Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Μάιος, 2013

η δική μου έκθεση

Σε άρθρο που πρόκειται να αναρτηθεί στην επίσημη ιστοσελίδα του σχολείου  σας να εκθέσετε τις απόψεις σας σχετικά με:  α) τις επιπτώσεις που έχει προκαλέσει η έλλειψη σεβασμού του ανθρώπου  προς το φυσικό περιβάλλον και β) τους τρόπους με τους οποίους μπορεί ο άνθρωπος να αποκαταστήσει τη  σχέση του με αυτό (500-600 λέξεις).  .................................................................................................................................. η δική μου έκθεση α) η επίπτωση που έχει προκαλέσει η έλλειψη σεβασμού του ανθρώπου προς το φυσικό περιβάλλον είναι μία και μοναδική και κλείνει μέσα της όλες τις πληγές του κόσμου:  ο άνθρωπος έχασε τη ματιά του, ξέχασε ποιος είναι και συνεχίζει ακόμη και σήμερα να βαδίζει σ' έναν δρόμο που τον σέρνει ολόισια στη ματαίωση .. β)αν ήξερα τους τρόπους αυτούς που μου ζητάτε ,αυτήν τη στιγμή θα τους είχα κάνει πράξη και στάση ζωής και δε θα βρισκόμουνα τώρα σ' αυτήν την πνιγηρή αίθουσα να στύβω το μυαλό μου να κατ

μακάρι

Δε λέει να φύγει απ’ το νου μου η εικόνα. Η μαθήτρια της Γ΄ Λυκείου στο τηλεπαράθυρο του Αυτιά να αναμασάει τα ξύλινα λόγια των δημοσιογράφων ,ενώ το βλέμμα της σκυφτό στοχεύει στο χώμα. Και ο Αυτιάς, επικουρούμενος απ’ τον Άδωνη Γεωργιάδη να ουρλιάζει με ύφος δέκα καρδιναλίων : « Οι εξετάσεις σας θα γίνουν κανονικά ! Μην ανησυχείτε ! Οι πανελλαδικές δεν κινδυνεύουν! ». « Μακάρι..» ψελλίζει η μαθήτρια. Και μου θυμίζει το ψάρι που το βγάλαν απ’ τον ωκεανό της ελευθερίας και το βουτήξαν σ’ ένα βούρκο. Λάσπη κόλλησε στα βράγχιά του και το καθήλωσε ανάπηρο. Κι έρχονται οι σωτήρες. Με λεπίδες ξύνουν τα λέπια του τόσο ώστε να φύγει η λάσπη, να κρατηθεί όπως όπως   στη ζωή. Το τίμημα είναι ότι καταδικάζεται σε ακινησία. Η ανάμνηση του ωκεανού μακρινή πολύ. Ο βούρκος είναι πια η μοίρα του. Μ’ αυτό θαρρεί πως ο ωκεανός το προσμένει . « Λίγο ακόμη θα φτάσεις στον ωκεανό  ! » του κραυγάζουν οι σωτήρες. « Μακάρι..» ψελλίζει αυτό « Μακάρι..» Μακάρι να δοθεί το χαρτί της επίταξης στους κ

για όσους συνεχίζουν τη σκυφτή ζωή τους

Με την τρομπέτα του ο Λούις Άρμστρονγκ συνόδεψε μια διασκευή λόγων του Γερμανού διανοούμενου Μάρτιν Νίμελερ που αφορούσαν την αδράνεια της σιωπηλής πλειοψηφίας την εποχή του Γ' Ράιχ. Κάποτε ήρθανε και πιάσαν τους Εβραίους΄ εσιώπησα, γιατί δεν ήμουνα Εβραίος.  Ύστερα πιάσαν τους επαναστάτες΄ δεν μίλησα γιατί ήμουν φιλήσυχος πολίτης.  Ήρθαν μετά και πήραν τους Χριστιανούς΄ πάλι δεν μίλησα' ποιος νοιάζεται για θρησκείες κι άλλα τέτοια!  Στο τέλος ήρθανε και πήρανε και μένα. Εσιώπησα, δεν φώναξα, έσκυψα το κεφάλι. Δεν ζήτησα βοήθεια, γιατί τότε που ήταν να κραυγάσω, να διαμαρτυρηθώ, να παλέψω, συνέχιζα αδιάφορος τη σκυφτή μου ζωή. [ από το σχολικό βιβλίο της β' Λυκείου " ρητορικά κείμενα"]