κοχύλι αρμύρα

- Καρφωμένα στο κύμα
σφυριά αιωρούμενα σ’ άλλης αυγής το βυθό
κι ένα κοχύλι αρμύρα να γελά
εωθινή υπόσχεση μιας άλλης νιότης.
Άνοιξε τα μάτια στην αλήθεια τους.

- Μια μικρή φωτιά είν’ ό,τι αγάπησα
Μια μικρή φωτιά νοτισμένη από βρώμικα χνώτα
Θαλπωρή σε δυο χέρια από πάγο.

- Ίσως οι μέρες που σ’ οργώσανε να’ ταν δοσμένες εξαρχής
σε μι’ άλλη ακτή
αγκυροβόλι νοίκιασαν αλλότριο
και κραυγάζαν

« Πού είν’ η νιότη που μας τάξανε;
Τα σφυριά μας σμιλεύουν απ’ έξω.
Πού είν’ η θάλασσα;
Και το κοχύλι του γιαλού;»

Ίσως οι νύχτες που σαρώσανε την όψη σου
ήρθαν απρόσκλητες από μια γη αλλοτινή
κι όσο τις διώχνεις αυτές έρχονται
κι όσο τρομάζεις
βγάζουνε ρίζες πιο βαθιές
σε σκάφτουν πιο ανελέητα
οίκτο δεν έχουν.

- Μα η φωτιά, αυτή που αγάπησα
ακόμη με ζεσταίνει κάποιες στιγμές`
είναι φορές που ελπίζω πως ο πάγος θα λιώσει.
Μη μου ζητάς να την αφήσω.
Η φωτιά είναι το μόνο που μου απόμεινε
κι η θαλπωρή της η μόνη μου αλήθεια.
Όταν τη νιώθω να σαλεύει μες στα παγωμένα χέρια μου
ξεχνώ για λίγο – το πιστεύεις;-
ακόμη και τον ήχο των σφυριών
που ανήλεα σκάβουν την όψη μου
μέρα τη μέρα
ακόμη και την αύρα της σιωπής
που αράχνη σιωπηλή υφαίνει τις νύχτες μου.

Μια μικρή φωτιά μου απόμεινε
και μια πλάνη από κύμα και αρμύρα.

Κάποιες φορές είναι το πιο καλό
να μη γνωρίζεις.