Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Αύγουστος, 2020

............

  Χθες βράδυ ο γιος μου έγινε μάρτυρας του βίαιου θανάτου ενός μικρού σκυλιού από μηχανή. Είχε βγει να γιορτάσει με τους φίλους του την έναρξη μιας νέας ζωής γι' αυτόν στα φοιτητικά έδρανα. Με πήρε τηλέφωνο συντετριμμένος μετά τις 12. Ήταν μαζί με το σκυλάκι που ψυχορραγούσε. Αυτός και μια γυναίκα που έκλαιγε. Το παιδί που οδηγούσε τη μηχανή και η παρέα του ήταν εκεί πιο κάτω σαν να μην έτρεχε τίποτα. Δεν κάναν τον κόπο καν να κοιτάξουν. Αν με ρωτάτε λοιπόν τι βαραίνει μέσα μου πιο πολύ, για ποιο πράγμα είμαι στ' αλήθεια συγκινημένη, θα σας πω. Για το ράγισμα στη φωνή του γιου μου χθες βράδυ που μιλούσε για το σκυλάκι. ( 28/8/2018)

αλυσίδες

  Ο Τόμας Μορ οραματίζεται στην Ουτοπία του μια πολιτεία με κοινοκτημοσύνη, ανεξιθρησκεία και ανθρώπινες συνθήκες ζωής. Παράλληλα υπήρξε ένας από τους πιο άτεγκτους και βίαιους διώκτες αιρετικών, πολλοί εκ των οποίων κατέληξαν στην πυρά. Ο Θωμάς ο Ακινάτης , από τους πιο σημαντικούς μεσαιωνικούς φιλοσόφους, κατακρίνει τον θεσμό της δουλείας, τονίζει ότι η καταπολέμηση της φτώχειας είναι καθήκον τόσο του κράτους όσο και του ατόμου και υποστηρίζει ότι ένας άνθρωπος που λιμοκτονεί  δεν είναι κλέφτης , αν πάρει αυτό που του χρειάζεται. Με μια μικρή υποσημείωση. Όλα αυτά είναι καλά και άγια για όλους τους ανθρώπους εκτός από τους Εβραίους. Αφού αυτοί σκότωσαν τον Χριστό, για τον Θωμά Ακινάτη, είναι καταδικασμένοι σε δουλεία. ( Δύο μόνο παραδείγματα για τις επιπτώσεις του θρησκευτικού φανατισμού στη σκέψη σημαντικών φιλοσόφων. )

ανερυθρίαστα

  "Η σχολική στέγη είναι ένα ζήτημα τεχνικό. Έτσι είναι και δεν υπάρχει τρόπος να αλλάξει." Ανερυθρίαστη παραδοχή της μιζέριας όλων αυτών που κινούν τα νήματα της ζωής μας. Ούτε σε καιρό πανδημίας ιδρώνει τα αυτάκι τους. Και τα εκστομίζουν αυτά καθισμένοι αναπαυτικά στις πολυθρόνες τους, στα κλιματιζόμενα γραφεία τους, στα υπερσύγχρονα κτίρια που καλύπτουν την οσμή του σάπιου που αναδίδει η ανάσα τους. Ο αγαπημένος Ντίνος Χριστιανόπουλος είχε απευθυνθεί στη συμπαθή κ. Τσαπανίδο υ ( καμία ειρωνεία στο επίθετο ..την συμπαθώ ) σε τηλεοπτική συνέντευξη στον sky : " Εύχομαι το ψωμί σας να το βγάζετε εντίμως. Εάν δεν το βγάζετε εντίμως, ήδη έχουμε μεγάλη απόσταση και διαφορά..." .....................

ισχυρή σύστασις

  τὸ μὴ καλῶς λέγειν οὐ μόνον εἰς αὐτὸ τοῦτο πλημμελές, ἀλλὰ καὶ κακόν τι ἐμποιεῖ ταῖς ψυχαῖς. ................ H γλωσσική κακοποίηση δε βλάπτει μόνο τη γλώσσα, αλλά κακοποιεί τις ψυχές. ............ Φαίδων Πλάτωνος 115e ..................................................................................... ( Θα συνιστούσα στην υπουργό παιδείας του άμοιρου έθνους μας να πάρει από το χεράκι την υφυπουργό της και να καθίσουν σε ένα θρανίο να μάθουν ελληνικά. Ίσως τότε ντραπούν για όσα ευθαρσώς εκστομίζουν και σιωπήσουν.)

ασύμβατον

  Πόσο ασύμβατη με την ίδια τη ρίζα της σκέψης των αρχαίων Ελλήνων προβάλλει η εργαλειοποίησή της στο δυτικό σύστημα παιδείας.  ( το "παιδείας" εντός πολλών εισαγωγικών ) .

Περί απαισιοδοξίας

                                                  Πεισιθανάτια εμμονή θα την πουν οι προφέσορες της  ποίησης                                      με το δάχτυλο το υψωμένο σε επίπληξη…                                 Θυμάμαι σε μια έκθεσή μου στο Δημοτικό, με ηδονή που τότε δεν ήξερα να της δώσω όνομα, έγραψα μια ιστορία για ένα πλοίο που ναυάγησε στο πέλαγος και όλοι οι επιβάτες πνίγηκαν. «Γράφεις όμορφα Ειρήνη. Μα μην είσαι τόσο απαισιόδοξη».  Η παρατήρηση της δασκάλας. Έμεινα με το παράπονο. Από τότε, τα χρόνια πέρασαν και αυτήν την παραίνεση την ακούω συχνά. Να σκέφτομαι θετικά, να βλέπω την όμορφη όψη των πραγμάτων, να σταματήσω επιτέλους να διαμαρτύρομαι. Να καθίσω στ’ αβγά μου. Τα κλούβια αβγά που μου έβαλαν μπροστά μου από τότε που συνειδοποίησα το βάρος της ύπαρξης και με έπεισαν πως αν φωνάξω θα σπάσουν. Κι αν σπάσουν, το φταίξιμο θα είναι δικό μου. Το φταίξιμο δικό μου για την αποφορά του μάταιου που από τότε οσμιζόμουν κι ένιωθα να με πνίγει. Το αποτέλεσμα ήταν ότι προσπάθησ

«Η ελληνική παιδεία κατακτάται αντιμαχόμενη την ύβριν».

  Αυτό που αγαπώ στα κείμενα του Καστοριάδη είναι η καθαρή ματιά με την οποία αντικρίζει τη ρίζα της σκέψης των αρχαίων Ελλήνων και η επιμονή του στην επικαιρότητά της. Μελετούσε τα κλασικά κείμενα από το πρωτότυπο και είχε την τόλμη να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια τους και τη νηφαλιότητα να τα ερμηνεύσει αρνούμενος τον παραμορφωτικό φακό της προγονοπληξίας και του φανατισμού. Είδε στη βαθιά αντινομία του αρχαιοελληνικού πολιτισμού τη βαθιά αντινομία της ίδιας της ανθρώπινης φύσης. Και το είδε γιατί προσέγγισε τα αιρετικά αυτά κείμενα με τη σκευή του φιλοσόφου. Το είδε γιατί άφησε τα ίδια αυτά να του μιλήσουν. «Η ελληνική παιδεία κατακτάται αντιμαχόμενη την ύβριν». «Ύβρις η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη». Δεν το επινόησε ο Καστοριάδης. Το ανέγνωσε στα αρχαία κείμενα, από την Ιλιάδα, στον Αναξίμανδρο και στα έργα των τραγικών ποιητών. Κι αν επιμένει να μιλά για τα κείμενα αυτά μέχρι τον θάνατό του στην εκπνοή του εικοστού αιώνα, είναι που έβλεπε πόσο πολύτιμα θα μπορούσαν να είναι στον αιώνα

παρείσακτοι

" Δεν υπάρχει τίποτα πιο περιθωριακό από την αξιοπρέπεια" Λουίς Σεπούλβεδα Παρείσακτοι και μόνοι όλο και περισσότερο οι άνθρωποι της αξιοπρέπειας, οι άνθρωποι που αρνούνται να παίξουν το παιγνίδι των δημοσίων σχέσεων της βιτρίνας και της ψευτιάς.

Το ανεπίστρεπτον της βλάβης

To 1990 έδινα πανελλήνιες. Το θέμα στην έκθεση είχε να κάνει με το περιβάλλον και την τεχνολογία. Πώς η τεχνολογία μπορεί να καταστρέψει αλλά και να σώσει το περιβάλλον. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο. Θυμάμαι πως έγραψα αυτά τα βαρετά και άνευ ουσίας που ήθελαν . Είχα την εξυπνάδα να το παίξω ηλίθια. Στο τέλος όμως δεν κρατήθηκα και τέλειωσα την έκθεση με μια ερώτηση. Δεν θυμάμαι πώς τη διατύπωσα, μα έκρυβε μια βαθιά σιχασιά. Βγήκα ικανοποιημένη. Ο καθηγητής μου βέβαια , όταν του είπα τι είχα γράψει, με μάλωσε που δεν έγραψα για το " σιδέρωμα " των θαλασσών και μιλούσα για μετοίκηση σε άλλους πλανήτες και για το ανεπίστρεπτον της βλάβης.

Μαθητεία στην ηθελημένη σιωπή.

Να κοιτάς πίσω σε όσα ποιήματα έγραψες και να μην τα θεωρείς αντάξια αυτού που θέλεις να πεις. Και να θέλεις μέχρι θανάτου να γράψεις. Μα να μην παίρνεις χαρτί και μολύβι. Λες και φοβάσαι πως και πάλι θα μιλήσεις για την κλειστή πόρτα. Λένε πως ,για να γράψεις ένα ποίημα που να είναι ποίημα, καλό είναι να μάθεις να σκίζεις. Εγώ δε μιλώ γι' αυτό, μα για τη μαθητεία στην ηθελημένη σιωπή. Το στήθος να βράζει, το αίμα να συγκεντρώνεται στ' αυλάκια του νου σου εκεί στους κροτάφους  και να το ξέρεις πως αν έπαιρνες χαρτί και μολύβι κάπως θα αλάφρωνες. Μα να μην το κάνεις. Γιατί θέλεις αυτήν τη συσσωρευμένη ένταση να τη μαζέψεις μέσα στις δυο πλευρές του κεφαλιού σου για μέρες. Κι όταν ο πόνος γίνει αβάσταχτος, ίσως τότε να σε βρει ο πρώτος στίχος. Ίσως. Γιατί δεν ξέρεις ποτέ αν το ποίημα που μόλις έγραψες θα είναι το τελευταίο.