Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιανουάριος, 2016

ω τι κόσμος ..

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πληγή από αυτήν που ματώνει υποδόρια . Και οι πληγές του σύγχρονου θαυμαστού μας καινούριου κόσμου ματώνουν μέσα από τα μάτια αυτών των ανθρώπων που καθημερινά ξεβράζει η θάλασσα, μέσα από το βουβό ερωτηματικό στο βλέμμα του παιδιού σου σαν ρωτάει " Ποιοι είναι οι κακοί μαμά;" Δεν υπάρχουν πια απαντήσεις. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που σωπαίνουν τα παιδιά μας. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που όλο και πιο δύσκολα ξαφνιάζονται. Έχετε προσέξει πόσο δύσκολ α αιφνιδιάζεται ο σύγχρονος έφηβος; Πόσο δύσκολο είναι να τραβήξεις το βλέμμα του, να το δεις να ζωντανεύει; Δεν ξέρω αν οι εικόνες φρίκης που καθημερινά πια προβάλλονται μπροστά στα μάτια των παιδιών μας τα ευαισθητοποιούν ή επιτυγχάνουν ακριβώς το αντίθετο. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να μεγαλώσουμε μια γενιά ανθρώπων που εξοικειωμένοι με το πρόσωπο του τέρατος θα το αποδέχονται ως μια φυσική αναγκαιότητα. Δε θα έχουν πια την αντοχή ούτε να θυμώσουν ούτε να αγανακτήσουν.

ο ξένος από την Ανατολή.

Η κατάρα του δυτικού ανθρώπου είναι ότι δεν ξέρει να πονάει. Προτιμά το θάνατο μέσα του απ' τη φθορά του πόνου. Φτιασιδώνει την όψη του να μη φανεί η ρωγμή του χρόνου και γελά ψεύτικα. Ο δυτικός άνθρωπος είναι ένα ον που αποφεύγει ό, τι θα μπορούσε να τον κάνει άνθρωπο : την τριβή με την ματαίωση και τον πόνο. Κι έρχεται ο ξένος από την Ανατολή. Αυτός που έζησε στο διάφανο δέρμα του τον θάνατο. Αυτός που είδε το παιδί του να ουρλιάζει από φόβο. Αυτός που ξέθαψε τη γυναίκα του απ' τα ερείπια του σπιτιού τους και την είδε να ξεψυχά μπροστά στα μάτια του. Κι ύστερα από μερόνυχτα βουβό περπάτημα έφτασε στη θάλασσα. Έδωσε ό, τι είχε και δεν είχε στο δουλέμπορο , έδεσε σφιχτά το σωσίβιο γύρω από το κορμάκι του γιου του , μπήκε στη βάρκα και κουλουριάστηκε σε μια γωνιά με το παιδί στην αγκαλιά του. Κι έκλεισε τα μάτια κι έγινε ολάκερος μια φλόγα. Και δεν άφηνε τα μάτια του γιου του από τα μάτια του. Και δεν ένιωθε την αρμύρα της θάλασσας στο πετσί του ,ούτε τις ριπές του ανέμ