στιγμή από σύννεφο

Κάθε στροφή ανοίγει εμπρός της κι ένα θαύμα
κι είν’ η ανάσα της στραφτάλισμα φωτιάς.
Στης λησμονιάς το ξέθωρο άτι ανεβασμένη
καλπάζει με τον ήλιο στα μαλλιά
για την κοιλάδα που’ χει στα έγκατα της νιότης της .

Μια γοργοφτέρουγη αχτίδα η σκιά της
σαν ξαποσταίνει σε μιαν άκρη τ’ ουρανού
προτού κινήσει πάλι για τον ανέκκλητο – θαρρείς – προορισμό της.

Διάλειμμα κάλπικο
Το ξέρουν όλοι
Μα
Ποιος θα τολμήσει να το πει.
Να θρυμματίσει τον ήλιο που –έστω- κρυφά
αχνοφέγγει στα ξανθά της μαλλιά.

Κι έτσι ξανά θ’ αποδυθεί στο πουθενά
Ξανά γερμένη σε κροντήρια ξέχειλα χυμούς αόρατους
θ’ απομυζεί τη νιότη
και θα γελά τον εαυτό της πως υπάρχει αθανασία.

Μια φυσαρμόνικα γερμένη στο κενό η ομορφιά της
με ήχους –λες- φερμένους απ’ αλλού.

Μην την ξυπνάτε.

Κρατήστε την αθώα.

Ρωτήστε την μονάχα τ’ όνομά της
κι αν να τ’ αποκαλύψει δεν καταδεχτεί

μη σκιάζεστε.

Φυλάξτε την μονάχα στοργικά μες στη ματιά σας
κι αφήστε την να κοιμηθεί.

Στιγμή από σύννεφο
Στιγμή από ατόφιο χρυσό στάρι
Στιγμή μονάκριβη.

Δεν είναι άλλο η ζωή από στιγμές
και απ’ ανάσες ξοδεμένες- τάχα- ανώφελα.

Κι αν η στιγμή σας γέλασε
κι αν δεν τη βρήκατε να σας μιλά κατάστηθα,
μη λησμονάτε το κορίτσι
που γέλαγε ανέφελα
κι έκανε τις στιγμές να μοιάζουν ουρανοί
έτοιμοι να χωρέσουν το αιώνιο.

26-9-2007