βυθός

Σ’ αυτόν το βυθό δεν έχει σύρμα νοτισμένο
Να περπατήσεις μεθυσμένος από προσμονή
Δεν έχει νότο να σκορπίσει
Τη ρημαγμένη ψυχή σου
Στα τέσσερα στοιχειά τ’ ορίζοντα

Μονάχα μια μονότονη ψιχάλα
Κι ένα κουρασμένο κλαυσίγελο
Κρατημένο σφιχτά
Στη ματιά σου

Σ’ αυτόν το βυθό
Φτάνουν- στιγμές-ψιχάλες φως
Και τις γραπώνεις με νύχια κόκκινα απ’ την ένταση
Και τις γεύεσαι με πύρινη γλώσσα

Κι ένα κοχύλι αρμύρα
Ακουμπά στην πλάτη σου
Χαραγματιά απ’ αλάτι που σε σφάζει

Σ’ αυτόν το βυθό
Άκρη δεν έχει`
Μονάχα ανεστραμμένα είδωλα
Μονάχα στρόφιγγες από σκουριά μαγκωμένες
Κι εσύ παλεύεις
Έστω λίγο
Την πέτρινη υφή τους
Να κινήσεις
Με δάχτυλα - φωτιά.

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
άιντε βρε λεβέντισσα κρητικοπούλα που καταχωνιάστηκες στους βυθούς και τρώς νιφάδες από φως, βγες έξω να βάλεις πλάτη να σηκώσουμε τον ουρανό :)
monte

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν