παρείσακτη

Μου λείπει η τάξη. Μου λείπουν τα μαθητούδια μου. Χθες όλη μέρα προσπαθούσα να ανεβάσω υλικό ( πόσο άψυχη αυτή η λέξη ..μα αυτό είναι μόνο..υλικό ) στην πλατφόρμα της ασύγχρονης κι αυτή να με πετάει έξω και να ψάχνω το υλικό ( πόσο άχρηστη αυτή η λέξη..μα αυτό είναι μόνο..υλικό ) και να έχει διαγραφεί από τον σκληρό μου δίσκο δουλειά ετών και να μην ξέρω τι να ανεβάσω και να πιάνω τον εαυτό μου να γίνεται ένας άψυχος διεκπεραιωτής μιας άψυχης διαδικασίας μέσω ενός άψυχου μηχανήματος που ολοένα κλοτσάει και σε πετάει έξω και να το ξέρω πως αυτό δεν είναι διδασκαλία και να κλωτσάει το σώμα μου , να νιώθω άρρωστη, και να μου λείπει η τάξη και τα μαθητούδια μου και να το ξέρω πως μπαίνουμε σε μια νέα εποχή και όπλα να την αντέξω δεν έχω.

Και τώρα ν' απελπίζουμαι που ίσαμε σήμερα δεν με κα- τάλαβε, δεν θέλησε,δε μπόρεσε να κατα- λάβη τι λέω,κανείς; ( απόσπασμα από το ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου Μπολιβάρ, ένα ελληνικό ποίημα) .. Διαβάζω ξανά τα ποιήματά του από τις εκδόσεις Ίκαρος . Η φωτογραφία του στο εξώφυλλο . Με κοιτάει με μάτια παιδιού που ένιωσε νωρίς τη γύμνια των μεγάλων. Με γοητεύουν κάποια ποιήματά του. Η μάλλον με συγκινούν. Δεν τη φοβάμαι τη λέξη. Αποφάσισα να μη φοβάμαι πια τις λέξεις με φορτίο βαρύ. Το ίδιο έκανε κι αυτός. " Πρέπει να πω πως η γλώσσα που χρησιμοποιώ στα ποιήματά μου είναι η γλώσσα που μιλώ. Άλλωστε πρωτεύουσα σημασία δεν έχει το να γίνεται κανείς αντιληπτός από εκείνους που επιθυμούν ,πραγματικά, να τον καταλάβουν; Νόμιμη γλώσσα για μας είναι η γλώσσα η ελληνική." " Τα ποιήματα τα ζει κανείς, δεν τα " γράφει". Σκέφτομαι πόσο τον πλήγωσε η απόρριψη που δέχτηκε στην αρχή από το σινάφι . " Η βίαιη κακομεταχείρισις σαν υποδοχή μιας γνήσιας π

                                         Κι ο θάνατος δε θα’ χει εξουσία                                                              Ντύλαν Τόμας Κάποτε θα’ ρθουν της ψυχής οι φύλακες θ’ ακουμπήσουν τα κλειδιά τους στα χέρια μας και θα’ ναι η ομορφιά μια άσπρη αχτίδα με το φως ψιχάλες να αιωρείται και τα μάτια μας να πονάνε απ’ τη λάμψη. Θα’ μαστε παιδιά ορφανεμένα από μήτρα με το νερό γαλήνια ν’ αναδεύεται μέσα μας να μας τραγουδά μαυλιστικά τον υπόγειο σκοπό που ναρκώνει τα μέλη. Κι εμείς γενναίοι θ’ αφεθούμε στο τρομώδες υγρό που ταράσσει τα σπλάχνα μας.

Θα φτιάξουμε ένα καλοκαίρι με μόνα υλικά την μπίλια του ματιού μας και την απλωσιά του κόσμου στο άνοιγμα των δυο χεριών θα γείρουμε ολάνθιστοι στη μέσα δίψα μας ν’ αρδέψουμε νερό από τα σπλάχνα του σεισμού και θα’ ναι πια τα σύγνεφα πατρίδα μας και το βαμβάκι αρμύρα.

Ο Τζιορντάνο Μπρούνο ήταν ο ιδιοφυής φιλόσοφος της αγάπης και της ελευθερίας. Στο έργο του " Περί του Απείρου, του Σύμπαντος και των Κόσμων " παλεύει να διώξει τα σκοτάδια του φόβου και της εμμονικής ιδεοληψίας από το νου των συγχρόνων του . Καταφέρεται με πάθος ενάντια στην κυρίαρχη κοσμολογία του Αριστοτέλη και προβαίνει σε μια ποιητική διακήρυξη της νέας εικόνας του κόσμου. Είναι ο πρώτος που με την τόλμη ενός φιλοσόφου και ποιητή δε διστάζει να χαρακτηρίσει την πίστη στην  τάξη και τη φυσική κλίμακα των στοιχείων και των κοσμικών σωμάτων " ένα κούφιο όνειρο, το παραμύθι μιας ξεμωραμένης γριούλας". Είναι ο πρώτος που μίλησε για το άπειρο σύμπαν, τους πολλαπλούς κόσμους, τους πολλαπλούς ήλιους, την κοσμική ψυχή που κινεί πλανήτες ,ήλιους, αστέρια. Μίλησε για την άπειρη δημιουργική δύναμη του Θεού. " Το απροσδιόριστο πέρας του μη περατού" είναι ο δικός του Θεός. Μέσα από την επίγνωση της ακατάπαυστης μεταβολής των πάντων χαράσσει τον δρόμο προς την π

Αδέρφια μας πρόσφυγες αδέρφια μας που σας βαφτίσαν μετανάστες δεν έχω άλλο να σας δώσω σ' αυτήν τη μπίλια που γυρνάει ολάνθιστη στο μαύρο πέρα από μια λέξη αδέρφια μας πρόσφυγες αδέρφια μας μετανάστες είμαστε όλοι μαζί σας στη βάρκα της θλίψης που σας έραψε το στόμα