εμείς και οι άλλοι

Έχουν περάσει δυο βδομάδες απ’ την τραγική Τετάρτη που στοίχισε τη ζωή σε τρεις ανθρώπους και μια αθώα ζωή που πάλευε να υπάρξει.
Οι δημοσιογράφοι – λέει- αύριο θα είναι στις θέσεις τους έτοιμοι να καλύψουν τη νέα πανελλαδική απεργία ,τρέμοντας – λένε- μήπως υπάρξουν νέα έκτροπα. Τώρα, εγώ μόνο είδα σε κάποιους τη λάμψη του αρπαχτικού στο βλέμμα ; Μπορεί απλά να είμαι προκατειλημμένη..
Δυο βδομάδες μετά , ακούω πολλά.. Ακούω την κυβέρνηση να μονολογεί ότι θα συλληφθούν οι υπεύθυνοι και θα τιμωρηθούν παραδειγματικά. Ακούω κάποιους δημοσιογράφους να ωρύονται, να κραυγάζουν , δίχως την παραμικρή αίσθηση της δικής τους ευθύνης.. Ακούω τα κόμματα της αριστεράς να μιλούν για « εργασιακό ατύχημα», για κάποιους « ανεγκέφαλους» που εκμεταλλεύονται τις δυναμικές λαϊκές κινητοποιήσεις για να προβούν σε πράξεις βίας, για προβοκάτορες, συνωμοσίες..
Κι ακούω γύρω μου φωνές να υψώνονται σε λαϊκό αίτημα : να τιμωρηθούν αυτοί που έριξαν τις μολότοφ..
Και ρωτάω εγώ με όλη την αφέλεια που με διακρίνει:
« Αν τιμωρηθούν αυτοί που τις έριξαν , εμείς εντάξει; Την αθωώσαμε τη συνείδησή μας, πάμε πάλι για ύπνο σαν να μη συμβαίνει τίποτα;»

Συνεχίζουμε την ευτελή ζωούλα μας με όλη την αυταρέσκεια που μας διακρίνει και είμαστε περήφανοι για τον εαυτό μας που εξεγερθήκαμε, αφήσαμε τα λουλουδάκια μας στον τόπο του «εργασιακού ατυχήματος» , δακρύσαμε μπροστά στις κάμερες , υψώσαμε τη γροθιά μας σ’ αυτούς τους ανεγκέφαλους , που ρίχνουν τις μολότοφ και μας θυμίζουν ποιοι είμαστε..

Αυτοί είναι οι άλλοι, οι ανεγκέφαλοι, οι ψευτοαναρχικοί, οι τρελοί, οι προβοκάτορες..
Κι εμείς είμαστε « εμείς», οι ηθικοί, οι ώριμα σκεφτόμενοι, οι υγιείς επαναστάτες…

Μα δεν μπορώ να ησυχάσω , όταν σκέφτομαι εκείνη την εικόνα.. Άνθρωποι ψηλά στο μπαλκόνι της Marfin να εκλιπαρούν για τη ζωή τους κι άνθρωποι από κάτω να διαδηλώνουν αγωνιζόμενοι για μια καλύτερη- λέει- ζωή. Τα μάτια μπροστά, τίποτα δεν τους πτοούσε , ούτε οι αλλόφρονες κραυγές των άλλων που καίγονταν, ούτε οι νηφάλιες φωνές που λέγαν « ανοίξτε δρόμο να περάσουν τα πυροσβεστικά..»

Μονάχα ο υπέρτατος στόχος, ο αγώνας.. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.. Και αν πέθαναν άνθρωποι ,ποιος νοιάζεται.. παράπλευρες απώλειες..

Εμείς δε ρίξαμε τις μολότοφ κι αυτοί που τις έριξαν είναι οι άλλοι..

Κι εμείς περνιόμαστε για άνθρωποι; Πού είναι τα ανθρώπινα αντανακλαστικά μας – τη στιγμή που κινδυνεύουν άνθρωποι- να τα αφυπνίσουμε, να τρέξουμε ,να βοηθήσουμε;

Εκτός εάν ,στην προσπάθεια να γίνουμε επαναστάτες, ξεχάσαμε να γίνουμε άνθρωποι..

Κι αυτοί ,οι άλλοι, είναι ο καθρέπτης μας , είμαστε εμείς..

Σχόλια

Ο χρήστης Νικηφόρος Τζιμιτζάς είπε…
3+1=0
μες τα συνθήματα
κραυγή νεανική

κάψτε τα
κάψτε τα όλα

άφωνα εδώλια
σε στάση προσευχής
ρωτούν τυφλά
θεών είδωλα
τι έχει μείνει
που να μην καεί;

η απάντηση
μια απλή πράξη
αριθμητικής
3+1=0

θα σε μαλώσει
η δασκάλα
λέει ο πατέρας
στο παιδί
η πράξη ήταν τόσο
απλοϊκή
Ο χρήστης Νimertis είπε…
στην προσπάθειά μας να γίνουμε επαναστάτες, ξεχάσαμε να γίνουμε άνθρωποι... με κέντρισε τούτο το να γίνουμε φίλη Ειρήνη... γιατί, αληθινά, δεν είναι δεδομένες οι ποιοτικές ορίζουσες όπως είναι οι οντικές, οι υπαρκτικές... εξαιρετικής ενόρασης τούτη η φράση...

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν