άτιτλο

Ο πόνος σου
Μικρή μου αθώα
Μοιάζει λουλούδι ακόμη ανέγγιχτο απ’ τον καιρό
Μοιάζει φεγγάρι πελαγίσιο
Που βούλιαξε στην κορυφογραμμή της Ίδης
Κείνο το δειλινό του Αυγούστου
Και το τρέμουλο στη φωνή σου
Όταν μιλάς
Τη φύση σου κραυγάζει
Που μάταια προσπαθείς να κρύψεις
Πίσω απ’ τα τατουάζ και τις τρύπες στα χείλια σου.

Μπορεί οι άλλοι να γελάστηκαν
Και να σε είπαν
Μιαν ακόμη περίπτωση χαμένη
Απ’ αυτές που μετά βίας το σχολειό θα βγάλουν.

Μα ’ γω σε είδα να σωπαίνεις από θυμό
Και ν’ αντιδράς
Είδα τη σπίθα στο βλέμμα σου
Κι αυτό μου φτάνει
Για να σε κατατάξω αλλού.

Μα
Είπαμε
Καθείς και τα όπλα του

Κι όταν τα όπλα δεν είναι παρά μια ματιά ραμμένη από φόβο
Κι εμμονές
Ή το πολύ πολύ
Μια ενσυνείδητη επιμονή στο άθλιο καθήκον

Ποιος να σε δει κατάματα μικρή μου;

Το βλέμμα σου κρύβει φωτιές και κεραυνούς
Κι αυτοί έχουνε μάθει να κρυώνουν.