συνενοχή

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό,
υμνούνε της πατρίδας τον χαμό..


Εκείνη τη νυχτιά
που ο ήλιος σκιάχτηκε
και βάφτηκε σταχτής
Έγερνα ολοένα προς το χώμα
Με χέρια νερουλά
το υγρό μυαλό μου αναμόχλευα
Οργής κουβέντες εξαρχής
Κανοναρχούσα

Μήπως κεντήσω
τη νωθρή μου φύση
Αιώνες τώρα
που διδάχτηκε να λέει
« μακριά από με
κι ας γίνουν όλα στάχτη.»

Κι ήταν εκεί
ένας πέτρινος κήπος
ένοχος
που κυλίστηκε
μες σε ποτάμια λάσπης

Κι ήμουν εκεί
μια πεταλούδα από χώμα
τα φτερά της που καψάλισε
μες σε ποτάμια λάβας
και κούρνιασε στη χούφτα του εχθρού της
ευγνωμονούσα.

δημοσιεύτηκε στο poema

Σχόλια

Ο χρήστης Τάκης Τσαντήλας είπε…
"Βαρύ φορτίο η μοναξιά μαζί σου
να ανεβαίνει ασθμαίνοντας στα σύννεφα
και να κυλά σαν αδυσώπητη βροχή
στο περιβόλι που αφήσαμε
λειψά τα όνειρα
σαν σκιάχτρα ν' απωθούν επιθυμίες.."


Καλημέρα Ειρήνη..
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
Καλώς σε ξαναβρίσκω αίολε κι από δω.
Ο χρήστης Νimertis είπε…
κάθε φορά που σε διαβάζω, δεν ξέρω αλλά απολαμβάνω έναν αέρα διαφορετικό, μια άλλη ατμόσφαιρα... σα να την έχω ανάγκη... κι έχω την αίσθηση πως αυτο-ψυχοχειρουργείσαι ανελέητα δεν ξέρω κατά πόσο λυτρωτικά... να σαι καλά Ειρήνη...
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
εσύ να' σαι καλά nimertis..
σ΄ευχαριστώ.

νομίζω ότι είδες πίσω απ' τις λέξεις μου..

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν