ανθρώπων έργα

το κύμα χτυπάει την αλυκή δίχως οίκτο
δίχως να συλλογιέται καν πως χάνει κάτι απ΄ την ουσία του
και γυρίζοντας πίσω δε θα’ ναι ποτέ πια ίδιο

στιγμή αξεδιάλυτα δεμένη με την απουσία`

κι ένα σφυρί ο χρόνος
σε αμόνι από σύγνεφο
σμιλεύει το αύριο

το σήμερα ποιος το’ πλασε
και του’ δωσε τη γεύση τη γλυφή
όσο κι αν πιεις να μη χορταίνεις
-μόνιμη η δίψα μέσα σου-
ποιος το σμιλεύει μέσα μας αυτό το αχόρταγο καμίνι
που σαν θεριό βρυχάται
πύρινες γλώσσες χαλκεύουν τα τείχη του
ουρανοί δίχως πέρας σημαδεύουν τη δίνη του

σβήνουνε μέσα μου σωρός τ’ αγέννητα ρωτήματα
και ο αέρας μοιάζει να’ χει κάτι από τη θλίψη.

ξανά θα χαράξω σιωπές στο χαρτί`

μα δε γελιέμαι
το καμίνι δεν κοπάζει με τις λέξεις
κι όσες φορές κι αν ψάξω κι αν ρωτήσω
πάλι η απάντηση θα χάσκει μοναχή`

κανείς ποτέ δε βρήκε τι
στα μάτια του ανθρώπου κρυφοκαίει
ίσως μονάχα ο πόθος του
ν’ αγγίξει τη ζωή
πριν να τον πάρει η λησμονιά
προτού ο χρόνος τον αρπάξει στις δαγκάνες του
και τον συνθλίψει
και μείνει η γεύση του άπιαστου και πάλι

μια μικρή αδύναμη ύπαρξη στην ανάστροφη δίνη
που ο χρόνος σιωπηλά κυβερνά`
εκεί που η φυγή μοιάζει ξανά λιποταξία
και η λήθη υποταγή.