εμείς και οι άλλοι
Έχουν περάσει δυο βδομάδες απ’ την τραγική Τετάρτη που στοίχισε τη ζωή σε τρεις ανθρώπους και μια αθώα ζωή που πάλευε να υπάρξει.
Οι δημοσιογράφοι – λέει- αύριο θα είναι στις θέσεις τους έτοιμοι να καλύψουν τη νέα πανελλαδική απεργία ,τρέμοντας – λένε- μήπως υπάρξουν νέα έκτροπα. Τώρα, εγώ μόνο είδα σε κάποιους τη λάμψη του αρπαχτικού στο βλέμμα ; Μπορεί απλά να είμαι προκατειλημμένη..
Δυο βδομάδες μετά , ακούω πολλά.. Ακούω την κυβέρνηση να μονολογεί ότι θα συλληφθούν οι υπεύθυνοι και θα τιμωρηθούν παραδειγματικά. Ακούω κάποιους δημοσιογράφους να ωρύονται, να κραυγάζουν , δίχως την παραμικρή αίσθηση της δικής τους ευθύνης.. Ακούω τα κόμματα της αριστεράς να μιλούν για « εργασιακό ατύχημα», για κάποιους « ανεγκέφαλους» που εκμεταλλεύονται τις δυναμικές λαϊκές κινητοποιήσεις για να προβούν σε πράξεις βίας, για προβοκάτορες, συνωμοσίες..
Κι ακούω γύρω μου φωνές να υψώνονται σε λαϊκό αίτημα : να τιμωρηθούν αυτοί που έριξαν τις μολότοφ..
Και ρωτάω εγώ με όλη την αφέλεια που με διακρίνει:
« Αν τιμωρηθούν αυτοί που τις έριξαν , εμείς εντάξει; Την αθωώσαμε τη συνείδησή μας, πάμε πάλι για ύπνο σαν να μη συμβαίνει τίποτα;»
Συνεχίζουμε την ευτελή ζωούλα μας με όλη την αυταρέσκεια που μας διακρίνει και είμαστε περήφανοι για τον εαυτό μας που εξεγερθήκαμε, αφήσαμε τα λουλουδάκια μας στον τόπο του «εργασιακού ατυχήματος» , δακρύσαμε μπροστά στις κάμερες , υψώσαμε τη γροθιά μας σ’ αυτούς τους ανεγκέφαλους , που ρίχνουν τις μολότοφ και μας θυμίζουν ποιοι είμαστε..
Αυτοί είναι οι άλλοι, οι ανεγκέφαλοι, οι ψευτοαναρχικοί, οι τρελοί, οι προβοκάτορες..
Κι εμείς είμαστε « εμείς», οι ηθικοί, οι ώριμα σκεφτόμενοι, οι υγιείς επαναστάτες…
Μα δεν μπορώ να ησυχάσω , όταν σκέφτομαι εκείνη την εικόνα.. Άνθρωποι ψηλά στο μπαλκόνι της Marfin να εκλιπαρούν για τη ζωή τους κι άνθρωποι από κάτω να διαδηλώνουν αγωνιζόμενοι για μια καλύτερη- λέει- ζωή. Τα μάτια μπροστά, τίποτα δεν τους πτοούσε , ούτε οι αλλόφρονες κραυγές των άλλων που καίγονταν, ούτε οι νηφάλιες φωνές που λέγαν « ανοίξτε δρόμο να περάσουν τα πυροσβεστικά..»
Μονάχα ο υπέρτατος στόχος, ο αγώνας.. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.. Και αν πέθαναν άνθρωποι ,ποιος νοιάζεται.. παράπλευρες απώλειες..
Εμείς δε ρίξαμε τις μολότοφ κι αυτοί που τις έριξαν είναι οι άλλοι..
Κι εμείς περνιόμαστε για άνθρωποι; Πού είναι τα ανθρώπινα αντανακλαστικά μας – τη στιγμή που κινδυνεύουν άνθρωποι- να τα αφυπνίσουμε, να τρέξουμε ,να βοηθήσουμε;
Εκτός εάν ,στην προσπάθεια να γίνουμε επαναστάτες, ξεχάσαμε να γίνουμε άνθρωποι..
Κι αυτοί ,οι άλλοι, είναι ο καθρέπτης μας , είμαστε εμείς..
Οι δημοσιογράφοι – λέει- αύριο θα είναι στις θέσεις τους έτοιμοι να καλύψουν τη νέα πανελλαδική απεργία ,τρέμοντας – λένε- μήπως υπάρξουν νέα έκτροπα. Τώρα, εγώ μόνο είδα σε κάποιους τη λάμψη του αρπαχτικού στο βλέμμα ; Μπορεί απλά να είμαι προκατειλημμένη..
Δυο βδομάδες μετά , ακούω πολλά.. Ακούω την κυβέρνηση να μονολογεί ότι θα συλληφθούν οι υπεύθυνοι και θα τιμωρηθούν παραδειγματικά. Ακούω κάποιους δημοσιογράφους να ωρύονται, να κραυγάζουν , δίχως την παραμικρή αίσθηση της δικής τους ευθύνης.. Ακούω τα κόμματα της αριστεράς να μιλούν για « εργασιακό ατύχημα», για κάποιους « ανεγκέφαλους» που εκμεταλλεύονται τις δυναμικές λαϊκές κινητοποιήσεις για να προβούν σε πράξεις βίας, για προβοκάτορες, συνωμοσίες..
Κι ακούω γύρω μου φωνές να υψώνονται σε λαϊκό αίτημα : να τιμωρηθούν αυτοί που έριξαν τις μολότοφ..
Και ρωτάω εγώ με όλη την αφέλεια που με διακρίνει:
« Αν τιμωρηθούν αυτοί που τις έριξαν , εμείς εντάξει; Την αθωώσαμε τη συνείδησή μας, πάμε πάλι για ύπνο σαν να μη συμβαίνει τίποτα;»
Συνεχίζουμε την ευτελή ζωούλα μας με όλη την αυταρέσκεια που μας διακρίνει και είμαστε περήφανοι για τον εαυτό μας που εξεγερθήκαμε, αφήσαμε τα λουλουδάκια μας στον τόπο του «εργασιακού ατυχήματος» , δακρύσαμε μπροστά στις κάμερες , υψώσαμε τη γροθιά μας σ’ αυτούς τους ανεγκέφαλους , που ρίχνουν τις μολότοφ και μας θυμίζουν ποιοι είμαστε..
Αυτοί είναι οι άλλοι, οι ανεγκέφαλοι, οι ψευτοαναρχικοί, οι τρελοί, οι προβοκάτορες..
Κι εμείς είμαστε « εμείς», οι ηθικοί, οι ώριμα σκεφτόμενοι, οι υγιείς επαναστάτες…
Μα δεν μπορώ να ησυχάσω , όταν σκέφτομαι εκείνη την εικόνα.. Άνθρωποι ψηλά στο μπαλκόνι της Marfin να εκλιπαρούν για τη ζωή τους κι άνθρωποι από κάτω να διαδηλώνουν αγωνιζόμενοι για μια καλύτερη- λέει- ζωή. Τα μάτια μπροστά, τίποτα δεν τους πτοούσε , ούτε οι αλλόφρονες κραυγές των άλλων που καίγονταν, ούτε οι νηφάλιες φωνές που λέγαν « ανοίξτε δρόμο να περάσουν τα πυροσβεστικά..»
Μονάχα ο υπέρτατος στόχος, ο αγώνας.. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.. Και αν πέθαναν άνθρωποι ,ποιος νοιάζεται.. παράπλευρες απώλειες..
Εμείς δε ρίξαμε τις μολότοφ κι αυτοί που τις έριξαν είναι οι άλλοι..
Κι εμείς περνιόμαστε για άνθρωποι; Πού είναι τα ανθρώπινα αντανακλαστικά μας – τη στιγμή που κινδυνεύουν άνθρωποι- να τα αφυπνίσουμε, να τρέξουμε ,να βοηθήσουμε;
Εκτός εάν ,στην προσπάθεια να γίνουμε επαναστάτες, ξεχάσαμε να γίνουμε άνθρωποι..
Κι αυτοί ,οι άλλοι, είναι ο καθρέπτης μας , είμαστε εμείς..
Σχόλια
μες τα συνθήματα
κραυγή νεανική
κάψτε τα
κάψτε τα όλα
άφωνα εδώλια
σε στάση προσευχής
ρωτούν τυφλά
θεών είδωλα
τι έχει μείνει
που να μην καεί;
η απάντηση
μια απλή πράξη
αριθμητικής
3+1=0
θα σε μαλώσει
η δασκάλα
λέει ο πατέρας
στο παιδί
η πράξη ήταν τόσο
απλοϊκή