Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Οκτώβριος, 2010

γελοία

Είμαι κρυμμένη σ’ ενός Κύκλωπα το μάτι Νυσταγμένος, νωθρός Κουβαλεί την ψυχή μου στο βαλτωμένο του βλέμμα Κι είναι όλη η άμμος της στέπας Κρούστα βαριά στο μισάνοιχτο βλέφαρο Κι είναι όλες της νύχτας οι κρύπτες Βότσαλα μαύρα στης ρυτίδας το κύμα. «Μικρέ μου Κύκλωπα Αθώα σου ζητώ Όπως αθώα δεν υπήρξα ποτέ μου Ποτέ τόσο αθώα όσο τώρα Αυτή την ύστατη στιγμή Που κρέμομαι απ’ τα μάτια σου Κι έχω ζητήσει ετούτο μόνο Να ζυγώσεις την πελώρια χούφτα σου Στο πρόσωπό μου Και να με τραβήξεις έξω Μονάχα αυτό σου ζητώ Κι είμαι μικρή μπροστά σου τόσο Όσο ποτέ δεν έλπισες πως θα με βρεις Μονάχα να το γνώριζες πως είμαι εκεί Θα’ χε κάποιο νόημα ετούτη η παράκληση Και δε θα έμοιαζα ακόμη μια φορά Γελοία.»

παραμιλητό

Μη μας ξεσυνερίζεσαι Αστεία λέμε Για να περάσει η ώρα Τα χέρια μας βέβαια όλο και λιγότερο κοιτάμε όσο περνούν τα χρόνια μας πιάνει μια κούραση ψυχική κάθε που ακούμε για πολέμους και φτώχεια και άλλα τέτοια στενάχωρα πράγματα και τα παιδιά μας στέκουν δίπλα μας μαγνήτες τα μάτια τους μάς μοιάζουν φυλακή που εντός της κλείστηκαν πουλιά και κρώζουν μανιασμένα πουλιά με τις φτερούγες ματωμένες και τα μάτια τους πνιχτά μπίλιες φωσφόρου που έσβησε κάπου στη μέση. Μα τι να σου κάνουμε κι εμείς; τι να σου πούμε; Μας ψαλιδίσαν τη φωνή και τα πουλιά ακόμη έρχονται τις νύχτες και μας ταράσσουν τα όνειρα. Μη μας ξεσυνερίζεσαι. Σου είπαμε αστεία λέμε η ώρα να περνάει. Βέβαια στα μάτια των παιδιών μας βλέπουμε τα πουλιά και κρώζουνε θλιμμένα και είναι κρίμα τόσο στ’ αλήθεια κρίμα αυτή την άνοιξη που πέθανε να μη μπορέσουμε να τους θυμίσουμε. Ποιος έχει χρόνο για ιστορίες τώρα πια και για φωτιές και για θυσίες και για τρελούς που μανιασμένοι στις φλόγ