εύθραυστον

Ήρθαν τα σύννεφα και στάξαν στα χώματά μου δροσιά
Βαριά βαριά ακουμπήσαν την αιθέρια υφή τους στα νωθρά μου ματόκλαδα
Και θάρρεψα πως μου μηνούσαν την ελπίδα
Πως ακροβάτες σε σκοινί αόρατο οι άνθρωποι
δεν είναι πια
Φιλιώσαν με το θάνατο
με τη φριχτήν αλήθεια
Κραυγές πια τα τόξα των σμιγμένων τους φρυδιών
δεν αναπέμπουν
Και είναι ψεύτης αυτός που τόλμησε να πει
σκιάς όναρ άνθρωπος


Μα πάλι ,
την ίδια εκείνη στιγμή,
μια μικρή σκιά
μια ανώφελη τύψη,
ένα άγριο ερωτηματικό
με συνεπήρε στην οδύνη της απάθειας
του άπαρτου κάστρου.
Κι έπεσα πάλι στον ύπνο τον όρθιο.

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
"Πως ακροβάτες σε σκοινί αόρατο οι άνθρωποι
δεν είναι πια"
...κι ύστερα πάλι ο ύπνος ο όρθιος

αχ βρε ειρήνη
νομίζω πως γράφεις πιο μεστά από ποτέ ή έχω καιρό να σε διαβάσω?
ακροβάτες σε σκοινί, ένιωσα το σκοινί να μου κόβει τα πόδια...
(κώστας)
Ο χρήστης Churchwarden είπε…
Μπράβο σου για το εύθραυστο και για τις ονειροφαντασιές.

Έχει δυναμική η γραφή σου και την περιμένω.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν