παρείσακτη

Κάποτε οφείλουμε να μιλήσουμε για μια λέξη, η οποία χτίστηκε σαν τη γυναίκα του πρωτομάστορα στα θεμέλια του δυτικού μας πολιτισμού και έκτοτε έχει στοιχειώσει τις ρίζες του. Αυτή η λέξη είναι που τον στήνει απέναντι από τους αρχαίους Έλληνες. Είναι η ενοχή.

Παντελής είναι ο πατέρας μου . Παντελής και ο μικρός μου γιος . Τους κοιτώ να βαδίζουν από πίσω με αυτό το χαρακτηριστικό κυμάτισμα των χεριών που είναι δική τους προίκα αποκλειστικά . Ο μικρός μου Παντελής μεγάλωσε. Είναι πια στην αρχή της εφηβείας. Τον καμαρώνω για την απίστευτη ευστροφία του, την ικανότητά του να παθιάζεται, να σε στριμώχνει στον τοίχο με τις ερωτήσεις του. Έχει πάρει πολλά από τον πατέρα μου. Αυτόν τον άνθρωπο που έμεινε ορφανός από πατέρα στα δεκαπέντε  του, δούλευε σαν άντρας από τα πέντε του χρόνια, προστάτης μιας αγροτικής οικογένειας, μα το πάθος του για τα γράμματα ήταν πιο δυνατό από τις συνθήκες της εποχής. Σπούδασε δάσκαλος, ασχολήθηκε με την ειδική αγωγή και παράλληλα δε σταμάτησε ποτέ να ασχολείται με τα αγροτικά. Όσα προβλήματα υγείας κι αν τον βρήκαν , είναι πάντα όρθιος. Χειμερινός κολυμβητής, ενεργός μελισσοκόμος, μαντιναδολόγος και στον ελεύθερό του χρόνο, πάντα με ένα βιβλίο στο χέρι. Γιόρταζαν χθες. ( 28/7/2016 )

Ακούω τη μουσική που εμπνεύστηκε ο μαθητής μου Χρήστος Κατσίδης από δέκα ποιήματα του τελευταίου βιβλίου . Στο πιάνο ο ίδιος και σε δυο κομμάτια στο τσέλο ο Μάνος Ασαριωτάκης. Τους θυμάμαι και τους δυο μαθητούδια της β' Γυμνασίου στο μάθημα της Ιλιάδας. Και οι δύο τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους μα και προικισμένοι με αυτό το ιδιαίτερο βλέμμα που παρεξηγείται από τους σχολαστικούς δοκησίσοφους. Θυμάμαι τον Μάνο, στο θρανίο του δίπλα στο παράθυρο, να κοιτάει έξω και να μου δείχ νει με κάθε δυνατό τρόπο ότι είναι αλλού.  Θυμάμαι τον Χρήστο με τη λαχτάρα του για το θέατρο και τη μουσική. Τους ακούω και διαβάζω το τελευταίο ποίημα του ποιητή Θόδωρου Μπασιάκου . Σκέφτομαι πως ο Μπασιάκ αν άκουγε τη μουσική του Χρήστου θα χαμογελούσε και θα ύψωνε τα δυο του χέρια στο σήμα της νίκης. Υπάρχει κάτι άπιαστο στην τέχνη. Είναι αυτή η πνοή που δεν μπορεί να νικήσει ούτε ο θάνατος.

Η φλέβα της πέτρας της αγαπημένης μου καθηγήτριας κας. Ειρήνης Παραδεισανού αποτέλεσε για εμένα πηγή έμπνευσης. Έτσι έγραψα μουσική για τα ποιήματα της συλλογής. “Η πραγματικότητα μέσα από τα μάτια του ποιητή και μέσα από τη μελωδία του,”(μελο) ποιητή”… Αυτό είναι η μελοποίηση. Νιώθω πολύ τυχερός για αυτή τη συνεργασία και είναι τιμή μου που μου εμπιστεύτηκε τα ποιήματά της. Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους συντελεστές του CD. Η όλη ιδέα ξεκίνησε πριν από 2 χρόνια περίπου στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής όπου από τότε άρχισα να γράφω μουσική για αυτά τα ποιήματα. Η μελοποίηση δεν είναι εύκολη υπόθεση αλλά όταν ολοκληρωθεί το αποτέλεσμα θα είναι πολύ όμορφο. Συντελεστές : Ποίηση : Ειρήνη Παραδεισανού Μουσική : Χρήστος Κατσίδης Πιάνο : Χρήστος Κατσίδης Βιολοντσέλο : Μάνος Ασαριωτάκης Ηχοληψία /μίξη /mastering : Γιάννης Πρατικάκης  /groove studio. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους.  πρώτη δημοσίευση εδώ : https://www.polismagazino.gr/

Στο μονοπάτι της αντικειμενικής γνώσης, ξεκινώντας έτσι από την παράσταση, ποτέ δεν θα φτάσουμε πέρα από την παράσταση, δηλαδή το φαινόμενο. Θα παραμείνουμε επομένως στο έξω των πραγμάτων΄ δεν θα μπορέσουμε ποτέ να διεισδύσουμε στην εσωτερική τους φύση, και να ερευνήσουμε τι είναι καθ' εαυτά.. Μέχρι εδώ συμφωνώ με τον Καντ. Όμως τώρα, ως αντίβαρο σε αυτήν την αλήθεια, έχω υπογραμμίσει εκείνη την άλλη αλήθεια, ότι εμείς δεν είμαστε απλώς το γνωρίζον υποκείμενο, αλλά ότι εμείς  οι ίδιοι είμαστε από εκείνες τις οντότητες τις οποίες απαιτούμε να γνωρίσουμε, ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε το πράγμα καθ' εαυτό.. Συνεπώς, μας ανοίγεται ένας δρόμος εκ των έσω προς την πραγματική εσωτερική φύση των πραγμάτων στην οποία δεν μπορούμε να διεισδύσουμε από τα έξω. Είναι, ούτως ειπείν, ένα υπόγειο πέρασμα, μια μυστική συμμαχία, που, ως αν με προδοσία, μας τοποθετεί μονομιάς μέσα στο φρούριο που δε θα μπορούσε να καταληφθεί από τα έξω . Άρθουρ Σοπενχάουερ ( Ιστορία της δυτικής φιλοσοφία

Η ποίηση απαιτεί μια μακριά μύηση, όπως το οποιοδήποτε σπορ,αλλά στην αληθινή ποίηση υπάρχει ένα άρωμα, ένας τόνος, ένα φωτεινό κομμάτι που όλα τα ανθρώπινα πλάσματα μπορούν να αντιληφθούν. Και ο Θεός να μας βοηθήσει να τρέφουμε εκείνον τον κόκκο τρέλας που όλοι έχουμε μέσα μας, που πολλοί σκοτώνουν για να φορέσουν το μισητό μονόκλ της θεωρητικής σχολαστικότητας, και που χωρίς αυτόν είναι αλόγιστο να ζούμε. Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα ( από το βιβλίο " Η χρησιμότητα του άχρηστου" του Nuccio Ordine , εκδόσεις Άγρα )