στους μαθητές μου

Ο μικρός Τζουνέτ έκθαμβος στέκει
Μπρος στου Απόλλωνα τα πικροφόρα ακόντια
Που δέσαν τους Αργίτες
Στο άρμα του χαμού.

Ξωπίσω του κεφάλια παιδικά
Θάλασσες από μάτια
Ψυχές ορθάνοιχτες
Στου Ομήρου τη στρυφνή μαγεία.

Τα μάτια τους
Φωλιές για χελιδόνια που ερημώσαν.
Κρόταλα ηχηρά
Τα σκιάζουνε ολούθε
Κι αυτά αλλόφρονα πετάν
Με μάτια σκοτεινά
Και φτερακίσματα λυγμού.

Εγώ στέκω αντίκρυ τους
Και κάνω τη φωνή και τη ματιά μου
Φλογέρα λιγυρή
Τα σκιαγμένα πουλιά να μαγέψει
Να προσπεράσουν τις σειρήνες του χαμού
Αγέρωχα να’ ρθουν και να κουρνιάσουν
Στις φωλιές τους.

Ο μικρός Τζουνέτ με κοιτά.
Τα χελιδόνια μες στα μάτια του
Μαγνήτες
Έλκουν ευχάριστα την κουρασμένη μου ψυχή
Λίγη απ’ τη λάμψη τους
Της δίνουν.

Σχόλια

Ο χρήστης Νimertis είπε…
καλημέρα Ειρήνη... με μάγεψες... από τα ωραιότερά σου...
Ο χρήστης Ανέστης Μ. είπε…
....
Τα χελιδόνια μες στα μάτια του
Μαγνήτες
...

ξέρεις γράφεις ωραία.. Γράφε γράφε..
"Ο άνεμος φυσάει
έτσι όπως τον άκουσε ο Όμηρος
ακόμα κι αν δεν υπήρξε ποτέ"
Πεσόα
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
πόσο αληθινό αυτό ..

ο άνεμος φυσάει όπως τον άκουσε ο Όμηρος..

να' σαι καλά

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν