ευθεία

Θα’ ρθει καιρός που όλα θα φαντάζουν ίσια
Μια τέλεια ευθεία
Δίχως καμιά καμπή, χάσμα ή καμπύλη.
Η σκόνη θα σωρεύεται αθόρυβα πολύ στις εσοχές
Κι εσύ θα είσαι εκτός
Μόνιμα εκτός
Με τη λύπη
Πνιγμένη απ’ το βρόχο της σιωπής της
Να καθρεπτίζει στα θολά τα μάτια σου
Την αρυτίδωτη όψη της.
Κοπέλα νωρίς που γέρασε εντός της
Με μαλάματα ποικίλα
Το πορσελάνινο δέρμα της χρίζει
Κι είναι νωρίς για να το δει
Κι είναι αργά για να το νιώσει.

Γι’ αυτούς που αλώθηκαν
ο χρόνος αξία δεν έχει.
Το νωρίς το αργά
Ποιος το ορίζει;

Μια αργόσυρτη ευθεία ο καιρός
Μια μονότονη ολάσπρη ευθεία
Κι ο ήλιος ανήλεος σκάφτει εσοχές
Μοναχά για να χώνει τις μνήμες
Να ζαρώνουν μονάχες , να γίνονται στάχτη.

Γι’ αυτούς που αλώθηκαν
οι μνήμες αξία δεν έχουν
Παρελθόν και παρόν όλα ίσια
Μια μονότονη, αργόσυρτη ευθεία

Κι εσύ
Καημένε
Πώς το νόμισες πως ήσουνα εκτός;

Με χέρια τρύπια σκάφτεις τη θολή ματιά σου
Και με μια τρύπια πια κρησάρα
Κοσκινίζεις τους καιρούς τους χαλεπούς
Που πια περάσαν

Πώς την ευθεία να λυγίσεις;
Και το ίσιωμα πώς να χαλάσεις;

Πύλες ορθάνοιχτες χλευαστικά σε προκαλούν να τις ανοίξεις
Καημένε
Μην τα ψάχνεις πια τα αντικλείδια
Αλίμονο
Αφήσαν πάνω τα κλειδιά

Πόρτες κλειστές πια δεν υπάρχουν
Όλα μια ευθεία
Κι οι πόρτες ορθάνοιχτες.

Δημοσιεύτηκε στο ποιείν