παρείσακτη

Ποια, άραγε, μυστηριώδης σύνδεση στην υπόσταση των εννοιών ονομάζει φλέβα τον μικρό αιμάτινο αγωγό του αίματος, της ουσίας που τροφοδοτεί το σώμα των ζωντανών όντων αλλά και την ακανόνιστη διείσδυση -τη ροή- ενός πετρώματος σε ένα άλλο; Με τόσο διαφορετικούς μηχανισμούς, αλλά ωστόσο με τα ίδια λόγια ονοματοδοτούνται σχήματα και μορφές τόσο αλλότριες. Σαν οι ορυκτοί σχηματισμοί να έχουν μια κρυφή αιμάτινη κυκλοφορία, σαν να υπάρχει μια λίθινη καρδιά που πάλλεται και ζωοποιεί το ψυχρό και το ακίνητο. Λεπτή ισορροπία του φαντασιακού των ανθρώπων που δανείζεται από την πέτρα τις μεταφορές της ακινησίας του θανάτου. Ποιος δεν θυμάται το γυάλινο βλέμμα της Μέδουσας, τους μαρμαρωμένους βασιλιάδες, τη Νιόβη και τέκνα της, τη Μαυρομαντηλού, τη λίθινη κόρη του Παπαδιαμάντη, τις πετρωμένες ηρωίδες των παραμυθιών, το τέλος της ζωής σαν μια μνημείωση στο κρύο, στο αιώνιο του πετρώματος, μαγική ανταλλαγή με τις μυστηριώδεις ιδιότητες της ψυχής. Σκέψεις μετά την ανάγνωση της ποιητικής συλλογής

Στην Υεμένη πεθαίνουν καθημερινά πάνω από 130 παιδιά από υποσιτισμό. Πού βρίσκεται η Υεμένη; Ποιος το θυμάται εκείνο το καρφί; .... Η θάλασσα της Μεσογείου ένας υγρός τάφος για χιλιάδες πρόσφυγες. Πού βρίσκεται η θάλασσα της Μεσογείου; Ποιος το θυμάται εκείνο το καρφί; ... 10000 προσφυγόπουλα αγνοούνται στην Ευρώπη. Πού βρίσκεται η Ευρώπη; Ποιος το θυμάται εκείνο το καρφί; ... Χέρια λιγνά σε δείχνουν μέσα από τρύπιες οθόνες. Εσένα που τώρα καμώνεσαι τον ξέγνοιαστο και ράβεις το στόμα. .. ( κι ας μην ξεχνάμε αγαπητοί συνταξιδιώτες να πατήσουμε το κουμπάκι μας και να βγάλουμε τον σκασμό )

στη Γαλλία οι άνθρωποι φυλακίζουν τις πάπιες σε σιδερένια κλουβιά κράχτες να παρασύρουν στο θάνατο τ’ αδέρφια τους στην Ελλάδα οι άνθρωποι φυλακίζουν τα παιδιά τους σε ηλεκτρικά κλουβιά κράχτες να παρασύρουν στη συρμάτινη ζωή τ’ αδέρφια τους και το σύννεφο με του νερού το ξάφνισμα κι η ασημένια θάλασσα με του κήτους τον πόνο και τα πουλιά με τον χωνεμένο ύπνο τους κι εμείς με τα πλοκάμια της δίψας στο στέρνο κι οι λέξεις που γελάνε μαζί μου δίχως ήχο κι αυτό το ποίημα που με χλευάζει πίσω από την ορθάνοιχτη πόρτα του ονείρου .... ( 4/11/2018 )