...................

Αυτός ο άνθρωπος έγινε δέντρο νύχτα
Τη μέρα έβγαζε κλαδιά
Κορφές και βάτα
Και υψωνόταν στο κενό
Και αγκάλιαζε τα σύγνεφα
Μάτια δεν είχε
Κι έψαχνε χώμα να καρφώσει τις ρίζες του
Μα ήτανε παντού νερά
Και λασπωμένα χνάρια
Παντού νύστα κι έρημος
και βατράχια κοάζαν πνιχτά
Μ’ αυτιά δεν είχε να τ’ ακούσει
Μονάχα ένιωθε ένα σούρσιμο εκεί που άλλοτε ήταν τα πόδια του

Και τώρα θάρρειε πως αντίκριζε ρίζες
Μα ήταν μονάχα στο νου του αυτά όλα

Δέντρο πώς να γενεί ο άνεμος
Δέντρο πώς να φανεί η αύρα
Δέντρο πώς ν’ ανατείλει από καπνό
Και μέλη σπαραγμένα
Και νοτιάδες και κνώδαλα

Και το χώμα πού να το’ βρει να ριζώσει;

Όλοτρόγυρα τον κυκλώσαν τα έλη
Και μύτη δεν έχει την οσμή του σάπιου να μυρίσει

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

επική ειρωνεία

Κράχτες

Νικολάι Σταβρόγκιν