλό μου από χθες δυο κουβέντες που άκουσα από δεκαπεντάχρονους μαθητές μου . " Ο αστυνομικός έκανε τη δουλειά του" " Τι δουλειά είχε το παιδί στα Εξάρχεια; Είναι κακόφημη περιοχή." ......... Τι μας λένε οι δυο αυτές κουβέντες; Ότι τα παιδιά μας έχουν πλέον εμπεδώσει το μάθημά τους. Δουλειά της αστυνομίας είναι να εκτελεί τα παιδιά που δεν έχουν εμπεδώσει το μάθημά τους. Δουλειά των γονιών είναι να βοηθούν τα παιδιά τους να εμπεδώσουν το μάθημά τους. Δουλειά των μέσων μαζικής ύπνωσης είναι να διαμορφώνουν συνειδήσεις γονιών αδύναμων έστω και να σκεφτούν κάτι πέρα από το μάθημά τους. Δουλειά όλων των υπολοίπων είναι να κάνουν τη δουλειά τους και να ρίχνουν το ανάθεμα σε όσους δεν την κάνουν. Ποιο είναι το μέγιστον μάθημα ; Ο ΦΟΒΟΣ

Ελάτε ν’ ακουμπήσουμε την άκρη του μυαλού μας με χρυσάφι Ελάτε να γευτούμε την ανάσα του γκρεμού Ελάτε να σωρεύσουμε την πίκρα μας Σε δυο λακκούβες άμμου στην άκρη του δρόμου Να δανειστούμε τις φωνές Να γίνουν φτυάρι ατσάλινο Να θάψουμε τη φρίκη

" Κακά τα ψέματα, οι πλειστηριασμοί πρέπει να γίνουν, διαφορετικά οι τράπεζες θα πτωχεύσουν." ( δημοσιογράφος του Σκάι ) " Στα επεισόδια δεν ήταν οι ίδιοι οι άνθρωποι που τους παίρνουν τα σπίτια τους, αλλά οι γνωστοί αριστεροί κύκλοι." ( δημοσιογράφος της Αυγής ) .. Η οθόνη κάνει καλά τη δουλειά της. Οι κοστουμαρισμένοι ευφυείς ηλίθιοι με το γυάλινο βλέμμα κάνουν καλά τη δουλειά τους. Η δουλειά τους είναι να μας πείσουν πως δεν υπάρχει χώρος για όλους, πως είμαστε όλοι αναλώσιμοι . Η δουλειά τους είναι να μας πείσουν πως το τραπεζικό σύστημα δεν είναι αυτό το απρόσωπο τέρας που όλοι υποπτευόμαστε, αλλά το ίδιο το οξυγόνο που μας κρατάει στη ζωή. Ας κάνουμε λοιπόν την επανάληψη στο μάθημά μας. " Χωρίς τις τράπεζες, ζωή δεν υπάρχει. Υπάρχει ζωή χωρίς οξυγόνο, χωρίς θάλασσες, χωρίς τροφή, χωρίς αγάπη, χωρίς φίλους, χωρίς χαμόγελο, χωρίς χρόνο, χωρίς ανάσα, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΧΩΡΙΣ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ " Γι ' αυτό βγάλτε τον σκασμό, σκύψτε τα κεφάλια, κάντε το σταυ

Ολόρθα τα σκυλιά και αλυχτάνε Το γήπεδο της γης ζώνουν σφυριά Κρατούν την εμμονή στη χούφτα πάνε Κι ολόγυρα στενάζουνε σκυφτά Πως έρχεται η αρμύρα από τα δάση Πως τους μιλά με ανθρώπινη λαλιά Πως άχνη από τις θάλασσες βυθάνε Τα ολόγκρεμνα στεφάνια του βορρά Κι ένα μικρό κορίτσι ξενυχτάνε Να ‘ρθει στα δυο του χείλη ο αμανές Να’ ρθει στις κόρες των ματιών η αντάρα Το βύθισμα της σκοτεινής ματιάς Και το λευκό ν’ ανάψει τη φωτιά του Μέσα στα στήθια του χαμού της εμορφιάς του.

" Αρνούμαι να υποθέσω , έστω και για ένα δευτερόλεπτο, ότι η αθωότητα ενδέχεται να καταντήσει να ζει καμπουριασμένη. " έγραφε στην Πτώση του ο Αλμπέρ Καμύ. Αυτό το όρθιο ανάστημα της ψυχής αναζητούν όσοι μένουν νέοι . Αυτό το γυμνό κοίταγμα που στοχεύει ίσια στο μεδούλι. Η υπεράσπιση της αθώας ματιάς. Να ένα όραμα για το οποίο αξίζει να ζήσει κανείς.

Κάθε χρόνο ξεκινάω με την ίδια αγωνία. Ο φόβος μου είναι μήπως ξεχάσω και ξεχαστώ. Μήπως μπω στη σχολική αίθουσα με τους ώμους σκυφτούς και το βλέμμα νεκρό. Και τότε τι θα δώσω σ' αυτά τα μάτια που με κοιτούν ή αποφεύγουν να με κοιτάξουν; Τι έχω άλλο να τους δώσω; Και κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, αυτά τα μάτια τους που με κοιτούν μ' εμπιστοσύνη με βγάζουν στ' ανοιχτά. Δεν το ξέρουν τα ίδια. Δεν μπορούν να το νιώσουν ότι από αυτά μαθαίνω. Ότι αυτά μου δίνουν το φως. Μόνο όποιος έχ ει μπει σε τάξη, μπορεί να το καταλάβει αυτό που λέω. Ότι, αν λείπει ο παιδαγωγικός έρωτας, μάθημα δε γίνεται. Ο έρωτας όμως, μπορεί ποτέ να είναι εύκολη υπόθεση; Ε όχι , αγαπητοί μου, που ουρλιάζετε την αδυναμία σας να νιώσετε μέσα από βαρύγδουπες κι αυτάρεσκες κοινοτοπίες. Ξέρετε τι θα πει έρωτας; Θα πει να δίνεσαι. Να ξεχνάς εκείνη την ώρα το σώμα σου. Να ξεχνάς τους γήινους ρόλους σου. Γιατί εκεί είσαι ο Πήτερ Παν στη χώρα του ποτέ. Στη χώρα όπου όλα είναι εφικτά.

Νυστέρι χαράσσει το δέρμα της άμμου το κρατά στο χέρι άμαθη παιδούλα στρέφει τα μάτια αγέννητοι ήλιοι σαλεύουν στις κόρες της μα δεν το ξέρει ντυμένη Ινδιάνα τρεκλίζει στο αχανές προαύλιο πολεμά ν' αποφύγει το βλέμμα του φακού που την καρφώνει και να άπειροι φακοί την τουφεκίζουν τα παιδικά παπούτσια με την πεσμένη κάλτσα κι αυτή η μικρούλα τρύπα στο δάχτυλο - ή μήπως δεν υπήρξε;- Η υπόνοια μονάχα ότι το δάχτυλο μεγαλώνει τη νύχτα μονάχα αυτό σε ολάκερο το σώμα το δάχτυλο του ποδιού τρυπά την κάλτσα το δάχτυλο του χεριού τρυπά το στόμα τις νύχτες βυζαίνει δέρμα φτασμένο ως τον φάρυγγα.-

Αυτό που αγαπώ στα κείμενα του Καστοριάδη είναι η καθαρή ματιά με την οποία αντικρίζει τη ρίζα της σκέψης των αρχαίων Ελλήνων και η επιμονή του στην επικαιρότητά της. Μελετούσε τα κλασικά κείμενα από το πρωτότυπο και είχε την τόλμη να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια τους και τη νηφαλιότητα να τα ερμηνεύσει αρνούμενος τον παραμορφωτικό φακό της προγονοπληξίας και του φανατισμού. Είδε στη βαθιά αντινομία του αρχαιοελληνικού πολιτισμού τη βαθιά αντινομία της ίδιας της ανθρώπινης φ ύσης. Και το είδε γιατί προσέγγισε τα αιρετικά αυτά κείμενα με τη σκευή του φιλοσόφου. Το είδε γιατί άφησε τα ίδια αυτά να του μιλήσουν. " Η ελληνική παιδεία κατακτάται αντιμαχόμενη την ύβριν". " Ύβρις η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη". Δεν το επινόησε ο Καστοριάδης. Το ανέγνωσε στα αρχαία κείμενα, από την Ιλιάδα, στον Αναξίμανδρο και στα έργα των τραγικών ποιητών. Κι αν επιμένει να μιλά για τα κείμενα αυτά μέχρι τον θάνατό του στην εκπνοή του εικοστού αιώνα, είναι που έβλεπε πόσο πολύτιμα θα

Έχω ένα σχόλιο για τους γλωσσαμύντορες ηθικολόγους αυτάρεσκους αγορητές του κενού οι οποίοι με υψωμένο το φρύδι κουνούν την άδεια κεφαλή γελούν ειρωνικά ή υποκριτικά στενάζουν για την κατάντια της νέας γενιάς μας ....... ( Περιμένετε το σχόλιο; Δε σπαταλώ το σάλιο μου να μιλώ σε ανθρώπους που ξέχασαν τι σημαίνει να είσαι νέος  🙃  )

Η ελληνική ιδιαιτερότητα δεν είναι η αρμονία και το μέτρο, ούτε η εμφάνιση της αλήθειας ως " αποκάλυψης". Η ελληνική ιδιαιτερότητα είναι το ζήτημα του μη-νοήματος, του μη-όντος. Η θεμελιώδης ελληνική εμπειρία είναι η αποκάλυψη όχι του όντος και του νοήματος, αλλά του οριστικού και αθεράπευτου μη-νοήματος.( ...) Το λέει ο Αναξίμανδρος και είναι μάταιο να ερμηνεύουμε περισπούδαστα τη φράση του συσκοτίζοντας τη σημασία της : η απλή ύπαρξη αποτελεί αδικίαν , υπερβολή, βία. Από το  γεγονός και μόνο ότι υπάρχετε, προσβάλλετε την τάξη του όντος - που είναι επομένως ουσιαστικά τάξη του μη- όντος. Απέναντι στο γεγονός αυτό δεν υπάρχει καμία προσφυγή και καμία δυνατή παρηγοριά. Η μυλόπετρα της απρόσωπης Δίκης αλέθει ακούραστα και συνθλίβει ό,τι γεννιέται. Κορνήλιος Καστοριάδης .......... Ἀναξίμανδρος (...) ἀρχήν (...) εἴρηκε τῶν ὄντων τό ἄπειρον (...), ἐξ ὧν δε ἡ γένεσίς έστι τοῖς οὖσι, καί τήν φθοράν εἰς ταῦτα γίνεσθαι κατά τό χρεών διδόναι γάρ αὐτά δίκην καί τίσιν ἀλλήλοις τῆς ἀ

Ο αξιότιμος υπουργός μεταφορών υπήρξε απόλυτα ειλικρινής. Αυτό είναι ο νεοφιλελευθερισμός, αγαπητά μου παιδιά. Αχ υπουργέ μας, δεν χρειάζεται να ανασκευάζετε τις δηλώσεις σας. Έχομεν πλήρως κατανοήσει τη θέση σας. Ξεύρετε τι σημαίνει απόβρασμα της κοινωνίας; Αυτό που η κοινωνία ξερνάει από τους κόλπους της και το αφήνει να ζητιανεύει στα πεζοδρόμια ή να κοιμάται σε χαρτόκουτες μπροστά από τα πολυκαταστήματα της ευμάρειας και τα τυφλά μάτια των περαστικών. Και ναι. Στην κοινωνία του νεοφιλελευθερισμού το μήνυμα είναι απολύτως σαφές. Κουμάντο κάνει το πορτοφόλι. Το χρήμα. Πώς αποκτήθηκε αυτό το χρήμα, ουδείς νοιάζεται. Όσο πιο βρώμικα, τόσο πιο " παστρικά. "

Σκέφτομαι πόσο παρεξηγημένη είναι η διάσημη φράση " cogito ergo sum " του Ντεκάρτ. Τι σημαίνει αυτό το " cogito" ; Στις " σκέψεις " του ο Ντεκάρτ συγκαταριθμούσε και πράγματα όπως ο πόνος και η αίσθηση της ζεστασιάς. Άρα ο πόνος είναι σκέψη; ......... Σκέφτομαι μια απορία του γιου μου, όταν ήταν τριών. " Πώς πονάς, γιαγιά ;" είχε ρωτήσει τη γιαγιά του Κι αργότερα " Η μελαγχολία είναι σαν ένας πόνος στο μυαλό". ( Ο Πικάσο είχε πει ότι τα παιδιά είναι οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες. Και οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι ίσως.. )

«Για να διατηρούν τις βασικές τους αρχές, οι σύγχρονες δημοκρατίες βασίζονται στη δράση των ενεργών πολιτών» είναι το θέμα αφιερώματος στην ηλεκτρονική εφημερίδα του σχολείου σου. Σε ένα άρθρο 500-600 λέξεων να παρουσιάσεις τεκμηριωμένα τις θέσεις σου για το θέμα, εστιάζοντας: α. στις ενέργειες με τις οποίες ο πολίτης κάνει πράξη τη δημοκρατία στην καθημερινότητά του, και β. στις δράσεις με τις οποίες το σχολείο μπορεί να συμβάλλει στη διαμόρφωση ενεργών πολιτών με δημοκρατικό ήθος. Προσοχή: στο άρθρο να μην αναγράψετε το ονοματεπώνυμό σας. ............. α. Οι ενέργειες με τις οποίες ο πολίτης κάνει πράξη τη δημοκρατία στην καθημερινότητά του είναι : 1. Κλείνει τις οθόνες 2. Κλείνει τα αυτιά του στις διδαχές των ευφυών ηλιθίων 3. Ανοίγει τα μάτια της ψυχής του στη σιωπή των άλλων, στο γερτό τους βάδισμα, στην κυρτωμένη ράχη των ματιών τους, στα χέρια που χαϊδεύουν το κενό 4. Ανοίγει όλους τους πόρους του δέρματός του να αγκαλιάσει τον Λ

Μια φράση επανέρχεται εμμονικά στον τρύπιο νου μου αυτές τις μέρες. Η αστυνομία της σκέψης. Με τις ενοχές το καμτσίκι της. Ευτυχώς, μέσα στο κεφάλι μας κανείς δεν κάνει κουμάντο. Ούτε καν εμείς οι ίδιοι. Να ο πιο ελεύθερος χώρος του ανθρώπου. Το περίκλειστον κρανίον του. Οι κρόταφοι με το υπόγειο βουητό του αίματος . Εκεί μέσα χορεύουν όλα αγκαλιασμένα. Ευτυχώς  🙃

Δεν είχα ακόμη ξυπνήσει, όταν με βρήκε ο πρώτος στίχος. Μα δε σηκώθηκα να τον γράψω. Προτίμησα το χουζούρι. Με βρήκε και δεύτερος και τρίτος. Ήρθε ολόκληρο ποίημα και κόχλαζε στη γλώσσα μου κι εγώ τεμπέλα εκ γενετής .Το σώμα δοσμένο στην ακινησία του πόνου .Ή μήπως στον πόνο της ακινησίας; Στη θέση του ξύπνιου μέρες μετά θα θυμηθώ την αίσθηση του χορού που σάλευε στη γλώσσα μου υπό την ηδονή της νάρκης τις λέξεις που αέρινες φτύναν το καθηλωμένο κορμί το πύρινο μάτι της φλόγας . Ίσως δεν άξιζε να γραφτεί. Θα παρηγορήσω την τύφλα μου. Αδέσποτο το άγραφο ποίημα ίσως να έχει μια ελπίδα να υπάρξει. ( Θυμάμαι και τον Σωκράτη που μισούσε τη γραφή και αναθαρρεύω ) .... 16/5/2019

" Κυρία , έχετε μεθύσει ποτέ;" " Δεν χρειάζεται η κυρία να μεθύσει. Είναι χάι έτσι κι αλλιώς." ... Συζήτηση επιπέδου από μαθητές της Α' Λυκείου  🙃 🙃 Δεν έχασα την ευκαιρία βέβαια να σταματήσω το μάθημα και να τους μιλήσω για το ποίημα του Μπωντλέρ " Μεθύστε ! " Σκέφτομαι σήμερα που κάθομαι έτσι άπραγη από το πρωί και κοιτώ το ταβάνι, ενώ οι δουλειές του σπιτιού περιμένουν, πως ο μόνος τρόπος να ζεις τη ζωή σου είναι το μεθύσι. Όχι όμως από κρασί, αλλά από το μέσα σου βουητό , αυτό που άλλοτε σε ρίχνει στα σκοτάδια κι άλλοτε σε σηκώνει στα κύματα. Μια χαρά τα έλεγε ο Μπωντλέρ  🙂 Ας μεθύσουμε, λοιπόν. Ας αφουγκραστούμε το αίμα που ρέει στις φλέβες μας, το υπόγειο ποτάμι που σφυροκοπά στους κροτάφους κι ας σφυρίξουμε αδιάφορα τον μόνο σκοπό που μας πρέπει. Είμαστε αλλού, φευγάτοι.. .. κι αν είναι αυτή η μόνη μας αληθινή εξέγερση, ας είναι..

γράφει ο Κωνσταντίνος Κωστέας  Δικαιολογώντας τον τίτλο  Ρητορική ένδεια  (εκδ. Βακχικόν) της πρώτης ποιητικής της συλλογής, η Ειρήνη Παραδεισανού εκμυστηρεύεται: «Με δυσκόλευε η τέχνη της επικοινωνίας. Ίσως γι’ αυτό στράφηκα στην ποίηση. Για να βρω λόγια να μιλήσω την πέτρα που είχα μέσα μου». Ταμένη στα κελεύσματα του Camus και του Orwell, πασχίζει να φέρει στο φως της δική της καλά κρυμμένη αλήθεια. Ξεφλουδίζοντας τις άπειρες στρώσεις από το βαθιά ριζωμένο κρεμμύδι, πορεύεται στη δίνη των κυμάτων ατενίζοντας την καταχνιά με τη συλλογή  Τα γυάλινα μάτια των ψαριών  (εκδ. Βακχικόν). Δίνοντας φωνή στις υπαρξιακές, μεταφυσικές και κοινωνικές της ανησυχίες, δεν διστάζει να καταγγείλει. Έπεα πτερόεντα την κατακλύζουν μα δεν την συγκινούν:   Όλοι εσείς που φλυαρείτε ασύδοτα στα κουρασμένα αφτιά μου Σκεφτήκατε έστω για μια στιγμή το μάταιο του πράγματος; Έχοντας δοκιμαστεί στον ποιητικό λόγο, η Παραδεισανού επιστρέφει για να απευθυνθεί με 24 ποιήματα  Στη φλέβα της πέτρας

Εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις; γράφει ο Αντώνης Καρτσάκης Μέσα σε δύσκολους καιρούς, εξαίσια ποιήματα. Όπως τα γοητευτικά άνθη ή τα χυμώδη φρούτα του Matisse, μέσα στη φρίκη του πολέμου, στα χρόνια του Μπούχενβαλδ και του Άουσβιτς, «λες και το θαύμα της ζωής βρήκε τον τρόπο να συσπειρωθεί μέσα τους για πάντα», όπως παρατηρεί ο Ελύτης. Τέσσερις οι ποιητικές συλλογές:  Με άλλο βλέμμα  (Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ),  Η Σφίγγα έστειλε email  (Δημήτρης Περοδασκαλάκης),  Στη φλέβα της πέτρας  (Ειρήνη Παραδεισανού),  Επιτάφιος Ψίθυρος  (Γιώργος Πλατανάκης). Ολίγο φως και μακρινό σε μέγα σκότος κι έρμο. Τέσσερα βιβλία ευαισθησίας και ποιητικού στοχασμού, που μας βοηθούν να διαβάσουμε καλύτερα τον κόσμο μας. Τέσσερις ευσύνοπτες συνθέσεις με κέντρο τον άνθρωπο, την ελευθερία, τον έρωτα, τη χαρά, αλλά και τις αντίρροπες δυνάμεις τους, τη φθορά, το κακό, την τυφλότητα, την αγριότητα. «Των ποιητών λοιπόν το βλέμμα είν’ οξύτερον» και η Ειρήνη Παραδεισανού, με την νέα αυτή συ

Γλείφει πληγές τούτη η γραφή. Πρώτα δείχνει τα τραύματά της κι ύστερα σκύβει μονάχη της και τα περιθάλπει. Σαν το παρατημένο σκυλί στην άκρη του δρόμου. Γιατί εδώ η ποίηση κατεβαίνει στην άκρη του δρόμου. Σέρνεται τραυματισμένη, φέροντας στις πλάτες της το υποκείμενό της, κουβαλώντας τον κόσμο της. Και αν στις προηγούμενες συλλογές («Ρητορική ένδεια», Βακχικόν, 2013, «Τα Γυάλινα μάτια των ψαριών», Βακχικόν, 2016) τυλιγόταν συχνά με τον επίδεσμο του αρχαίου μύθου, τώρα προτιμά την ευθύβολη αποκάλυψη. Πιο σίγουρη η Παραδεισανού για τον εαυτό της, πιο έμπειρη στη χρήση των εκφραστικών της μέσων, μπορεί πλέον να μιλάει για το παρόν χωρίς να προσφεύγει στις αλληγορίες του παρελθόντος. Οπότε ο ήδη γνωστός ποιητικός της χώρος, αποκαλύπτεται ακόμη καθαρότερα, κατοικημένος από τη μοναξιά, την έλλειψη επικοινωνίας, την οδύνη, την απόγνωση και το πείσμα. Το ποιητικό υποκείμενο νιώθει να συντρίβεται μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον που το κυκλώνει απειλητικά και το υποβάλλει σταθερά στη διαδικασ

Ο Αριστοτέλης μισούσε το άπειρο και αρνούνταν την ύπαρξη του μάταιου. Ο Πλάτωνας έκαψε τα ποιήματά του και μίσησε τον Όμηρο. Τον έδιωξε από την Πολιτεία του. Πού να' ξεραν κι οι δυο τους, που πάσχισαν να κατατάξουν κάπου το παράλογο, να ταξινομήσουν το χάος, να δώσουν όνομα στο άμορφο σκοτάδι, πως ο Όμηρος βρήκε ανάπαυση στην επίγνωση του μάταιου. Ο Όμηρος είδε κατάματα αυτό που οι δυο φιλόσοφοι δε θέλαν να δουν. Ο ποιητής νικά το φόβο με το μόνο όπλο που του δόθηκε την απόλυτη παράδοσή του σ' αυτόν ρίχνεται ανίσχυρος στα πόδια του φόβου του γυμνός από κάθε αυταπάτη ακόμη και την πιο βολική, ότι μπορεί να υπάρξει άνθρωπος χωρίς αυταπάτες Αγαπητοί μου συνταξιδευτές στην πλάνη Δεν υπάρχει ποιητής που να μη μίσησε τα φτωχά και πλανημένα ποιήματά του ....