λοιπόν ξεχάστηκα
είπα θα μίλαγα
μα πάλι τέρμα
έμεινα να κοιτώ τη θάλασσα
όταν η οσμή του σάπιου ντύνεται το πατσουλί της πουτανιάς
και βγαίνει στη γύρα να βρει πελατεία
σε συναντά στη γωνιά σου να σφυρίζεις αμέριμνος
σε πιάνει απ' το γιακά και σε τραντάζει
σου δείχνει τα κούφια δόντια της
ανασαίνει πάνω σου τη σήψη της
σε λούζει ολάκερο
και συ στη γωνιά σου
θα' θελες να χτιστείς μέσα στα τούβλα κείνου του τοίχου
θα' θελες να βουλιάξεις στην αρμύρα κείνης της θάλασσσας
που παιδί κολύμπησες
κι ήταν το δέρμα σου γεμάτο πόρους π' ανασαίναν
κι ήταν τα μάτια σου αμάθητα στον πόνο
οι μυρωδιές του κορμιού σου μια ζαλάδα γλυκιά
και οι λέξεις
κρύβαν τα θαύματα όλης της πλάσης
μη μου μιλάτε πια για θαύματα
δείξτε μου μου μοναχά
κείνη τη θάλασσα των παιδικών μου δειλινών
γυμνή να μ' αγκαλιάσει
