παρείσακτη

Ο εγκλωβισμένος στο στρατόπεδο στη Μόρια πρόσφυγας που κάνει απεργία πείνας διεκδικώντας το δικαίωμά του σε ένα μέλλον δίχως πόλεμο είναι ο καθρέπτης μας. Όσοι αντέχουμε, ας τον κοιτάξουμε στα μάτια . Όλοι εμείς ,που η καμπή της ιστορίας μας ευνοεί για την ώρα, είμαστε το λιγότερο αφελείς αν επιμένουμε να βαυκαλιζόμαστε με τον μύθο των συνόρων που δίνουν ασφάλεια. Τα ποτάμια των απεγνωσμένων δεν ανακόπτονται με συρματοπλέγματα. Και η κραυγή τους από τη Μόρια είναι το κύκνειο άσμα ενός πολιτισμού που μοιάζει στρουθοκάμηλος .Xώνει το κεφάλι της στην άμμο και χαριεντίζεται δήθεν πανευτυχής, μα θεόκουφη και θεόστραβη.

Άνθρωποι που με συνοπτικές διαδικασίες κρίνονται ανεπαρκείς και λίγοι και ρίχνονται στις μυλόπετρες της ανεργίας. Αυτή είναι η φρίκη του νεοφιλελευθερισμού, όπως έχει πια εδραιωθεί στη νέα τάξη πραγμάτων. Άνθρωποι-μυρμήγκια εργατικά κι ευσυνείδητα που από πολύ νωρίς στη ζωή τους οφείλουν να εμπεδώσουν το μήνυμα: «Δεν υπάρχει χώρος για όλους». Θυμάμαι, ήμουν στις τελευταίες τάξεις του Λυκείου, όταν διάβασα τα «Οχτώ θανάσιμα αμαρτήματα του πολιτισμού μας» του Κόνραντ Λόρενς. Είχα εξοργιστεί τότε, με όλη την αφέλεια της εφηβείας μου, όταν είδα ότι μέσα σ’ αυτά συγκαταλέγεται και ο υπερπληθυσμός. Είχα φανταστεί τότε τη γη ως μια μάνα που δεν μπορεί πια να βυζάξει όλα τα παιδιά της και αφήνει στην τύχη τους τα πιο αδύναμα να πεθάνουν από την πείνα. Κάτι τέτοιο φάνταζε παράλογα άδικο. Σκέφτομαι και τον μύθο των αρχαίων Ελλήνων για την επέμβαση του Δία που, για να αλαφρώσει τη γη από τους ανθρώπους, στέλνει τον πόλεμο που θα οδηγήσει στον θάνατο πολλούς. «Δεν υπάρχει χώρος για όλους

Δυο φράσεις του Αλμπέρ Καμύ με ακολουθούν αυτές τις μέρες. Η μία έχει να κάνει με τη μνησικακία που κατάφερε να σκοτώσει μέσα του και η άλλη με την προσπάθειά του να στέκεται σε ίση απόσταση από την αθλιότητα και τον ήλιο. Δεν είναι, νιώθω, τυχαίο ότι ο σπουδαίος αυτός διανοητής μνημονεύει την Ελλάδα και τους κλασικούς στο έργο του. Η πίστη στην ομορφιά συνυφασμένη με τη σπουδή στον θάνατο και τις τόσες μορφές του είναι αυτό που έκανε τους Έλληνες να στέκουν αγέρωχοι μπροστά στους θεούς τους, χωρίς όμως να φτάνουν στην ύβρη. Γιατί το είχαν νιώσει στο πετσί τους πως όποιος ξεχνά τη θνητή φύση του κατακρημνίζεται στα πιο πυκνά σκοτάδια και δεν είναι εύκολη η επιστροφή. Αυτό το πάντρεμα των αντιθέσεων ήταν που τους οδήγησε στα πιο σπουδαία έργα του ανθρώπινου πνεύματος, είτε ήταν η οφθαλμαπάτη στους κίονες του Παρθενώνα είτε η βαθιά αντινομία στην προσωπικότητα του τραγικού ήρωα του Σοφοκλή. Και η πιο βαθιά μου απογοήτευση για τον σύγχρονο τύπο ανθρώπου που σιγά σιγά ξεπροβάλλει, είνα