παρείσακτη

Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει;/  Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες.         Ελένη Βακαλό  Δεν τη γνώριζα την ιστορία της Ηριάννας. Τα δελτία ειδήσεων με αρρωσταίνουν τα τελευταία χρόνια και επιλέγω να μη δίνω σημασία στις σκηνές τους που εναλλάσσονται με μιαν αρρωστημένη ταχύτητα. Διαβάζω γι' αυτήν όμως τις τελευταίες μέρες. Για μια κοπέλα που βρέθηκε στο στόχαστρο των διωκτικών αρχών επειδή είχε βρεθεί στο σπίτι του κατηγορούμενου ως μέλους των Πυρήνων της φωτιάς. Ο κατηγορούμενος αθωώθηκε και η Ηριάννα καταδικάστηκε σε δεκατρία χρόνια φυλακή με τεκμήριο ένα αμφισβητούμενο δείγμα DNA. «Ο κατηγορούμενος πρέπει να κηρυχθεί αθώος των πράξεων που του αποδίδονται, διότι δεν προέκυψε παρουσία του σε κρησφύγετα της οργάνωσης και ιδίως σε αυτά που βρέθηκε οπλισμός, και όπως αποδείχθηκε διατηρούσε κοινωνικές μόνο σχέσεις με τους συγκατηγορούμενους του –αναφέρονται ονόματα εμπλεκόμενων με τη Συνομωσία Πυρήνων της

Τάχα δεν θα είναι φταίχτης, ποιον χτυπούν χωρίς να φταίξει; Και καλά του κάνουνε αφού ήθελε να παίξει με τους άρχοντες.                  Ελένη Βακαλό Υπάρχει ένα αόρατο πλέγμα προστασίας γύρω από κάθε μορφή εξουσίας. Το λεγόμενο «κοιτάω την οικογένειά μου και τη δουλίτσα μου και δε χώνω τη μύτη μου σε ξένες υποθέσεις». Ποια είναι η δουλίτσα μου δεν το ξέρω από την αρχή. Μου το υπαγορεύουν όμως οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης μέσα από τα μαζικά μέσα ενημέρωσης. Μου το υπαγορεύουν και οι δάσκαλοι μέσα από τα μαθητικά θρανία. Μου το υπαγορεύουν οι γονείς μου με το κλασικό «Να είσαι καλό παιδί.». Δουλίτσα μου λοιπόν είναι να υπακούω. Τον γονιό μου στην αρχή, τον δάσκαλο έπειτα, τον εργοδότη μου αργότερα. Δουλίτσα μου είναι να είμαι αποδοτικός. Να φέρνω καλούς βαθμούς στο σχολείο, να ευνουχίσω τη φαντασία μου οικειοθελώς, να βάλω νωρίς τη μάσκα, να σκοτώσω εξαρχής το γέλιο, να μάθω να σκέφτομαι θετικά, να κυνηγώ την ευτυχία. Δουλίτσα μου είναι να μάθω εξαρχής πω

Το ποίημα βγαίνει μέσα από τον πόνο της ακινησίας. Τουλάχιστον για μένα. Στον Ηλίθιό του ο Ντοστογιέφσκι μιλάει για την αύρα που προειδοποιούσε τον πρίγκιπα Μίσκιν ότι ερχόταν η κρίση επιληψίας. Για μια αιφνίδια στιγμή όπου η ψυχή ξαστέρωνε μετά όμως από στiγμές πνιγμού. Είναι πολλά χρόνια που τον είχα διαβάσει και ελπίζω να το θυμάμαι σωστά. Να μην λέω απλώς αυτό που έχω εγώ στο νου μου. Αυτό που θέλω να πω είναι πως το ποίημα βγαίνει μετά από πολλές τέτοιες βασανιστικές μ έρες. Και το περίεργο είναι πως δεν έρχεται ακριβώς ως εκτόνωση. Κι αυτό γιατί δε γράφεται τις μέρες εκείνες. Ούτε σε βοηθάει να νιώσεις καλύτερα. Είναι σαν να βαδίζεις στα τυφλά πεισματάρης και να σκάβεις το συκώτι σου. Κι αυτό να δίνει μόνο αίμα. Να σε πνίγει . Κι εκεί που θαρρείς πως το σκοτάδι δεν έχει τέλος, εκεί που νιώθεις πως πλέεις σε μια φαινομενικά ατάραχη λίμνη - φαινομενικά γιατί κάτω απ' το σεντόνι της παλεύουν στοιχειά τρομαχτικά - έρχεται η πρώτη εικόνα. Σε γραπώνει και δε γίνε

Αυτό που με κάνει να επανέρχομαι στα ποιήματα του Φερνάντο Πεσσόα είναι η αίσθηση ότι μιλά μέσα απ' αυτά. Καταφέρνει με όχημα τις λέξεις να πλάσει μια ολόκληρη κοσμοθεωρία. Τα ποιήματά του δεν είναι μόνο γλώσσα. Χρησιμοποιεί τις λέξεις για να φτάσει στην ψίχα των πραγμάτων. «Μόνο η πρόζα διορθώνεται. Ο στίχος δε διορθώνεται ποτέ. Η πρόζα είναι τεχνητή. Ο στίχος είναι φυσικός. Δε μιλάμε με πρόζα. Μιλάμε με στίχο. Μιλάμε με στίχο χωρίς ομοιοκαταληξία και ρυθμό.» Δεν είναι διόλου τυχαία η επανάληψη της λέξης «μιλάμε». Η ποίηση γι' αυτόν είναι ο τρόπος του να μιλήσει. Ο Πεσσόα είναι ο ποιητής που δεν αρκέστηκε ποτέ στο να γράφει όμορφα. Μέσα από τα ποιήματά του πάσχισε να διαλαλήσει τα χίλια πρόσωπα της αλήθειας, το μάταιο της αναζήτησης του νοήματος, την άρση της βεβαιότητας. Ο Πεσσόα είναι ο ποιητής που βλέπει “με βλέμμα καθαρό σαν ηλιοτρόπιο” ότι οι σκέψεις είναι αλυσίδες αθέατες. Με την ποίησή του παλεύει να σπάσει αυτές τις αλυσίδες και ν' αντικρίσει

Μου ζητάτε να μιλήσω για την ευθύνη του επιστήμονα. Λοιπόν. Ο επιστήμονας έχει χρέος, ήδη από τα γενοφάσκια του, να συνειδητοποιήσει αυτήν την πολύ απλή αλήθεια. Ότι η επιστήμη και η τεχνολογία δεν υφίστανται χωρίς χρήμα. Και το χρήμα δεν παράγεται δίχως αγυρτεία. Έχει ευθύνη λοιπόν ο μελλοντικός επιστήμων, από τα πρώτα του χρόνια στο σχολείο, να μάθει να ομιλεί σωστά τη γλώσσα της αγυρτείας. Εξηγούμαι. Γλώσσα της αγυρτείας σημαίνει να κλείνεις τα μάτια της ψυχής σου από νωρίς στις σειρήνες που γύρω σου βοούν. Ή καλύτερα ακόμη να παραδεχτείς ευθύς εξαρχής ότι ψυχή δεν υπάρχει. Έτσι, όταν χρειαστεί να την πουλήσεις στο διάβολο ( διάβολος = χρήμα ), δε θα διστάσεις καθόλου. Πώς να πουλήσεις κάτι που δεν υπάρχει; Τα πράγματα θα είναι πολύ απλά στην επιστημονική σου πορεία, αν ήδη από τα πρώτα χρόνια σου στην επαφή με τη γνώση, καταφέρεις να σκοτώσεις τη φωνούλα μέσα σου που σε ωθεί να θέτεις ερωτήματα υπαρξιακά. Αν μόνος σου σκοπός είναι η κατάκτηση αυτής της