πέταγμα

Όσο κι αν ούρλιαζε κομμάτια ο σφυγμός μου
Όσο κι αν θόλωνε το τζάμι του μυαλού
Προχωρούσα

Με μια σφυρίχτρα στα μάτια
Τριζοβολητό αιώνιο οι σπίθες τους
Σπαθιά τρεμάμενα
Σπαθίζαν τη σιγή
Και την κόβαν στα δυο
Κι εκεί ανάμεσα στο άσπρο σεντόνι του βυθού
Έκλαιγε μια κόρη τα μάτια της
Που της τα πήραν
Αυτά τα μάτια της τα παιδικά
Και πού να τα’ βρει τώρα
Έτσι σκυφτή που έμαθε μονάχα να υφαίνει
Πίκρα και λόγια περιττά
Σ’ ανέμους πεταμένα
Βλέμματα
βήματα τυφλά σε ίσκιους χαρισμένα.

Όσο κι αν χάραζε η ανάσα μου τριγμούς
Όσο κι αν λιώναν τα υγρά στοιχειά του νου μου
Σε γωνιές αχόρταγες
Προχωρούσα.

Στο χέρι κράταγα βολβούς λιωμένους τα μάτια μου
Και τα στριφογύριζα στα χωμάτινα χέρια μου
Έτσι που γίναν βυσσινιές οι χαρακιές της μοίρας
Βυσσινιές και στάζαν χρώμα
Και για μια στιγμή
Θάρρεψα πως είδα στα υγρά μου χέρια
Μια πνοή
Μια αχλύ απ’ όνειρο
Φεγγάρι και ουρανό

Και ξέχασα το χώμα.




Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
ένα ουρλιαχτό
η γραφή σου
με συγκίνησε βαθιά

σ΄ευχαριστώ γι' αυτό το μοίρασμα
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
εγώ σ' ευχαριστώ για τα ζεστά σου λόγια..
Ο χρήστης ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε…
ειρήνη μου,

πόσα σπαθιά... πόσοι βυθοί... πόσες ανάσες...

τι όμορφα που τα μοιράστηκες μαζί μας... τι συγκίνηση προσέφερε η καταγραφή της ψυχής σου!
Ο χρήστης Eriugena είπε…
Έχω μια ερμηνευτική ασθένεια, όπως μου το είπε και ο φίλος Στρατής, δεν μπορώ να την αποβάλλω. Δεν θα σε ξανακολακέψω, μιας και είσαι σεμνή στις ''κολακείες''. Θα κάνω απλά μιά ερώτηση: γιατί στο τέλος ''ξεχνάς'' την γη; με δυσκόλευσε λίγο αυτή η απότομη απάρνηση να την πω;..άλλαξε όλο το νόημα του ποιήματος..φυσικά δεν ζητώ εξηγήση ακριβή, το μόνο που θα ήθελα είναι να μάθω αν γίνεται πως ορίζεις συμβολικά την γή, αν δηλαδή για σένα έχει κάποιο αρνητικό η αμφίθυμο νόημα..ελπίζω να μην κούρασα..θέλω να σκύβω στον Λόγο γι αυτό μερικές φορές μακκρυγορώ..
Ο χρήστης ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε…
Νιώθω σιγά σιγά και σταθερά ότι στην Ελλάδα δεν θα λείψει η Σαπφώ της!
Η γυναικεία ποίηση είναι τόσο σημαντική που ειλικρινά πρέπει να μελετηθεί με σπουδή και σεβασμό!
Την καληνύχτα μου!
Ο χρήστης ειρήνη είπε…
eriugena,ποτέ δεν ξέρω πού θα με βγάλει αυτό που γράφω..είναι σαν να έχω ανάγκη τη γραφή για να δω..σαν να ανεβαίνω ένα βουνό με κορφές πολλές και κάθε κορφή που κατακτώ κρύβει πίσω της και μια άλλη που μου υπόσχεται τον ουρανό κι ο ουρανός αχνοφέγγει από πίσω σαν μια υπόσχεση..και κάθε φορά αναζητώ αυτήν την υπόσχεση, αυτό το πέταγμα..

έτσι και γι' αυτό το ποίημα ..δεν ήξερα όταν ξεκίνησα πού θα με οδηγήσει ..

νομίζω όμως τώρα πως μιλά για τη διαδικασία γραφής του ποιήματος ,για όλα όσα αισθάνομαι μέσα μου όταν γράφω , γι' αυτό το πέταγμα που μου είναι τόσο πολύτιμο γι' αυτό και το αποζητώ ολοένα σαν τον εθισμένο που δεν μπορεί να κόψει την κακιά συνήθεια, μια συνήθεια που τον κάνει να ξεχάσει τη γη, το χώμα ,το μάταιο..

Στρατή δεν ξέρω αν υπάρχει αυτό που λες γυναικεία ποίηση..όπως και να'χει σ' ευχαριστώ.

λύχνε ,εσείς μοιραστήκατε μαζί μου αυτήν τη στιγμή που αφιερώσατε στα λόγια μου..να' στε όλοι καλά

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν