ξόδεμα

Πώς να μιλήσω μέσα μου τη δίψα;

Χώμα ο ουρανός μου ραγισμένο.
Να μην το θέλω
Κι όμως εκεί να μ’ ακουμπάει
Με μάτια κάρβουνο πυρρό
Με νύχια πρόωρα αιχμηρά.

Να σχίζει το πρόσωπό μου τη νύχτα
Και το πρωί
Ξανά μεσ’ απ’ τη μάσκα της θωριάς μου
ν’ αναθρώσκουν
Λόγια καπνού
Με πρόσωπο ακέραιο
Λες
Και λείο.

Πώς να φιμώσω μέσα μου το χρόνο;

Θεριό που κράτησε στα μάτια του το φόβο
Τον σάπισε κουφάρι τρύπιο από παντού
Κρεμασμένο νωθρά στα γερτά μου ματόκλαδα.

Χαράδρες σκοτεινές οι φθόγγοι μου
Αντιλαλούν αλαλαγμένα σκόρπια λόγια
Κι είναι ο αέρας γύρω μου σεντόνι
Κρατημένο σφιχτά στο λαιμό μου.

Σχόλια

Ο χρήστης Νimertis είπε…
είναι δύσκολο όχι μόνο να γράψει το παραμικρό κανείς μετά από τούτο το χείμαρρο αλλά και να ανασάνει... τρομακτική εσωτερική εντατική κατάσταση... υποκλίνομαι σε όλο τούτο το τοπίο των τεκτονικών συγκρούσεων... πόση ενέργεια άραγε θα απελευθερωθεί όταν έρθει η στιγμή;
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
μακάρι να μην υπήρχε αυτή η τρομακτική εσωτερική ένταση μέσα μου..δεν τη θέλω καθόλου,ούτε εγώ ούτε οι γύρω μου, πίστεψέ το..

να' σαι καλά για τα ευγενικά σου σχόλια
Ο χρήστης goofyMAGOUFH είπε…
Στο παρθενικό μου αυτό ταξίδι στο blog σου
Τ Ρ Ο Μ Α Ξ Α
Απολογούμαι, βέβαια, που το γράφω με αυτόν τον τόσο άμεσο τρόπο
μα δεν έχω χρόνο,
πρέπει να βγω έξω να ανασάνω.
Π Ρ Ο Σ Ε Χ Ε

Υ.Γ.1:
π
Πως σου φαίνεται η ιδέα να με μιμηθείς;

Υ.Γ.2:
Γύρισα.
Πιο ψύχραιμη.
Ίσως ήταν λανθασμένες οι αναγνώσεις μου...
Ήταν;

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν