Βαβέλ

Είπε πως ήταν μοναχός

Μιλούσε μία γλώσσα απόκρυφη πολύ

Που στην εσώτερή τους ένδεια

Έμοιαζε γρίφος


Και βύθισε τα χέρια του

Σ’ ένα λαγήνι άμμο καυτή

Και δε φώναξε

Μονάχα κοίταζε ολόγυρα

Με μάτια έμπλεα σιωπής


Κι ο ερχομός του κανέναν δε τάραξε

Κι η εμμονή του κανέναν δεν κούνησε


Ήτανε όλοι γύρω του ένας θίασος πασχόντων

Ομιλούσαν με πάθος

Χειρονομούσαν με ένταση σπάνια


Διόλου παράδοξο λοιπόν

Που δεν τον είδε ούτε ένας


Διόλου παράδοξο λοιπόν


Ας είχε κι αυτός ρητορική δεινότητα

Την προσοχή τους να τραβήξει.

Σχόλια

Ο χρήστης Churchwarden είπε…
"Μιλούσε μία γλώσσα απόκρυφη πολύ
Που στην εσώτερή τους ένδεια
Έμοιαζε γρίφος"

Tο ποίημά σου αυτό, αγαπητή Ειρήνη, είναι το ποίημα που ξεχώρισα μέσα στα άλλα ποιήματά σου.

Είναι, βέβαια, και το θέμα του...το θέμα του προέχει και υπάρχει παντού.

Να είσαι καλά και γράφεις. Την καλησπέρα μου.
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
χαίρομαι που σε άγγιξε το θέμα του.
έχεις δίκιο.είναι κάτι που υπάρχει παντού
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
φτιάχνεις ένα ολόκληρο κόσμο στον οποίο το ποίημα ειναι ένα παράθυρο για να τον δούμε.
ειναι ακριβώς το είδος της ποίησης που με γοητεύει.
Ψαράκης Κ.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν