μέσα μου κλείστηκα

Κρατιέμαι από την κουπαστή ενός πλοίου
που ταξιδεύει με ρυθμούς ιλίγγου.
Τα δάχτυλα παραμορφώθηκαν ,λες ,απ’ την ένταση
σφίγγουν το κρύο σίδερο να μην το χάσουν.
Γαλάζιες κορδέλες αφρισμένες
σφιχτά δεμένες με το άσπρο της νιότης
που χάθηκε
είναι το μόνο που επιλέγω να δω.
Γελώ τον εαυτό μου πως είναι λέει η θάλασσα
που σχίζεται στα δυο απ’ το μοναχικό σκαρί
που με ταξιδεύει.
Χρώματα αλλόκοτα πλέκουν φωνές
καρφωμένες σε τόξα μιας νόησης ξένης
ολότελα ξένης στη φύση μου.
Δεν έχω λοιπόν επιλογή
παρά να προσποιηθώ μια επιμέρους τύφλωση.
Το βλέμμα μου μονότονα καρφώθηκε εκεί
στις γαλάζιες κορδέλες
κι από την ένταση πήρε ένα χρώμα πύρινο`
φοβάμαι
αν αντικρίσω το βλέμμα σου
θα το κάψω
γι’ αυτό προτιμώ να τ’ αφήνω εκεί
ν’ αναπαύεται στις γαλάζιες κορδέλες
χωρίς να νοιάζομαι για το σκαρί
που το βάρος μου σηκώνει
αν το ταξίδι του
έχει στ’ αλήθεια κάποιο προορισμό.
Μέσα μου μάλιστα το νιώθω
- κι ας το ποθώ κάποιες στιγμές
να σφάλλω αλήθεια-
πως δεν πηγαίνει πουθενά.
Κύκλους κάνει αέναους γύρω από τα ίδια σημεία.
Ή ίσως πάλι και να μην υπάρχει πλοίο.
Μονάχα η κουπαστή και το κρύο της σίδερο.
Μονάχα οι γαλάζιες κορδέλες
για ν’ αναπαύεται το βλέμμα μου.

Κι έτσι
- ανεπαισθήτως , όπως λέει κι ο ποιητής-
μέσα μου κλείστηκα..