Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Απρίλιος, 2013

...

                                                                                                         λοιπόν ξεχάστηκα                                                                                                       είπα θα μίλαγα                                                                                                   μα πάλι τέρμα                                                                                             έμεινα να κοιτώ τη θάλασσα όταν η οσμή του σάπιου ντύνεται το πατσουλί της πουτανιάς  και βγαίνει στη γύρα να βρει πελατεία σε συναντά στη γωνιά σου να σφυρίζεις αμέριμνος σε πιάνει απ' το γιακά και σε τραντάζει  σου δείχνει τα κούφια δόντια της  ανασαίνει πάνω σου τη σήψη της σε λούζει ολάκερο  και συ στη γωνιά σου θα' θελες να χτιστείς μέσα στα τούβλα κείνου του τοίχου θα' θελες να βουλιάξεις στην αρμύρα κείνης της θάλασσσας  που παιδί κολύμπησες κι ήταν το δέρμα σου γεμάτο πόρους π' ανασαίνα

Γιώργος Σεφέρης

Μιλούσες για πράγματα που δεν τά’ βλεπαν κι αυτοί γελούσαν. Όμως να λάμνεις στο σκοτεινό ποταμό πάνω νερά. να   πηγαίνεις στον αγνοημένο δρόμο στα τυφλά, πεισματάρης και να γυρεύεις λόγια ριζωμένα σαν το πολύροζο λιόδεντρο- άφησε κι ας γελούν. Και να ποθείς να κατοικήσει κι ο άλλος κόσμος στη σημερινή πνιγερή μοναξιά στ’ αφανισμένο τούτο παρόν- άφησέ τους. Ο θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής υπάρχουν   χωρίς το ζητήσει κανένας. Γιώργος Σεφέρης