Στέλνει φιρμάνι η υπουργός

άλλο δεν έχω πέρα από εικόνες αστραπής και λέξεις τρύπιες..
Στέλνει φιρμάνι η υπουργός
Αρνούμαι να ανοίξω τηλεόραση από την αρχή της πανδημίας. Πόσα οργισμένα ποιήματα θα είχαν γραφτεί μέχρι τώρα, αν είχα εκθέσει το νευρικό μου σύστημα στη σάπια ανάσα τους. Δεν πειράζει. Ο κόσμος τους έχει πεθάνει. Ένας νέος Κόσμος θα γεννηθεί απ' την τέφρα τους. Και αυτός ο κόσμος θα μιλήσει μια νέα γλώσσα. Στα σπλάχνα του σεισμού, εύκολο δεν είναι να μιλήσεις τη νέα γλώσσα. Κι αν δεν μπορείς σ' αυτήν το ποίημα να γράψεις, καλύτερα να μη γραφτεί κανένα ποίημα. Ώρα να σιωπήσουμε. Ώρα να στρέψουμε το αυτί στη γη που τρέμει της γέννας το δάκρυ.
Αυτή η εμμονή των καρεκλοκένταυρων του Υπουργείου Παιδείας στην αξιολόγηση των μαθητών μέσω διαγωνισμάτων, ακόμη και σε περίοδο πανδημίας που καθιστά τη φυσική τους παρουσία αδύνατη στην τάξη,
Τηλεκπαίδευση σε πλατφόρμα που σέρνεται
Μουσικό Σχολείο Ηρακλείου. Ώρα δυόμιση μετά μεσημβρίαν. Τα λόγια της υποδιευθύντριας από το μεγάφωνο. Αγαπημένα μας παιδιά.. Η παρότρυνσή της να μην ξεχάσουν να αδειάσουν τα θρανία τους ..να πάρουν μαζί τους βιβλία, μουσικά όργανα...να προσέχουν ...Το τελευταίο κουδούνι. Αγκαλιές στο διάδρομο.
Κυρία, να προσέχετε...
Θα έρθω στο σπίτι σας να σας κάνω καντάδα...
Τα μάτια τους πίσω από το τζάμι του σχολικού λεωφορείου και το χέρι τους να χαιρετάει...
Γεια σας κυρία..
Με μαντρώνουν πίσω από μια οθόνη, κυρία..
γεια σας κυρία..
Πείτε μου πως αυτό θα τελειώσει, κυρία. Πείτε μου πως θα ανοίξει ξανά η τάξη και θα μετρηθούμε ξανά και θα είμαστε όλοι εκεί, κυρία.. Πείτε μου πως το μέλλον μου υπάρχει, κυρία..
Κι εγώ τους το λέω. Θα σας δείξω τη Ρόξυ, τους λέω. Εις το διαδικτυακό επανιδείν. Θα ξαναβρεθούμε.
Ποιήματα της ύπαρξης και ποιήματα ποιητικής. Η συλλογή καταθέτει το πρόβλημα της ποίησης και το πρόβλημα του κόσμου. Και τα δύο είναι προβλήματα του ποιητή. Η Ειρήνη θέτει και τα δύο ως ερωτήματα: τι είναι η ποίηση; και αποφαίνεται: αίμα και ανάσα. Μέσα από αυτήν την οπτική προσεγγίζεται και ο κόσμος.
Τι είναι ο κόσμος; Μια πέτρα, που αν και τρύπια, βαραίνει μέχρι πνιγμού.
Σαν αυτούς τους πνιγμούς που συντελούνται καθημερινά στο Αιγαίο.
Όταν ένας δάσκαλος έχει να επιλέξει