Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούνιος, 2009

οι δαιμονισμένοι, Φ. Ντοστογιέφσκι

…συλλογικός εκνευρισμός, κάτι ασίγαστα εχθρικό. Είχες την αίσθηση ότι οι πάντες είχαν βαρεθεί τα πάντα, φρικτά. Επικρατούσε ένας γενικός ανερμάτιστος κυνισμός, κυνισμός βεβιασμένος, προσποιητός. ….. Στην ταραγμένη περίοδο των ταλαντεύσεων ή της μετάβασης, πάντα και παντού, κάνουν την εμφάνισή τους τέτοια ανθρωπάκια. Δεν μιλάω για τους αποκαλούμενους «προοδευτικούς», οι οποίοι σπεύδουν παντού πριν από όλους τους άλλους, αν και πολύ συχνά με τον πιο βλακώδη, έστω και συγκεκριμένο λίγο ως πολύ στόχο. Όχι, μιλάω μόνο για τα καθάρματα. Τα καθάρματα ,που υπάρχουν σε κάθε κοινωνία, στις μεταβατικές περιόδους σηκώνουν κεφάλι, κι όχι μόνο χωρίς λόγο, αλλά και χωρίς καν ένδειξη ελάχιστης σκέψης, εκδηλώνοντας απλώς έντονη νευρικότητα και αδημονία. Στο μεταξύ, τα καθάρματα αυτά , χωρίς να το συνειδητοποιούν, γίνονται σχεδόν πάντα υποχείρια αυτής της μικρής χούφτας των « προοδευτικών», οι οποίοι, ενεργώντας με συγκεκριμένο στόχο, κουμαντάρουν αυτό

σιωπή

Κάθε φορά που η προσμονή με καρφώνει στο κύμα και μοιάζει απέθαντη η αγάπη που μου μοίραν’ ο καιρός έρχεται μι’ αναπνοή γεμάτη πάγο κρύσταλλοι βρόχινοι αναπνέουν μέσα στη σκέψη της νυχτιάς που απόμεινε νυχτιά σα να τη μάγεψε το δείλι σα να την κράτησε όμηρο μιας πίκρας παντοτινής. Πούθε να γείρουμε; Με ρώτησες Κι έγειρα το κεφάλι νικημένη Πια τίποτα δε μοιάζει αληθινό Πέρα από τη σιωπή Κι ίσως γι’ αυτό μοιάζουν να κλαίνε οι λέξεις μου Κλάμα βουβό Σαν το τραγούδι του πουλιού Προτού αμετάκλητα σιωπήσει.