Μέγιστη πλάνη

Βάδιζα σ' ένα καλντερίμι στενό
καμωμένο από πέτρα και σύγνεφο.
Κι ήταν φροντίδα μου στην πέτρα πάνω
μοναχά το βάρος μου να ρίχνω.
Γύρω μου σύγνεφα φυγής μ' εκλιπαρούσαν
να τ' αγγίξω.
Μου τάζαν ταξίδια κι όνειρα και λυτρωμό.
Μα μέσα μου το 'νιωθα πως και πάλι
ψέματα λέγαν.
Το' ξερα πάντα πως τα λόγια τα παχιά
δεν είναι να τα εμπιστεύεσαι.

Κι ήτανε δύσκολο πολύ στην πέτρα πάνω μοναχά
τη μοίρα μου να δένω`
μα ο φόβος που μ' αγκίστρωνε
με κράταγε εκεί
δέσμια στη μαύρη γρανιτένια υφή της.

Σχεδόν έκανα πως δεν έβλεπα
τα σύννεφα που ξεπετάγονταν σιμά στην πέτρα.
Μα τα 'βλεπα.
Πώς όχι;
Μέσα μου, ωστόσο, μ' έτρωγε ο φόβος
πως αν το βάρος μου τ' ακούμπαγε
θα λιώνανε σα χίμαιρες του νου.
Κι έτσι δεν πάτησα ποτέ
πάνω στο σύννεφο.
Κι ας το ποθούσα τόσο.

Μ' αυτό που πιο πολύ με θλίβει
είναι που νιώθω πως
και η πέτρα δεν είναι από γρανίτη.
Ποτέ δεν ήταν.
Η σιγουριά μου ήταν που στα μάτια μου
της έδωσε τη στέρεα όψη.

Κι αν στο σύννεφο ποτέ δεν πάτησα
είναι που νόμισα πως το στήριγμα
το βρίσκεις στις πέτρες
ή σε ό,τι αγγίζεις με πόδια , χέρια ή νου`

Μέγιστη πλάνη.