Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Δεκέμβριος, 2013

θεέ

Θεέ, έλα και πάρε από πάνω μου τούτο το καρφί είμαι μικρή πολύ για να το σηκώσω Αν  θέλεις πάλι να γελάσεις με τη γύμνια μου μάθε πως το χατίρι δε σου το κάνω να με δεις να κλαίω σα χαζό κουτάβι Βρήκα μπογιά που δεν ξεβάφει με τα δάκρυα μ’ αυτήν το μούτρο μου άλειψα και σε προσμένω Μάθε πως  τώρα κατάλαβα τι σημαίνει να ‘ ρχεται κατά πάνω σου η Μοίρα κι εσύ να στέκεσαι αγριεμένος απ’ τα μέσα σου νερά και να τινάσσεις θύελλες απ’ τα μάτια Μάθε πως έβγαλα απ’ το μηρό μου άλλο παιδί με γέλιο το τύλιξα μετάξι με πίκρα ανθρώπου με έγνοια το μοίρανα και το κρατώ στην αγκάλη του βλέμματος                                                                             το κανακεύω με ψέμα Κι ολόρθη μπροστά σου θα με δεις σαν έρθεις πάλι να γελάσεις με την τύφλα μου « Ναι είμαι εγώ Κι έμαθα να κοιτώ τη θάλασσα Και να μην πονώ πια απ’ την Αβάσταχτη ομορφιά της» δημοσιεύτηκε στη bibliotheque

Φερνάντο Πεσσόα, ένας έντιμος αναχωρητής.

         Από μικρή είχα μια ιδιαίτερη σχέση με τις λέξεις. Υπήρχαν στιγμές που με μάγευαν, υπήρχαν κι άλλες που δεν έβλεπα τίποτα πίσω τους. Το έβρισκα δύσκολο να συγκεντρωθώ στα λόγια των δασκάλων μου ή στο άχαρο κείμενο ενός σχολικού εγχειριδίου, μα υπήρχαν βιβλία, που σκάβοντας μέσα τους ένιωθα την οικεία ηδονή,  που τότε δεν ήξερα όνομα να της δώσω μα μ’ έκανε να βλέπω τις βιβλιοθήκες σαν ένα θαύμα. Αυτήν την ιερή περιέργεια την έχω ακόμη. Μα όσο περνούν τα χρόνια ,τόσο πιο δύσκολα αφήνω τον εαυτό μου να ξεγελαστεί από τα λόγια των άλλων. Με τα ποιήματα του Φερνάντο Πεσσόα ωστόσο συμβαίνει κάτι παράξενο. Με παίρνει μαζί του και με ταξιδεύει σ’ αυτό που εγώ νιώθω, σ’ αυτό που εγώ είμαι. Είναι η ποίησή του μια σπαραχτική εξομολόγηση ενός ανθρώπου που έσκαψε μέσα του βαθιά και είχε την εντιμότητα να μην κλείσει τα μάτια σ’ αυτό που είδε. « Τουλάχιστον αφιερώνω στον εαυτό μου περιφρόνηση χωρίς δάκρυα, Ευγενική τουλάχιστον στη μεγάλη μου κίνηση με την οποία βγάζω Τα βρόμικ
και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσανε.. βλέπεις ήταν μακριά αυτή η οθόνη,μονάχα ο ήχος της έφτανε στα κουρασμένα μου αυτιά κι ήταν καρφωμένος πάνω της ο γιος μου κι έβλεπε και πάλι τις σκηνές του χαμού ξανά και ξανά και γω παρακαλούσα να μη με ρωτήσει πάλι ,γιατί τι να του πω που δεν ξέρω και γω την τύφλα μου.. όποια βεβαιότητα είχα έγινε σκόνη, σκατά στα μούτρα τους μονάχα αυτό μού' ρχεται να πω και τι μου φταίει το παιδί να το κακοκαρδίζω από τώρα.. δεν είναι κουβέντα αυτή να βγει από το στόμα μιας μάνας και επιπλέον και γραμματιζούμενης ..άκου σκατά στα μούτρα τους..κι αν με ρωτήσει "σκατά στα μούτρα τίνος μαμά;" εγώ τι να του πω;