άτιτλο

Σκοτάδι και δυο στόμια βουβά
Ειρωνικά μειδιούν
Χάσκουν ασμένως
Για των ανθρώπων- λένε- τη μάταιη φύτρα.

Κι έρχεται ένα παιδί
Ίσαμε μια σπιθαμή είν’ το μπόι του
Τους γελά και τους γνέφει :

«Δεν είστε παρά τα στόμια
ανύπαρκτου κακού
δεν είστε παρά η βιτρίνα
κόσμου φαύλου
αιώνες τώρα μες στη σκέψη
που ανθίζει.»

τα στόμια μένουν ενεά `
τι μέγιστο κατόρθωμα..
επιτέλους
η φύση τους βγήκε στο φως
και τα δεσμά τους θα λυθούν
θα τρέξουν λεύτερα προς το φως
και τα πουλιά και τη γαλήνη`

πια να φυλάσσουν το σκοτάδι χρεία δεν είναι.

Μα το μικρό παιδί χαμογελά πικρά
Και προσπερνά τα στόμια
με μιαν αταραξία αφύσικη
βουβό στις παρακλήσεις τους για ελευθερία`

αυτό το ξέρει

μοίρα τους
είναι να μένουν εκεί
ακίνητα
θεματοφύλακες
ανύπαρκτου σκοταδιού.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν