Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Μάιος, 2010

εαρινό

Ω θεέ μου, πόσο ανώφελα κραυγάζεις ! Σ’ ακούω απ’ τη βαθιά σπηλιά μου , εκεί που μ’ έριξες αιχμάλωτη του νου μου ,και φοβάμαι θεέ μου .. χρόνια τώρα δεν τολμώ να βγω να σ’ αντικρίσω κατάματα. Πώς να σ’ αντικρίσω εξάλλου; Μ’ έπλασες δειλή και μου’ δωσες από πάνω μια ψυχή αχόρταγη , λιονταριού καρδιά σε σώμα μυρμηγκιού, έτσι μ’ έπλασες, μονάχα για να νομίζω πως μπορώ να σ’ αντικρίσω και να μην παραιτούμαι ποτέ κι εσύ να γελάς , θρονιασμένος εκεί ψηλά, με τις αδέξιες κινήσεις μου και τη γελοία εμμονή μου ν’ αρνιέμαι τη φύση μου την καρφωμένη στα πιο πυκνά σκοτάδια. Μα ξέχασα.. Μ’ έπλασες σύννεφο μαύρο γεμάτο κεραυνούς και ρεύματα ηλεκτρικά που όμως μέσα του νομίζει πως είναι ήλιος. Είδες λοιπόν πόσο γελοία σου φαίνομαι; Φαντάζομαι ,διασκεδάζεις πολύ εκεί πάνω .. Να με βλέπεις να περιφέρομαι πάνω στη γη με ένα νου πεπερασμένο και μια γελοία από πάνω εμμονή πως είναι λέει παντοδύναμος. Χα χα ας γελάσω.. Και βαυκαλιζόμουνα στην εφηβεία μου με τα λόγια του Καζαντζάκη

εμείς και οι άλλοι

Έχουν περάσει δυο βδομάδες απ’ την τραγική Τετάρτη που στοίχισε τη ζωή σε τρεις ανθρώπους και μια αθώα ζωή που πάλευε να υπάρξει. Οι δημοσιογράφοι – λέει- αύριο θα είναι στις θέσεις τους έτοιμοι να καλύψουν τη νέα πανελλαδική απεργία ,τρέμοντας – λένε- μήπως υπάρξουν νέα έκτροπα. Τώρα, εγώ μόνο είδα σε κάποιους τη λάμψη του αρπαχτικού στο βλέμμα ; Μπορεί απλά να είμαι προκατειλημμένη.. Δυο βδομάδες μετά , ακούω πολλά.. Ακούω την κυβέρνηση να μονολογεί ότι θα συλληφθούν οι υπεύθυνοι και θα τιμωρηθούν παραδειγματικά. Ακούω κάποιους δημοσιογράφους να ωρύονται, να κραυγάζουν , δίχως την παραμικρή αίσθηση της δικής τους ευθύνης.. Ακούω τα κόμματα της αριστεράς να μιλούν για « εργασιακό ατύχημα», για κάποιους « ανεγκέφαλους» που εκμεταλλεύονται τις δυναμικές λαϊκές κινητοποιήσεις για να προβούν σε πράξεις βίας, για προβοκάτορες, συνωμοσίες.. Κι ακούω γύρω μου φωνές να υψώνονται σε λαϊκό αίτημα : να τιμωρηθούν αυτοί που έριξαν τις μολότοφ.. Και ρωτάω εγώ με όλη την αφέλεια που με διακρίνε

ομορφιά

Τον είδα να γελά Κι ήταν τα δόντια του ξέσκεπα Και στέκαν στο χλωμό του πρόσωπο Σα σκουριασμένα σίδερα Γυμνά από σμάλτο Με μόνη τους λάμψη Το σάλιο του. Κι αυτή κρατιότανε δυο βήματα πιο πέρα Τα ξέπλεκα μαλλιά Φίδια ατίθασα χαϊδεύαν το γυμνό λαιμό του Και τον κοιτούσε με προσήλωση Θα’ λεγες πως ήτανε βρέφος εκείνη Μ' έμφυτη περιέργεια Κι εκείνος Ολάκερος ο κόσμος που’ στεκε ολάνθιστος εμπρός της. Μουδιάζαν οι ανάσες τους έτσι ως γέρνανε ολάνοιχτοι ο ένας προς τον άλλον. Αυτός με βλέμμα γυμνωμένο από προσποίηση Κι αυτή με βλέμμα καλυμμένο προσδοκίες Στέκαν στα δύο άκρα Σχοινοβάτες του νου Κρατημένοι σφιχτά απ’ της σκέψης τη βουβή απάτη. Κι ένα ποτάμι τους έκλεινε ολόγυρα Ένα βαθύ κυανόχρωμο ποτάμι Δίχως αρχή και δίχως τέλος Που άλλοι το είπανε Μοίρα Κι άλλοι Χρόνο. Μα κείνοι το λέγανε Ψίχουλα αιωνιότητας Έτσι ως δοσμένοι στο κατώφλι του Έρωτα Τρομάζαν με την όψη των άλλων Των άλλων που τους κοίταζαν κατάματα Και τους στριμώχναν την ανάσα με βρώμικα χνώτα που μύριζαν ανάγκες και πείν

τι παρηγοριά να σου δώσουν τέτοιοι θεοί;

Σήμερα διάβαζα στους μαθητές μου τη σκηνή της εξαπάτησης του Δία απ’ την Ήρα στην Ξ ραψωδία της Ιλιάδας. Τραντάχτηκε η αίθουσα απ’ τα γέλια , με τα πονηρά τερτίπια της Ήρας και την αφέλεια του Δία. « Αυτός είναι ο θεός τους;» με ρώτησε ένας μαθητής. « Μα πώς πίστευαν σ’ αυτόν;» Προηγουμένως, είχαμε δει τη σκηνή όπου ο Δίας ανακοινώνει στην Ήρα το σχέδιό του. Έχει προαποφασιστεί ότι ο Έκτορας θα νικά μέχρι να σκοτώσει τον Πάτροκλο. Μετά εγκαταλείπεται στη μοίρα του. Κι όμως αυτός είναι σίγουρος για την αμέριστη υποστήριξη του Δία και μεθυσμένος από σιγουριά κραυγάζει: « Θα σας κάψω τα πλοία, Αργίτες!!» Η Ίριδα, απεσταλμένη του Δία , του ανακοινώνει πως ο Δίας είναι μαζί του , κι εκείνος « ο πλανημένος» δεν προσέχει αυτή τη «μικρή» λεπτομέρεια των ακροτελεύτιων λόγων της. « Μέχρι να πέσει το σκοτάδι.» Είναι βέβαιος πως ο Δίας θα είναι δίπλα του μέχρι το τέλος. Απ’ αυτήν την άποψη, είναι ένας γνήσιος τραγικός ήρωας , με κύριο γνώρισμα την πλάνη στην οποία σκόπιμα τον αφήνει ο Δίας